Ονομα καταξιωμένο και καθιερωμένο από πολλές δεκαετίες στον ευρύτερο χώρο των Περιβολίων του Ρεθύμνου. Ο Χαράλαμπος Μακρυγιάννης, υπήρξε ο πατριάρχης της νεώτερες εποχής των Μακρυγιανναίων, αναγνωρισμένος από την ολότητα των κατοίκων της περιοχής, για το κύρος που απόπνεε η παρουσία του και η σωστή και καθάρια σκέψη στην κάθε του ενέργεια, πολιτιστικού ή εθνικού περιεχομένου.
Παντρεύτηκε την Ειρήνη Γιακουμιδάκη (;) και μαζί δημιούργησαν μια καινούργια γενιά με καταξιωμένους γιους και κόρες, που κράτησαν ψηλά την εθνική και Περβολιανή παράδοση, για καθετί το εθνικό -το ωραίο και το χρήσιμο.
Τα παιδιά τους ο Νίκος, η Ευαγγελία, ο Αριστείδης, ο Μανόλης και η Κατίνα, βάδισαν στις καθιερωμένες οικογενειακές, κοινωνικές και εθνικές καταβολές που από γεννήσεως είχαν λάβει.
Η παρουσία του Χαραλ. Μακρυγιάννη περιοχή του Μπιριτζιγκουλέ- έτσι λεγόταν τότε όλη η περιοχή- έδινε μόνιμη και σταθερή σιγουριά σε όλους τους κατοίκους της περιοχής.
Ο Νίκος που επί σειρά ετών υπήρξε μέλος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου των Περιβολίων, υπήρξε και ο πρωτεργάτης και ο άμεσος συνεργάτης του κάθε ιερέως της περιοχής για την αντιμετώπιση όλων των αναγκών των ναών της περιοχής και ιδιαίτερα του Αγίου Γεωργίου, ο οποίος μετά την Γερμανική κατοχή, βρίσκονταν στο χειρότερο στάδιο ευτελισμού και ανυπαρξίας, γιατί οι Γερμανοί στα τέσσερα χρόνια της κυριαρχίας τους, στην περιοχή, ουδέ καν, επέτρεπαν την επίσκεψη ουδενός εις τον Άγιο Γεώργιο.
Οι Γερμανοί είχαν μεταβάλει την περιοχή του Αγίου σε απόρθητο φρούριο, αφού είχαν στήσει στην περιοχή ολόκληρο πολυβολείο «Μπούγκα» στο νότιο μέρος του Νεκροταφείου και όλη η περιοχή ήταν απομονωμένη από την επίσκεψη οποιουδήποτε και ουδείς Περβολιανός ή άλλος, γνώριζε το τι γινόταν μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο!
Όταν έφυγαν οι Γερμανοί- όπως είναι γνωστό- ανατίναξαν όλες τις εγκαταστάσεις που είχαν δημιουργήσει, για να μην πέσουν στα χέρια των αντιπάλων τους.
Εδώ θέλω να σταματήσω σε ένα γεγονός, που το θεωρώ σημαδιακό για τη θρησκευτική ιστορία του ναού.
Όταν έγινε η ανατίναξη της Μπούγκας, που οι Γερμανοί είχαν στήσει Νότια του Νεκροταφείου με προκηρύξεις και απαγορεύσεις, ανάγκασαν τους Περβολιανούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να μετακινηθούν προς τα Νότια, γιατί πίστευαν πως με την ανατίναξή της Μπούγκας, αλλά και των άλλων πυροβολείων που ήταν τρία στην περιοχή, πολλές οικίες των Περβολιανών θα κατέρρεαν από την ωστική δύναμη που θα προκαλούσε η έκρηξη. Οι κάτοικοι απομακρύνθηκαν εξ ανάγκης και από το φόβο της καταστροφής. Όμως ο ίδιος ο Ναός του Αγ. Γεωργίου ως εκ θαύματος έμεινε αλώβητος από την ανατίναξη. Μια μόνο ρωγμή από τα Νότια προς τα Βόρεια στο κέντρο του Ναού, ήταν ο απολογισμός της φοβερής έκρηξης. Για να δώσω μια γεύση από το μέγεθος αυτής της έκρηξης, θα αναφέρω τούτο: ολόκληρη η στέγη της Μπούγκας, 15 επί 15 τ.μ. και πάχους ενός μέτρου, μαζί με το φορτίο του χώματος που ήταν σκεπασμένη -για παραλλαγή- εκτοξεύθηκε στα ύψη και έπεσε αναποδογυρισμένη με την οροφή να βλέπει προς τον ουρανό!…
Για όλη αυτή την ιστορία, αν θέλεις φίλε αναγνώστη περισσότερες πληροφορίες, θα βρεις στο βιβλίο μου «Περιβόλια Ρεθύμνου- Το Συναξάρι του τόπου», από τη σελίδα 115 και εξής.
Απομεινάρια απ’ όλη αυτή την ιστορία, είναι ένα δωμάτιο-αποθήκη- που βρίσκεται πάνω από το οστεοφυλάκιο και κτίστηκε αργότερα από τον ιερέα της ενορίας, παπά Αντώνη Ξυδάκη, γύρω στα 1953-1954. Στο υπόγειο της Μπούγκας είναι ένα άλλο δωμάτιο που επικοινωνεί με τον έξω κόσμο με δύο σκάλες από δεξιά και αριστερά, που είναι και σήμερα σε πολύ καλή κατάσταση. Αυτό χρησίμευε για στρατωνισμό της φρουράς.
Εδώ θα πρέπει, ο Δήμος ή η Νομαρχία ή κάποια άλλη αρχή να το επιμεληθούν, να το αναδείξουν, αφού είναι η ίδια η ιστορία του τόπου για τη Γερμανική Κατοχή του 1941-1945.
Αναμένομεν ευήκοον ούς-Γένοιτο.
ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΜΑΥΡΑΚΗΣ