Σε μια συγκινητική τελετή οι Ανωγειανοί, στη διάρκεια των αποκαλυπτηρίων του αγάλματος του το Σάββατο, τίμησαν μια ξεχωριστή μορφή του χωριού, τον Μανώλη Πασπαράκη.
Ο Μανώλης Πασπαράκης ο θρυλικός «Στραβός», ο λυράρης όπως τον ήξεραν όλοι οι Ανωγειανοί, ο άνθρωπος που ήταν πάντα εκεί στις δύσκολες δεκαετίες του 50′, του 60′ και του 70′, ο μερακλής που δεν είδε ποτέ το φως αλλά μοίρασε απλόχερα στους συγχωριανούς του τη λάμψη και τα χρώματα της μεγάλης του ψυχής, τιμήθηκε από τον τόπο του όπως αρμόζει σε ένα πραγματικά μεγάλο. Το άγαλμα του κοσμεί από σήμερα και θα δεσπόζει εκεί για πάντα στον κεντρικό δρόμο των Ανωγείων, κάτω από το χώρο του Πολύκεντρου. Ο Στραβός που δεν άφησε εκατοστό του χωριού απάτητο στις ατέλειωτες καντάδες που υπήρξε πρωταγωνιστής βρήκε τη θέση του εκεί και θα δείχνει σε όλους τους επίδοξους μελλοντικούς κανταδόρους και μερακλήδες τον δρόμο προς την Ανωγειανή τιμή και παράδοση, που μόνο έναν κανόνα έχει: όλοι για τον ένα, την παρέα την αυθεντική που διδάσκονται οι Ανωγειανοί από τα γεννοφάσκια τους.
Η τελετή στο χώρο λιτή αλλά και τόσο γεμάτη νοήματα, όπως την εμπνεύστηκε και την υλοποίησε ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μαζί με τον Πολιτιστικό Σύλλογο και τον Δήμο Ανωγείων.
Τη στιγμή που ο πρώην δήμαρχος Ανωγείων Σωκράτης Κεφαλογιάννης και ο νυν δήμαρχος Ανωγείων Μανόλης Καλλέργης έβγαζαν το κάλυμμα και αποκάλυπταν την μορφή του «Λυράρη» ένα αυθόρμητο χειροκρότημα από το πλήθος των χωριανών και όχι μόνο, που βρέθηκαν εκεί, έσπασε τη σιωπή και εν τέλει μετατράπηκε σε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, ουσιαστικό φόρο τιμής στον μεγάλο πρωτομάστορα της κρητικής μουσικής.
Η μορφή του «Στραβού» αποδεκτή και σεβάσμια από όλο το χωριό, βρίσκεται εκεί με το χέρι στην αγαπημένη του λύρα, το πόδι του να χτυπάει τις τάβλες, τρόπος με τον οποίο εμπνεύστηκε το μοναδικό συρτό του που έχει μείνει στην ιστορία και δίπλα του όλοι οι άλλοι μεγάλοι απόντες της σημερινής τελετής. Απόντες που όμως σήμερα, γέμισαν με τη παρουσία τους το χώρο και ήταν σαν το άγαλμα να είχε όλων τις μορφές… Του Μερτζάνη, του Χουμά, του Νεοκλή, του Καφατσή, του Λαμπρινού, του Μίχαλου, του Γιαννιώ, του Σαμολογιάννη, του Μυρωμανώλη, του Πολομανώλη και τόσων και τόσων άλλων..
Εκεί και η αγαπημένη του γυναίκα Ελένη, η ηρωίδα «Λυράρενα» που έφυγε για να τον συναντήσει πριν δυο χρόνια, εκεί και ο αγαπημένος του γιος ο Γιώργης που χάθηκε τόσο άδικα στα 17 του χρόνια.
Επίσημοι προσκεκλημένοι δεν υπήρξαν, αλλά ήταν εκεί όλοι όσοι τον έζησαν και τον αγάπησαν, οι οποίοι παράλληλα το μετέδωσαν στους απογόνους τους που επίσης συμμετείχαν. Εκεί ήταν όλοι, μαζί με πλήθος καλλιτεχνών που θέλησαν να τιμήσουν τον μεγάλο λυράρη. Πραγματικά η πλατεία στο Μεϊντάνι φάνηκε για λίγο τόσο μικρή να χωρέσει την αγάπη και το σεβασμό του κόσμου στον Μανώλη Πασπαράκη.
Μετά τα αποκαλυπτήρια είχαμε τις γενιές να ενώνονται, να σμίγουν κάτω από τη μορφή του «Στραβού». Μια ηλικιωμένη γυναίκα η Ουρανία του Μανιάτη (Μανουρά), με αργά βήματα από τα χρόνια της αλλά γεμάτη ζωντάνια και περηφάνια, αλύγιστη, πέρασε στο λαιμό του αγάλματος ένα μαντιλέ άσπρο και τον έδεσε γερά με μια καρφίτσα από το πέτο της, για να ακολουθήσουν οι μικρές, η Ολυμπία και η Αλεξάνδρα, δυο από τα δισέγγονα του Μανώλη Πασπαράκη που άφησαν μερικά λουλούδια στα πόδια του. Γενιές που ενώνονται και γίνονται ένα στα Ανώγεια, σμίγουν και καρπώνονται οι νεότερες τα ήθη και τις αξίες των προγενέστερων.
Η τελετή στο άγαλμα ολοκληρώθηκε με ένα χορό από τα παιδιά του Πολιτιστικού Συλλόγου Ανωγείων, ενώ στα ηχεία έπαιζε αυθεντικός συρτός από τον Μανώλη Πασπαράκη και τον δίσκο που κυκλοφόρησε το 2007 με τίτλο «Ο Λυράρης».
Στη συνέχεια η μυσταγωγία μεταφέρθηκε στο Μεϊντάνι, την πλατεία που ο Στραβός δόξασε και δοξάστηκε όσο κανένας, στην πλατεία που μέχρι και ο πλάτανος αν είχε φωνή και σώμα, θα χόρευε με την ανεπανάληπτη λύρα του και θα τραγουδούσε τις μαντινάδες του.
ΡΕΘΕΜΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ 16/09/2014