των κ. κ. Ελευθερίου Παπαλεξάκη
τέως προϊσταμένου πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης
Η αποψινή τιμητική εκδήλωση είναι αφιερωμένη σε μια εξέχουσα προσωπικότητα του Ατσιποπούλου, σ’ έναν εξαίρετο άνθρωπο, το Νικόλαο Σαμψών, αντιστράτηγο ε.α.. Παρά τις επίμονες αντιρρήσεις του τα τελευταία χρόνια να του αποδοθούν οποιεσδήποτε τιμές, αποφασίσαμε, με την ίδια επιμονή, ως Πολιτιστικός Σύλλογος της γενέτειράς του να τον τιμήσουμε, γνωρίζοντας ότι οι αντιρρήσεις του οφείλονταν στην ταπεινοφροσύνη που τον χαρακτηρίζει. Ακολουθήσαμε τη ρήση του Περικλή στον Επιτάφιο του Θουκυδίδη: «σε άνδρες που αποδείχθηκαν γενναίοι με έργα», εμείς συμπληρώνουμε φιλόπονοι, μεγαλόψυχοι και γενναιόδωροι, «πρέπει με έργα να τους αποδίδονται τιμές».
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι όταν πρόκειται κανείς να σκιαγραφήσει μια τόσο πολυσχιδή προσωπικότητα, μέσα στα περιορισμένα χρονικά περιθώρια μιας τιμητικής εκδήλωσης, είναι δύσκολο να μην κινδυνεύει να παραλείψει ενδιαφέρουσες και σημαντικές πτυχές είτε της προσωπικότητας και του χαρακτήρα του είτε της δράσης του. Ωστόσο ας προσπαθήσουμε να ξεδιπλώσουμε σιγά σιγά το πλούσιο και πολύπτυχο βιογραφικό του.
Γεννήθηκε το 1942 στο Ατσιπόπουλο. Πατέρας του ήταν ο Ατσιπουλιανός Ευάγγελος Σαμψών και μητέρα του η Άννα Δασκαλάκη από το όμορο στο Ατσιπόπουλο χωριό του Γάλλου, γονείς πολυαγαπημένοι, άνθρωποι απλοί, οι οποίοι συνέβαλαν τα μέγιστα στη διαμόρφωση ενός ενάρετου χαρακτήρα. Επίσης έχει άλλα δύο αδέρφια εν ζωή, το Λευτέρη και το Μιχάλη, καθώς και τον αείμνηστο Στέλιο.
Από πολύ μικρή ηλικία διαφαίνεται ότι είναι χαρισματικός, άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυϊας και ότι μελλοντικά θα χαράξει μια σπουδαία πορεία στη ζωή του. Είναι αριστούχος μαθητής στο δημοτικό Ατσιποπούλου, συνεχίζει αριστούχος στο Γυμνάσιο αρρένων του Ρεθύμνου και είναι σημαιοφόρος στην τότε έκτη τάξη του Γυμνασίου, από το οποίο αποφοιτά το 1960.
Γαλουχημένος με τις πατροπαράδοτες χριστιανικές αρχές από την οικογένειά του, η οποία παρεμπιπτόντως τον προόριζε για ιερωμένο, και με πίστη στις διαχρονικές αρχαιοελληνικές αξίες της αγάπης και της αφοσίωσης προς την πατρίδα, με τις οποίες τον ενέπνευσε η κλασική παιδεία που πήρε από το σχολείο, εισάγεται στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Είναι πλέον ένας νεαρός φοιτητής σε μια Σχολή που τον εκφράζει απόλυτα, αγέρωχος, ευθυτενής, ευειδής, για τον οποίο οι γονείς του και η οικογένειά του έχουν κάθε λόγο να νιώθουν περήφανοι και να τον καμαρώνουν.
