Την περασμένη Κυριακή, επι παρουσία κόσμου πολλού, γονέων,
κηδεμόνων και επισήμων, έγιναν τα εγκαίνια της οικοκυρικής
Σχολής Ρεθύμνης της Διδας Ελένης Παπαδογιάνη.
Ως εδηλώθη, πρόκειται περί ιδιωτικής επιχειρήσεως υπο την
έγκρισιν και την εποπτεία του υπουργείου Βιομηχανίας.
Η Σχολή αυτή, πρέπει να υποστηριχθεί, όχι προς το συμφέρον της
Διευθύνσεως , όχι διότι πρέπει να εισπράττει δίδακτρα, αλλα δια το
συμφέρον αυτής ταύτης της Κοινωνίας προς το συμφέρον των
οικογενειών των αυριανών μητέρων.
Η ροπή προς την κλασσική μόρφωσιν, «επερισσάγινεν».
Ολοι το βλέπουμε όλοι το καταλαβαίνουμε. Αλλα η αντίδρασή μας,
δεν είναι ανάλογος.
Το τελευταίο συνέδριο των Επιθεωρητών της Μέσης
Εκπαιδεύσεως κατέληξεν εις θλιβερά συμπεράσματα.
Σαυτό διεπιστώθει ότι, μόνο τα 30% εξ΄ολων των ελληνοπαίδων,
είναι εις θέσιν να παρακολουθήσουν να μπουν στο νόημα να
καταλάβουν την διδασκομένη στα Γυμνάσια υλη.
Μόνο τα 30% δεν χάνουν τα έξοδά των, μονο υπόλοιποι 70%,
χάνουν τα έξοδά των κάνουν άδικο κόπον «παίζουν γροθιές στον
τοίχο».
Αυτά διεπίστωσε το συνέδριο και όμως .. και όμως κανείς δεν τα
λαμβάνει υπ’οψιν και περνούν απαρατήρητα.
Ολοι νομίζομεν ότι, το δικό μας εφόδιο στη ζωή, παρα ένα
απολυτήριο οποιουδήποτε Γυμνασίου και κατόπιν δια της
υποστηρίξεως του ισχυρού της ημέρας θα μπορέσει ν’ «αρπαχθεί»
από τον «Προϋπολογισμό».
Αλλά η σκέψη αυτή, ομοιάζει μ ’εκείνους που αγοράζουν ένα
λαχείο κι έπειτα στηρίζουν τας ελπίδας των επ’ αυτού.
Βλέπει ένας τελειόφοιτος του Γυμνασίου, ότι κάποιος γνωστός του
αρπάχτηκεν από τον Προϋπολογισμό ή από μια Τράπεζα και
νομίζει τούτο για κανόνα και καταστρέφεται.
Πρέπει να το καταλάβουμε. Ο τόπος μας είναι πτωχός. Εμείς όλοι
μας είμεθα πτωχοί. Δεν μπορούμε να ζήσωμεν ολοι σαν τρόφιμοι
του Προϋπολογισμού.
Γιαυτό πρέπει να επιδοθούμε σε πρακτικά επαγγέλματα και τέχνες
τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια.
Ο κανών είναι ότι τα κορίτσια πρόκειται να ζήσουν σαν
«νοικοκυρές» γι΄αυτό πρέπει να πυκνωθούν οι τάξεις των
«οικοκυρικών Σχολών».
Κάλλιστα μπορούν να πάρουν απολυτήριο Γυμνασίου όλα.
Αλλα ύστερα; Υστέρα το πάνε σε μια οικοκυρική Σχολή, να μάθουν
να κόπτουν, να πλέκουν, να κεντούν, να μαθαίνουν ολες γενικά τις
εργασίες του σπιτιού. Αν περιμένουν να ζήσουν από το
Απολυτήριο του Γυμνασίου το μέλλον των θα είναι θλιβερό.
Εάν είχα αρμοδιότητα, θα διέγραφα από το πρόγραμμα της
Σχολής, και τα Ελληνικά, και τα Μαθηματικά, και Γεωμετρία, τη
Φυσική, τη Χημεία , πολύ δε περισσότερο τα Γαλλικά, δια δύο
λόγους:
Πρώτον διότι δεν πρόκειται να μάθουν απολύτως τίποτε, έπειτα
διότι εις ουδέν απολύτως χρειάζονται (εννοώ τας μαθητρίας, της
Σχολής).
Οσα γράμματα ξέρουν οι μαθήτριες με το απολυτήριο του
Δημοτικού Σχολείου ή ανωτέρου Σχολείου, ως ορθώς ορίζεται είναι
υπεραρκετά για να γίνουν καλές νοικοκυρές, ως τις θέλει η
οικογένεια των και η Πολιτεία.
Εύχομαι καλές προόδους και την δέουσαν κατανόηση εκ μέρους
της Κοινωνίας.
Σταύρος Κελαϊδής
Εφημερίδα «Βήμα»
21-10-1959