Μνήμη του χρόνου
σπλαχνίσου μας στην καταχνιά
ακολουθώντας μια ημιθανή πατρίδα
τη μάνα μας ,που χλευάζουν
αλλοτινοί βάρβαροι
στα παζάρια της συναλλαγής
Μνήμη του χρόνου
Δώσε μας πίσω το νήμα
να βγούμε στο φως
να βρούμε ξανά τ’ αθάνατο νερό
δείξε μας την πηγή
που ανάβλυζε μεγαλείο
με τίμημα το αίμα ημιθέων
Μνήμη του χρόνου στέρξε μας
κι η μάνα μας ψυχομαχεί
ρακένδυτη και θλιβερή ζητιάνα
Να ήταν παραλήρημα του νου
η πρωτινή της δόξα;
να ήταν παραμύθια της γιαγιάς
προγονικές περγαμηνές αντρειάς
που προσκυνούσε ταπεινά η ανθρωπότη;
Σπαράγματα σκληρής απελπισιάς
σεις οι ικέτες που με πόνο με καλείτε
δείτε τις πέτρες που πετούν οι δυνατοί
απολιθώματα κι αυτές δικής σας δόξας
Σας πρέπει τάχα θρήνος σαν λαού
όταν σας έστεψε η τιμή με Θερμοπύλες;
Kαι ποιος να το θυμάται τώρα πια ;
Μ’ αντιβοούν φωνές τριακόσιες στους αιθέρες
Ω ξειν αγγέλειν τοις Λακεδαιμονίους ότι τήδε κείμεθα
τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι
Δώσε φωνή στο χώμα μνήμη του χρόνου
να δυναμώσουν οι φωνές
και λογισμοί αντάρτες
να βγούν από το λήθαργο της παρακμής
να πλημμυρίσει ο τόπος δάφνης ευωδιά
κι η χώρα μας κεφάλι να σηκώσει