Το 1963 παίρνει το «ξίφος», καθότι ο αξιωματικός ποτέ δε λέει «πήρα το πτυχίο» αλλά «πήρα το ξίφος», το οποίο αποτελεί τη μέγιστη τιμή για τον ίδιο, ενώ παράλληλα χαρακτηρίζει το είδος της αποστολής που θα ακολουθήσει. Έτσι, μετά την αποφοίτησή του από τη Σχολή με άριστα, με σφυρηλατημένο σώμα και πνεύμα χάρη στην εκπαίδευσή του, κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός Διαβιβάσεων στον Ελληνικό Στρατό, για να υπηρετήσει τα ύψιστα ιδανικά της πατρίδας, την ελευθερία της, την προάσπιση της εδαφικής της ακεραιότητας, ταγμένος να φυλάει τα ιερά και τα όσια, να «φυλάττει Θερμοπύλες». Οπλισμένος με τις αρετές της πειθαρχίας, της προσήλωσης στο ιερό καθήκον που επιτάσσει η στρατιωτική του ιδιότητα και της πίστης στο ομηρικό «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης», αγωνίζεται σκληρά και ακούραστα στη διάρκεια του μακρόχρονου ταξιδιού του, με προορισμό τη δική του «Ιθάκη».
Ακολουθώντας τη ρήση του Πλάτωνα «επιμελεία και πόνω και μαθήσει πάντα κατορθούται», στο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της στρατιωτικής του θητείας επιδιώκει τη «δια βίου μάθηση», ώστε να παρέχει τη μεγαλύτερη δυνατή εισφορά στην πατρίδα, γεγονός που θα δώσει ώθηση και στην επαγγελματική του πρόοδο και εξέλιξη. Από το 1964 και μέχρι το 1981, ταυτόχρονα με την καριέρα του αξιωματικού, συνεχίζει με περαιτέρω λαμπρές σπουδές, αποκτώντας εξειδίκευση στις Τηλεπικοινωνίες και τα Ηλεκτρονικά, γεγονός που προοιωνίζει ότι η επαγγελματική πορεία που θα διαγράψει στο μέλλον θα είναι σπουδαία και λαμπρή, καθώς θα φτάσει στο ύψιστο αξίωμα της στρατιωτικής ιεραρχίας, στο βαθμό του αντιστράτηγου.
Ας δούμε, λοιπόν, τους σημαντικότερους σταθμούς των σπουδών του και της στρατιωτικής του καριέρας:
Το 1964-1965 ξεκινάει ως εκπαιδευόμενος στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Διαβιβάσεων στην Αθήνα.
Το 1970-1972 εκπαιδεύεται στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών και Ηλεκτρονικών των Διαβιβάσεων (ΣΤΗΑΔ) και πάλι στην Αθήνα.
Το 1972-1974 εκπαιδεύεται στο Σχολείο Ηλεκτρονικού Πολέμου του ΝΑΤΟ στο Άτζιο της Ιταλίας.
Το 1974-1975 εκπαιδεύεται στην Αμερική και το 1975 στο Παρίσι σε θέματα και πάλι Ηλεκτρονικού Πολέμου.
Το 1976-1977 κάνει μεταπτυχιακές σπουδές στο CRANFIELD INSTITUTE OF TECHNOLOGY (ινστιτούτο τεχνολογίας Κράνφιλντ Αγγλίας) και παίρνει MSc(μάστερ οφ σάιενς) στην Επιχειρησιακή Έρευνα.
Τέλος το 1980-1981 εκπαιδεύεται στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου στη Θεσσαλονίκη και τη Σχολή Εθνικής Άμυνας.
Γνωρίζει τρεις ξένες γλώσσες: Αγγλικά άριστα, και Γερμανικά – Γαλλικά πολύ καλά.
Επιπλέον του αρέσει πολύ το διάβασμα και κυρίως βιβλίων ιστορικού περιεχομένου.
Με πολλές και γερές περγαμηνές λόγω της εκπαίδευσής του και με ισχυρά εφόδια τη βαθιά γνώση, την πνευματική καλλιέργεια, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, το προσωπικό θάρρος και την ατσάλινη θέληση, που απαιτούν οι αντίξοες και ενίοτε σκληρές συνθήκες στο χώρο του Στρατού, υπηρετεί την πατρίδα με ιδιαίτερο ζήλο από διάφορες σημαντικές θέσεις, όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό, καθώς ανεβαίνει σταδιακά την κλίμακα της στρατιωτικής ιεραρχίας.
Αρχικά, τη χρονική περίοδο 1965-1967 υπηρετεί ως Αξιωματικός Κέντρου Επικοινωνιών στο 478 Τάγμα Διαβιβάσεων στη Θεσσαλονίκη και στην Κομοτηνή.
