ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 1977
Του συγγραφέα κ. Γ. Χαροκόπου
ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΘΑΥΜΑ
Οι Έλληνες εφάνηκαν αντάξιοι της Ιστορίας τους και ανταποκρίθηκαν πέρα από κάθε προσδοκία στην σχετική δραματική έκκληση, που τους απηύθυναν οι τότε ηγέτες της χώρας του ς χωρίς να σκεφθεί κανείς και να συζητήσει αν μισούσε ή όχι το δικτατορικό καθεστώς που του είχαν επιβάλλει. Και όπως οι πρόγονοί τους ήρωες του Μαραθώνος, των Θερμοπουλών, και της Σαλαμίνας, αντιμετώπισαν νικηφόρα τις πολυάριθμες ορδές των Περσών και έσωσαν τον αρχαίο κόσμος από την βαρβαρότητα και κατόπιν έθεσαν τις βάσεις του σημερινού δυτικού πολιτισμού έτσι οι Έλληνες του 1940 – οι σύγχρονοι Έλληνες – αναχαίτισαν τις σκοτεινές δυνάμεις της βίας και τυραννίας, ανέτρεψαν τα σχέδιά τους κατά την κρίσιμη περίοδο του πολέμου και έδωσαν στους συμμάχους τους τον χρόνο που χρειάζονταν για να ετοιμασθούν και να κερδίσουν την τελική νίκη.
Η τρομοκρατημένη μέχρι το φθινόπωρο του 1940 ανθρωπότητα ανέπνευσε με ανακούφιση.
Η ελπίδα ότι οι βάρβαρες δυνάμεις του ναζισμού και του φασισμού δεν θα επικρατούσαν τελικά γεννήθηκε από τους άθλους του θρυλικού ελληνικού στρατού στα χιονισμένα βουνά της Βορείου Ηπείρου. Εκεί διαλύθηκε σαν καπνός ο μύθος ότι ο φασισμός ήταν αήττητος, όπως επιστεύετο. Μέχρι τέλους Δεκεμβρίου 1940 – όταν σύμφωνα με τα σχέδια του φασιστικού επιτελείου θα έπρεπε να είχε καταληφθή το Σουέζ – ο ελληνικός στρατός είχε παρελάσει βαθειά στην Αλβανία, ενώ οι Άγγλοι ενθαρρυνθέτες από τις περίλαμπρες διαδοχικές ελληνικές νίκες είχαν εξαπολύσει στις 9-12-1940 επίθεση κατά των Ιταλών στην Αίγυπτο με νικηφόρο αποτέλεσμα. Γι΄ αυτό και οι «Τάϊμς» του Λονδίνου έγραφαν στις 15 Ιανουαρίου 1941: «Στον ελληνικό στρατό ανήκει η τιμή για τις πρώτες νίκες στην ξερά. Η ένδοξη αντίστσή του στις φασιστικές δυνάμεις μας έδωσε πλεονεκτήματα που ήδη κατορθώσαμε και εκμεταλλευτήκαμε καταλλήλως». Την ίδια εποχή έγραφε στην Τουρκική εφημερίδα Γενί Σαμπάχ ο αρθρογράφος Χουσεϊν Τζαχίτ: «αν η Ελλάδα δεν είχε απαντήσει στο ιταλικό τελεσίγραφο με το αναγκαίο θάρρος και αν κατόπιν δε πολεμούσε με τέτοια επιτηδειότητα που συνεκλόνισε τον κόσμο, ο Ιταλικός στρατός θα είχε φθάσει τώρα στα Τουρκικά σύνορα και η Ιταλία θα εφάρμοζε την ίδια τακτική κατά της χώρας μας».
Γι΄ αυτό και ο Συρλ Φωλς έλεγε από το B.B.C. αργότερα στις 15-2-1941 μετά την ολοκλήρωση της Βρεταννικής νίκης κατά των Ιταλών στην Αίγυπτο και στη Λιβύη, μεταξύ άλλων και τους χαρακτηριστικούς και υποσχέσεις που παραθέτομε στην προμετωπίδα του παρόντος.
ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑΝ
Παρόμοιοι ύμνοι και υποσχέσεις, όπως του Σύριλ Φωλς εξεφράζοντο τότε και από τους συμμάχους στρατιωτικούς και πολιτικούς ηγέτες, καθώς και από διακεκριμένους συγγραφείς και σχολιαστές και ανεγράφοντο επίσης στις εφημερίδες όλων των χωρών του ελεύθερου τότε κόσμου.
Ένας άλλος Βρεταννός σχολιαστής έγραφε το χαρακτηριστικό: «Μέχρι τώρα ελέγετο ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Από τώρα και εις το εξής πρέπει να λέγεται ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Δεν ήταν υπερβολή. Γιατί ποτέ μέχρι τότε στην ιστορία των ανθρωπίνων συγκρούσεων δεν είχε επιτύχει παρόμοιο άθλο ένας μικρός και εν συγκρίσει σχεδόν άοπλος στρατός. Υπάρχει μόνον ένας ιστορικός παραλληλισμός , αυτός του Δαβίδ και του Γολιάθ. Και η φασιστική Ιταλία ήταν τότε ένας Γολιάθ οπλισμένος μέχρις οδόντων. Μια αυτοκρατορία 45 εκατομμυρίων εκτός από τις κτήσεις της στην Αφρική, με τέλεια οργανωμένη και τρομερή πολεμική μηχανή: οκτώ εκατομμύρια λόγχες, όπως εκόμπαζεν ο Μουσολίνι και απειλούσε τον κόσμο. Πάνω από δύο χιλιάδς βομβαρδιστικά και μαχητικά αεροπλάνα πρώτης γραμμής «η πιο θαυμάσια αεροπορική δύναμη της Ευρώπης» – όπως την εχαρακτήριζαν. Θωρηκτά, καταδρομικά, αντιτορπιλικά και υποβρύχια που υπερτερούσαν αριθμητικώς του Βρεταννικού στόλου που ήταν τότε διαθέσιμος στη Μεσόγειο – τη Μάρε νόστρουμ – όπως την αποκαλούσαν προκλητικά οι φασίστες. Μια αυτοκρατορία στην ακμή της δυνάμεώς της που επιστεύετο ότι ήταν εξ ίσου ισχυρή όπως η Γερμανία του Χίτλερ.
