Την 18 Νοεμβρίου 1933 εν Σιδηρόκαστρον εις τον ΥΙ Συνοριακόν Τομέα, απέθανεν ο υπολοχαγός Πεζικού Σαρρής Νικόλας, όλως αιφνιδίως προσβληθήςυπο εγκεφαλικής συμφορήσεως.
Την επομένηνεγένετο η κηδεία του εχοροστάτησεν δε κατ’ αυτήν ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σιδηρόκαστρου κ. Βασίλειος.
Την εκφοράν του νεκρού γενομένην εκ του Τομέως εις τον ΜητροπολιτικόνΝαόν Αγ. Γεωργίου Σιδηροκάστρου, παρακολουθήσαν άπαντες οι Αξιωματικοί του Τομέως του 21 Τάγματος Πεζικού και του Στρατιωτικού Νοσοκομείου με τας οικογενείας των ως και η Αστυνομία Σιδηροκάστρου, και οι εγκατεσταμένοι εκ Κρήτης εν Σιδηροκάστρω και πλήθος κόσμου.
Κηδεία σεμνή και επιβλητική συνοδευόμενη και υπο μουσικής.
Στεφάνους κατέθεσαν
1 ο ΥΙ Συνοριακός Τομεύς
2 Το 21 Τάγμα Πεζικού
3 Το ΣτρατιωτικόνΝοσοκομείον Σιδηροκάστρου
4 Η Υποδιοίκησης Χωροφυλακής Σιδηροκάστρου
5 Οι εν Σιδηροκάστρω εγκατεστημένοι Κρήτες . Ο Διευθυντής του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Σιδηροκάστρου ιατρός κ. Μοσχάκης Μόσχος μετα την επιμνημόσυνονδέησινεξέφώνησεν εν μέσω θρησκευτικής σιγής τον κάτωθι εμπνευσμένονεπικήδειονλόγον.
«Έλαχε εις εμέ ο βαρύς και σκληρό κλήρος να διερμηνεύσω την θλίψην και το πένθρος των συμπατριωτών συναδέλφων σου για το πρόωρο και απρόοπτο χαμό σου αγαπημένε μας νεκρέ.
Εν αυτώ όμως εκπληρώ και έναν υπέρτατον καθήκον που αυθόρμητα γεννιέται στην συνήδεισή μας, και ζωντανεύει μέσα μας ολόκληρος κόσμος. Τους κόσμους που ζήσαμε τη εποχή των μαθητικών μας χρόνων στο ΓυμνάσιονΡεθύμνης μέσα στην εποχή της αναγεννωμένηςΠατρίδος μας, μέσα στον εκχυλίζονταπατριωτισμόν ολόκληρου της Κρήτης για την ένωσή της με την κοινήνπατρίδαν.
Ζωντανεύεις μέσα μας όνειρα για εθνικούς θριάμβους για γιγαντομαχίες .. τη μεγάλη ιδέα, γλυκές ελπίδες και χαρές – αναμνήσεις που μας είναι προσφιλείς και μας γοητεύουν όπως όλες αι αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων .
Πέρασαν λίγα χρόνια από τότε, ανδρειωμένος πλεια και χαλιβδωμένος από τον περιβάλλον της ηρωικής οικογενείας σου, και της ηρωικής επαρχίας σου του Μυλοποτάμου εμπνευσμένος από την ηρωικήναυτοθυσίαν του Μελιδονίου και την υπέρλαμπρονδόξαν σου την δόξαν για την πατρίδα, και αισθανόμενος την ανδρείαν ως ύψιστηναρετήν, κατετάχθης ως στρατιώτης τον Οκτώβριον του 1916 εις τον 7ον Σύνταγμα Κρήτών.
Έκτοτε σε βλέπαμε με της φαντασία τα βλέμματα να προπορεύεσαι με τους άλλους σταυραετούς των εθνικών μας ονείρων, εκεί που στα θρανία του Σχολείου ονειρευθήκαμε, εκεί που τα συμφέροντα ολόκληρου της φυλής μας το απήτουν. Σας είδαμε εκεί στο μέτωπο να περνάτε από του Σκρα την γιγαντομαχία και της Δοϊράνης την κοσμοχαλασιά να ξετινάζετε τη σκόνη και τα βλήματα και μέσα στην κόλαση αυτή να στέκεστε καταμεσής ατάραχος με το όπλο στο χέρι και με το βλέμμα καρφωμένο προς το μέρος του εχθρού . Ούτε φραγμοί που ορθονότανε μπροστά σας από φωτιά και σίδηρο, ούτε οι τάφροι και οι απότομες πλαγιές και οι βουνοκορφές δεν μπορέσανε ν’ανακοψουνε το δρόμο σας. Προχωρήσατε ζωντανοί και πεθαμένοι μας ανοίξατε το δρόμο για το τρυφερό αγκάλιασμα της Σμύρνης και το εκθαμβωτικό αντίκρυσμα της Πόλης.
Δεν προφθάναμε να παρακολουθούμε τη μεγαλειώδη δράση σας από το Σκρά, στη Δοϊράνη στη στη Σμύρνη, στο Αϊβαλή, στη Μενεμένη, στο Οδεμίση, στη Φατα, στα Θήρα, Τσαν τεπέ Αγκίν πάντα μπροστά με το Σύνταγμα σου το 8ονηρωικόν Σύνταγμα Κρητών.
Ως διμοιρίτης προχωρούσες πάντα μπροστά με εξαιρετικόν θάρρος και αυτοθυσίαν το ευρύ στέρνος σου υπήρξε απρόσβλητον. Μια και μόνη φορά στην τριήμερον γιγαντομαχία του Καλεγκρότο την ηρωική σου ιδιοσυγκρασία αντήμειψε η δόξα μιας σφαίρας η οποία και εσεβάσθη την ζωή σου.
Για την εξαίρετηναυτή ανδρεία και ως επιστέγασμα της όλης δράσεως σου η Πατρίς αναγνωρίζουσα την αξίαν σου, εκόσμισε το στήθος σου δια του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας.
Μα κι ύστερα από την μάχη του Τουλουμπουνάρ και μετα τη τελική Μικρασιατική καταστροφή εξ αιτίας της δικής μας αθλιότητος, πονεμένος βαθειά και ανεπανόρθωτα όπως και ολοι οι γενναίοι μας, υπήρξες και στην ειρηνική περίοδο, ευθύς και ευγενής σεμνός και έντιμος φιλόπατρις, συντρέχων με τα ζωντανά εφόδια της ψυχής στο βαλσάμωμα της πικρίας του έθνους και τη δημιουργία μιας καινούργιας εθνικής ευημερίας.
Και καθισμένος στο γραφείο σου και αφοσιωμένος στο καθήκον σου όπως πάντα απρόσκλητα, απροειδοποίητα ήρεμα και σεμνά, όπως ήτο και η ωραία ψυχή σου σε αφήρασε ο θάνατος χωρίς να προλάβης σήμερον να πραγματοποιήσεις την επιθυμίαν σου να με επισκεφθείς ως είχε επι στην εκλεκτή σύντροφό σου.
Και τώρα μας φεύγεις για ανώτερους κόσμους, πετώντας από την Δοϊράνη και παρέκει από το Κιλκίς θα συναντήσεις τους παλαιούς μας φίλους και τους συμμαθητάς μας ανοίγοντας θερμά την αγκαλιά των να σε υποδεχθούν.
Ας είναι αιωνία η μνήμη σου Αθάνατε Αγαπημένε μας νεκρέ».