Στη Βέροια και στην Κοζάνη υπηρετεί ως Διοικητής Λόχων και Αξιωματικός Πληροφοριών και Διαβιβάσεων.
Στην Αθήνα υπηρετεί ως Διοικητής στον 28 Λόχο Διαβιβάσεων, ως Εκπαιδευτής και Διοικητής Λόχου στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Διαβιβάσεων, ως υποδιοικητής και Επόπτης Οικονομικών Υπηρεσιών στο 487 Τάγμα Διαβιβάσεων, στη Σχεδίαση Αυτοματοποιημένου Συστήματος Διοικήσεως και Ελέγχου του Στρατού του ΓΕΣ, ως Επιτελής στη Διεύθυνση Τηλεπικοινωνιών του ΓΕΕΘΑ και τέλος με το βαθμό του Υποστράτηγου ως Διευθυντής Διαβιβάσεων του ΓΕΣ.
Υπηρετεί τρία χρόνια (1983-1986) στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, ως εκπρόσωπος του ΓΕΕΘΑ, στις Επιτροπές Τηλεπικοινωνιών και χρηματοδότησης έργων Στρατιωτικής Υποδομής σε όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ. Αργότερα για άλλα τρία χρόνια (1992-1995) υπηρετεί στο Στρατηγείο της Ανωτάτης Στρατιωτικής Συμμαχικής Δύναμης Ευρώπης, στην πόλη Μονς του Βελγίου, με το βαθμό του Ταξίαρχου και του Υποστράτηγου, ως βοηθός Επιτελάρχου. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο Στρατηγείο αυτό, λόγω των καθηκόντων που του είχαν ανατεθεί, ταξιδεύει ως εκπρόσωπος του ΝΑΤΟ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, στην Αγγλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Τουρκία, Αλβανία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Τσεχία, Ουκρανία και Ρωσία.
Μετά από ένα μακρύ και αξιοζήλευτο προσωπικό ταξίδι και μια αξιοθαύμαστη καριέρα, πλούσια τόσο σε έργο και προσφορά όσο και σε εμπειρίες, αποστρατεύεται στις 3 Μαρτίου του 1996 με το βαθμό του Αντιστράτηγου και τον τίτλο του επίτιμου Διευθυντή της Διεύθυνσης Διαβιβάσεων ΓΕΣ. Από τον Αύγουστο του 1996 εργάζεται στον Όμιλο Εταιρειών AEGEAN(ετζίαν), συμφερόντων Δημήτρη Μελισσανίδη, με αρμοδιότητες σε θέματα ανθρώπινου δυναμικού, Διοικητικής μέριμνας, Τηλεπικοινωνιών, Οργάνωσης εργασίας και Εταιρικής ανάπτυξης.
Από τα 35 χρόνια που υπηρέτησε συνολικά, τα 9 χρόνια ήταν στο ΓΕΣ και στο ΓΕΕΘΑ, τα 7,5 χρόνια στο Εξωτερικό(Αμερική, Αγγλία, Βέλγιο) και τα 18,5 χρόνια σε μονάδες και επιτελεία του Στρατού Ξηράς.
Κατά τη διάρκεια της πολυετούς υπηρεσίας του στο Στρατό, ασχολήθηκε, μεταξύ των άλλων, με τη σχεδίαση Στρατιωτικών Συστημάτων Επικοινωνιών, Αυτοματοποιημένων Συστημάτων Διοίκησης και Ελέγχου του Στρατού και έλαβε μέρος στην εκπόνηση μελετών για τον εκσυγχρονισμό του Στρατού. Οι εμπειρίες του καλύπτουν κυρίως τους τομείς επικοινωνιών-ηλεκτρονικών, ηλεκτρονικών υπολογιστών, προγραμματισμού, οργανώσεως εργασίας και βελτιστοποίησης.