Ο Ντούτσε αισθανόταν τόσο άνετα ώστε ακριβώς, λίγο πριν από την εξαπόλυση της επιθέσεως εναντίον μας, είχε στείλει μερικά σμήνη βομβαρδιστικών και καταδιωκτικών για να ενισχύσουν την Λουφτβάφφε εις επιδρομές της κατά της Αγγλίας.
Το Ιταλικό ηθικό και γόητρο ήταν στο απόγειο του όταν οι φασίστες εξαπέλυσαν την επίθεσή τους για να υποδουλώσουν τους φτωχούς Δαβίδ του 1940, εμάς τους Έλληνες που διαθέταμε για την υπεράσπισή μας κυρίως μόνο τις σφενδόνες μας – τις λόγχες των όπλων των Ελλήνων στρατιωτών. Οι λόγχες όμως αυτές – οι σφενδόνες σε σύγκριση – απεδείχθησαν τόσο αποτελεσματικές, ώστε οι φασίστες που όχι προ πολλού προηγουμένως απειλούσαν τον κόσμο με τα δικά τους οκτώ εκατομμύρια λόγχες – τις κατήγγειλαν διεθνώς – σαν βάρβαρο όπλο.
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΟΧΙ
Ενθαρρυμένος, ενθουσιασμένος και συγκινημένος από τις ελληνικές νίκες ο κόσμος αισθάνθηκε πως δεν είχε χαθεί το παν.
Ο διακεκριμένος Άγγλος σχολιαστής Τ.Λ. Γκάρβιν έγραφε στους Τάϊμς του Λονδίνου στις 2-2-1940 σχολιάζοντας τους αντίκτυπους των επιτυχιών του στρατού μας: «Για πρώτη φορά εκατομμύρια ανδρών και γυναικών στην Ευρώπη ένοιωσαν μια καινούργια ελπίδα. Η Ελληνική αντίσταση ενεφύσησε ένα καινούργιο πνεύμα στην ηπειρωτική Ευρώπη κα ενέπνευσε θάρρος στους ελεύθερους ανθρώπους όλης της Γης».
Τριάντα επτά χρόνια έχουν περάσει από τότε και ο κόσμος έχει αλλάξει από πολλές απόψεις. Η ιστορία – πρά τη λησμοσύνη των συμμάχων που εκέρδισαν τελικά τον πόλεμο χάρις στην ανατροπή των σχεδίων του Άξονα από την Ελλάδα – παραμένει. Και η σκέψι μας στρέφεται σήμερα ευλαβικά προς τα πεδία των μαχών και καταθέτει νοερά ένα δάφνινο στεφάνι στους τάφους των αθανάτων νεκρών μας του Έπους της Βορείου Ηπείρου και της Μάχης της Κρήτης που έδωσαν τη ζωή τους για την ελευθερία μας και την ελευθερία όλου του κόσμου.
Θυμάται τη λησμοσύνη και αχαριστία όλων των μεγάλων δυνάμεων και θυμάται με εθνική αυτοπεποίθηση τη μαρτυρική Κύπρο και τους γενναίους αδελφούς μας Κυπρίους. Και τους δίνει την υπόσχεση πως θα σταθούμε ακλόνητοι στο πλευρό τους ώσπου να δικαιωθή ο αγώνας τους, έτοιμοι αν χρειασθή να επαναλάβουμε το θαύμα του 40-41.
Και τέλος, στρέφεται προς τους παλιούς συμμάχους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και στην ΕΟΚ κα συζητεί και καθυστερεί την ένταξή μας στην Οικονομική της Κοινότητα. Και υπενθυμίζει σ΄ όλους ότι οφείλουν στην Ελλάδα ένα πολύ μεγάλο χρέος, όπως διεκήρυσσαν τον τρομερό χειμώνα του 41 ο διακεκριμένος στρατιωτικός σχολιαστής του B.B.C. Σύριλ Φωλς.
Αν η λησμοσύνη και η αγνωμοσύνη και ανάμεσα στα άτομα και ανάμεσα στους λαούς δεν είχαν λάβει τόση μεγάλη έκτασι μεταπολεμικώς, ο σημερινός κόσμος μας θα ήταν αναμφισβήτητα καλύτερος.
Και οι δυνάμεις της βίας και της τυραννίας που απειλούν σήμερα τις δημοκρατίες και τον πολιτισμός μας δεν θα εύρισκαν έδαφος για να εξαπλωθούν τόσο πολύ ώστε να αποτελούν, αν δεν αντιμετωπισθούν εγκαίρως και με αποφασιστικότητα, θανάσιμο κίνδυνο για ολόκληρη την ανθρωπότητα.