Ίσως κάποιος, ακούγοντας τα εγκωμιαστικά λόγια για το εξαίρετο ήθος και την απαράμιλλη φιλοπονία του Νίκου Σαμψών, να σκεφτόταν ότι εμπεριέχεται σ’ αυτά μια δόση υπερβολής. Όμως θα τον διέψευδαν απερίφραστα οι παρακάτω δηλώσεις προσωπικοτήτων από το χώρο του Στρατού και της Διπλωματίας:
Ο Ταξίαρχος Παπακωνσταντίνου Αθανάσιος, Διοικητής, το 1982, μεταξύ άλλων, δηλώνει: «Συγχαίρω τον Ταγματάρχην Σαμψών Νικόλαον του Ευαγγέλου, διότι υπηρετών ως Υποδιοικητής …, επέδειξεν υψηλής στάθμης επαγγελματικήν κατάρτισιν, μεθοδικότητα εις την εργασίαν του, πνεύμα συνεργασίας, ακέραιον χαρακτήρα και υψηλόν αίσθημα ευθύνης, ανταποκριθείς εις τα καθήκοντα του επιτελούς της ΔΔΒ κατά τρόπον άριστον. Το μέλλον του Αξιωματικού προοιωνίζεται λαμπρόν».
Οι επόμενες τρεις δηλώσεις που ακολουθούν γίνονται στις Βρυξέλλες.
Το 1984 ο πρέσβυς Στ. Βασιλικός αναφέρει: «Μόνο έπαινοι μπορούν να γραφτούν για τον κ. Σαμψών… Ακούραστος, επιμελής, συγκροτημένος, επιδεικνύει μεγάλες ικανότητες. Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από την απόδοσή του.»
Το ίδιο έτος ο Αντιπτέραρχος Ε. Παπαευσταθίου, Στρατιωτικός Αντιπρόσωπος στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΝΑΤΟ, γράφει: « Χαίρει εκτιμήσεως στο Διεθνές Επιτελείο για τη γνώση και τη σταθερότητα στο χειρισμό των Εθνικών θεμάτων στο χώρο της Υποδομής.»
Το 1987 ο πρέσβυς Χρήστος Ζαχαράκης υπογραμμίζει: «Πρόκειται ανεπιφύλακτα για Αξιωματικό που αποτελεί πρότυπο εργατικότητας, ικανότητας, σεμνότητας και εξαιρετικού χαρακτήρος και ήθους, που εκάλυψε με απόλυτη επιτυχία τον ιδιαίτερα ζωτικό για τα συμφέροντά μας τομέα της Υποδομής, ενώ με παραδειγματική ψυχραιμία αντιμετώπιζε οποιεσδήποτε δυσχερείς καταστάσεις.»
Ο δε Αντιστράτηγος Παν. Μαχάς, Διοικητής Α΄ Σώματος Στρατού, το 1987 στην Κοζάνη επιβεβαιώνει τα λεχθέντα των προηγούμενων: «Τονίζω ιδιαίτερα την επαγγελματική του κατάρτιση και τον άριστο χαρακτήρα του. Αθόρυβος και καλός εργάτης.»
Μολονότι αφιερώνει πάρα πολύ χρόνο στη στρατιωτική του καριέρα, παράλληλα φροντίζει και για την προσωπική του ζωή. Η γνωριμία του με την εκλεκτή της καρδιάς του και μετέπειτα σύζυγό του, τη Σοφούλα, όπως συνήθιζε να την αποκαλεί, καθηγήτρια από τη Βέροια, αποτελεί έναν ιδιαιτέρως σημαντικό σταθμό στη ζωή του. Παντρεύονται το 1975 και αποκτούν δύο κόρες, την Άννα το 1977 στην Αγγλία και τη Μαρία το 1978 στην Αθήνα. Η Σοφία θα σταθεί βράχος στο πλευρό του και με απόλυτη αφοσίωση τον ακολουθεί συνεχώς και αδιαλείπτως σε όλα του τα ταξίδια και τις αποστολές που αναλαμβάνει, σεβόμενη και η ίδια, συνάμα με τον αγαπημένο της σύζυγο, τη ρήση του Πλάτωνα «Μητρός τε και πατρός και άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η πατρίς και σεμνώτερον και αγιώτερον». Με τη συμπεριφορά της αποδεικνύει έμπρακτα ότι «πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα».
Ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες, διαπιστώνει κανείς και άλλες πτυχές του ψυχισμού του Νίκου, τις πιο μύχιες, που ενδεχομένως δεν είναι εύκολο να γνωρίζει κάποιος αν δεν ζει κοντά του. Από την τοποθέτηση, λοιπόν, των φωτογραφιών ανά σελίδα και τα όποια σχόλια συνοδεύουν κάποιες απ’ αυτές με πρόσωπα της στενής του οικογένειας, γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο ευσυνείδητο, ευαίσθητο και τρυφερό σύζυγο, στοργικό πατέρα αλλά και παππού πια, αφού έχει τρία εγγόνια. Κατά ομολογία της γλυκύτατης Σοφούλας του, είναι ο καλύτερος σύζυγος, πατέρας και παππούς. Η Σοφία, εμφανώς συγκινημένη, επισημαίνει ακόμα ότι είναι άνθρωπος πολύ δοτικός, που εύκολα συγχωρεί, απλός και σεμνός. Η σεμνότητα, βέβαια, σύμφωνα με τον Κινέζο φιλόσοφο Κομφούκιο, είναι η στέρεη βάση για όλες τις αρετές.
Έτσι λόγω της ταπεινοφροσύνης του δε γίνεται ευρέως γνωστή η πολύ αξιόλογη κοινωνική προσφορά του στο χωριό μας. Η στιγμή αυτή θεωρούμε ότι είναι κατάλληλη, για να μάθουμε όλοι ότι η γενναιοδωρία του έχει αγκαλιάσει και τη γενέτειρά του εδώ και χρόνια σε πολλά επίπεδα. Με τις ιδέες του παροτρύνει και άλλους συγχωριανούς, ώστε με την ενεργοποίησή τους να υλοποιούνται διάφορα έργα. Παρακάτω παρατίθενται τα έργα που έγιναν είτε με δική του πρωτοβουλία είτε με τη δική του συμβολή και οι χρηματικές δωρεές που πρόσφερε σε διάφορους φορείς του χωριού.
Εκκλησία Αγίου Ελευθερίου-καμπαναριό, περιστέρια, δενδροφύτευση
Όπως είναι γνωστό η εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου παλιά δεν είχε καμπαναριό. Υπήρχε μια σιδεροκατασκευή με μια μικρή καμπάνα. Η πρωτοβουλία για την κατασκευή του ξεκίνησε από το Σύλλογο Ατσιπουλιανών της Αθήνας. Ο τότε πρόεδρος του Συλλόγου Ελευθέριος Ροδινός έστειλε επιστολή στον πατέρα Εμμανουήλ Γιαννούλη, προτείνοντας την κατασκευή καμπαναριού. Οι Ατσιπουλιανοί της Αθήνας πρόσφεραν τα πρώτα χρήματα και ο Νίκος Σαμψών περιέφερε βιβλίο στο οποίο αναγράφονταν τα ονόματα των δωρητών. Βεβαίως το μεγαλύτερο μέρος του κόστους της κατασκευής ανέλαβε η Εκκλησία.
Με πρωτοβουλία του ίδιου του Νίκου αντικαταστάθηκαν τα περιστέρια στο τέμπλο της Εκκλησίας, με χρήματα που πρόσφερε ο Σύλλογος Ατσιπουλιανών Αττικής. Κατασκευάστηκαν και τοποθετήθηκαν στο τέμπλο με τη φροντίδα του Αλεβίζου Λιονή.
Επιπλέον με δική του δαπάνη και με τη βοήθεια του Μιχάλη Γιαννούλη φύτευσε τρία δέντρα, ένα στον περίβολο της Εκκλησίας και δύο στο χώρο του πάρκινγκ.
Κατασκευή του Ηρώου
Και πάλι η πρωτοβουλία ανήκει στο Σύλλογο Ατσιπουλιανών Αττικής. Ο Πρόεδρος Ελευθέριος Ροδινός και ο Γενικός Γραμματέας Νίκος Σαμψών στέλνουν την πρώτη επιστολή στον τότε Δήμο Νικηφόρου Φωκά με τα ονόματα ορισμένων πεσόντων και με αίτημα την κατασκευή του Ηρώου. Τα πρώτα χρήματα συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα και
το έργο έγινε τελικά με χρήματα του Δήμου. Πρωτεργάτες ήταν οι δωρητές του οικοπέδου, ο Αλέξανδρος Παπαλεξάκης και ο Νίκος Αγγελάκης ως αντιδήμαρχος. Τη σύνταξη της λίστας των πεσόντων ανέλαβαν ο Περπιράκης Γεώργιος, πρώην Σχολικός Σύμβουλος Α|θμιας Εκπ|σης, και ο Γαγάνης Στάθης, ο καθηγητής.
Προτομές των Αξιωματικών Παντελή Σταγάκη και Γεωργίου Παπατζανή
Πρόσφατα έγινε η τελετή για τα αποκαλυπτήρια των προτομών στο χώρο του Ηρώου των δύο Ατσιπουλιανών Αξιωματικών που σκοτώθηκαν στο Μικρασιατικό πόλεμο. Οι προτομές κατασκευάστηκαν στο Καμποχώρι Ημαθίας από το γλύπτη Νίκο Γκουντάντση με την επίβλεψη του Νίκου Σαμψών και χρηματοδοτήθηκαν από τον ίδιο και από την οικογένεια Παπατζανή. Μεταφέρθηκαν δωρεάν από το Γιάννη Γιαννούλη και τοποθετήθηκαν στις μαρμάρινες βάσεις που κατασκεύασε ο Γιάννης Ηλία Λιονής.
Νεκροταφείο
Συχνά ο Νίκος διαθέτει χρήματα στο Μιχάλη Γιαννούλη για το ξεχορτάριασμα και τον ευπρεπισμό του. Προτείνει, λοιπόν, να γίνει πλακόστρωση ή κατασκευή δαπέδου με τσιμεντόστρωση.
Τάφος Λιαντροχαράλαμπου στο κοιμητήριο Ατσιποπούλου
Επειδή ο τάφος ήταν εγκαταλελειμμένος, κατασκευάστηκε ξανά από το Γιάννη Λιονή, με πρωτοβουλία του Νίκου και με τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί από το Σύλλογο Ατσιπουλιανών Αττικής για το Ηρώο και τελικά δεν διατέθηκαν για το σκοπό αυτό.
Βιβλίο Ιστορίας του Ατσιποπούλου του Γεωργίου Περπιράκη
Ο Νίκος ενθάρρυνε τον κ. Περπιράκη για τη συγγραφή του βιβλίου και εξασφάλισε το ποσό των 5.000 ευρώ από τον κ. Δημήτρη Μελισσανίδη για την έκδοσή του.
Βιβλίο Αιμίλιου Γάσπαρη για τη λαογραφία του Ατσιποπούλου
Ο Νίκος διέθεσε ένα σημαντικό μέρος των πόρων που απαιτήθηκαν για την έκδοσή του και το προλόγισε.
Μελέτη για αξιοποίηση του χώρου στο απάνω πηγάδι
Ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Νίκου. Συγκεντρώθηκαν 7.000 ευρώ και διατέθηκαν για τη μελέτη του έργου. Η μελέτη βρίσκεται στην τοπική Κοινότητα και αναμένεται η χρηματοδότηση για την κατασκευή του.
Αξιοποίηση της παλιάς δεξαμενής του χωριού
Η ανάπλαση έγινε από τη Δημοτική Κοινότητα Ατσιποπούλου, αλλά ωστόσο προέκυψε ένα χρέος ύψους 3.500 ευρώ. Μετά από συνεννόηση του Νίκου με την οικογένεια Γεωργίου Σκανδάλη, το ποσό καλύφθηκε από την εν λόγω οικογένεια.
Διάθεση πετρελαίου στα σχολεία του Ατσιποπούλου
Ο Νίκος φρόντισε ώστε να διατεθούν ποσότητες πετρελαίου θέρμανσης στα σχολεία του Ατσιποπούλου από την Εταιρεία AEGEAN, συμφερόντων Δημήτρη Μελισσανίδη.
Δωρεές στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ατσιποπούλου και στην ΕΑΠ
Κατά καιρούς κάνει διάφορες δωρεές στον Πολιτιστικό Σύλλογο Ατσιποπούλου , καλύπτοντας έξοδα εκδηλώσεων που πραγματοποιεί ο Σύλλογος. Δωρεές επίσης κάνει στην ΕΑΠ και σε σχολεία.
Βραβείο σε αποφοιτούντες Ατσιπουλιανούς από Πανεπιστήμια
Κάθε χρόνο προσφέρει το ποσό των 300 ευρώ ως βραβείο για τον πρώτο φοιτητή που τελειώνει ευδόκιμα τις πανεπιστημιακές του σπουδές.
Ονοματοδοσία του γηπέδου ΕΑΠ
Με επιστολή του προς τη Δημοτική Κοινότητα Ατσιποπούλου πρότεινε να δοθεί στο γήπεδο της ΕΑΠ το όνομα του Δημήτρη Λιονή, ο οποίος διετέλεσε επί σειρά ετών πρόεδρος της τότε Κοινότητας Ατσιποπούλου.
Μελλοντικά έργα που προτείνει
Τάφος Αβατζομάρκου
Βρίσκεται στο κοιμητήριο Ατσιποπούλου και ανήκει στηνοικογένεια του Γ. Λουτριανάκη, θετού γιου του. Δεν φέρει καμιά ένδειξη ότι εκεί είναι θαμμένος ο Αβατζομάρκος. Πρέπει να αναβαθμιστεί, όπως έγινε και με τον τάφο του Λιαντροχαράλαμπου.
Τάφος Αβατζομανούσου
Βρίσκεται στο σπήλαιο της Ζουρίδας, αλλά πάνω του έχει κατασκευαστεί πετρόκτιστο τραπέζι εστίασης. Πρέπει να αναδειχθεί.
Κάγκελα στο Ηρώο του χωριού
Πρέπει να αφαιρεθούν τα κάγκελα που καλύπτουν ένα μέρος της δυτικής πλευράς του Ηρώου και να τοποθετηθούν ωραία κάγκελα περιμετρικά του μνημείου.
Όλες αυτές οι δράσεις καθώς και η εν γένει σεμνή στάση απέναντι στο πολύπλευρο έργο του, δείχνουν ότι ο Νίκος Σαμψών είναι άνθρωπος με μεγαλείο και ομορφιά ψυχής. Ο Αριστοτέλης αναφέρει ότι «είναι χαρακτηριστικό του μεγαλόψυχου ανθρώπου να μη ζητάει χάρες, αλλά να είναι έτοιμος να κάνει το καλό στους ‘άλλους». Και ερωτηθείς «πού κατοικούν αι Μούσαι», έφη(απάντησε): «εν ταις ψυχαίς των φιλοπόνων». Ο δε Πλάτωνας επισημαίνει: «Ανάμεσα σε 100 γεννιέται ένας ήρωας, ανάμεσα σε 1000 βρίσκεται ένας σοφός άνδρας, αλλά μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα μπορεί να μη βρεθεί ούτε ανάμεσα σε 100.000 άνδρες». Εμείς είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που τον έχουμε ανάμεσά μας και είναι άνθρωπος δικός μας, του χωριού μας.
Αλλού ο ίδιος φιλόσοφος τονίζει: «Οι καλές πράξεις παρέχουν δύναμη στον εαυτό μας και εμπνέουν καλές πράξεις και στους άλλους». Ο Νίκος Σαμψών πρέπει ν’ αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα προς μίμηση κυρίως για τους νεότερους, και το έργο του πηγή έμπνευσης για υψηλούς στόχους στη ζωή τους αλλά και για αγαθοεργίες, καθόσον η χώρα μας έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από τέτοιες προσωπικότητες.
Γίνεται, λοιπόν, εύκολα αντιληπτό απ’ τον καθένα ότι η αποψινή εκδήλωση είναι η ελάχιστη τιμή που θα μπορούσε να του αποδοθεί από τους συγχωριανούς του. Θα κλείσω με μια ρήση του σπουδαίου Κρητικού συγγραφέα, του Καζαντζάκη: «αξιοπρέπεια δεν είναι στο να κατέχω τιμές, αλλά στο να τις αξίζω». Και ο Νίκος Σαμψών αναμφισβήτητα τις αξίζει. Αποτελεί καύχημα και άξιο τέκνο της μάνας γης που τον γέννησε, του Ατσιποπούλου, καύχημα και άξιο τέκνο της λεβεντογέννας Κρήτης και της Πατρίδας μας.
Του ευχόμαστε από καρδιάς
υγεία και πολλές χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές στο λιμάνι της τωρινής του Ιθάκης, την οικογένειά του!!!
(Από την τιμητική εκδήλωση για το στρατηγό που οργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ατσιποπούλου την Κυριακή 22 Ιουλίου στο χώρο του )