του Γιώργου Λινοξυλάκη
Το πρωί της 1ης Ιουλίου το Ρεθεμνιώτικο ποδόσφαιρο αλλά και η τοπική κοινωνία έμελλε να θρηνήσουν το θάνατο του Μιχάλη Σταγάκη. Ποδοσφαιράνθρωπος, ιδεολόγος, οραματιστής, καλόκαρδος, πρωτοπόρος και φιλεύσπλαχνος, άνθρωπος λαϊκός και της παρέας, στα 76 χρόνια που έζησε δίδαξε ήθος, αγωνιστικότητα και φιλότιμο.
Γεννήθηκε το 1939 στην Καλλιθέα, μια φτωχογειτονιά τότε του Ρεθύμνου. Πατέρας του ήταν ο αρτοποιός Δημήτρης Σταγάκης, πρωτοπόρος στην τέχνη της αρτοποιίας και μητέρα του η Ευρύκλεια Ζεμπίλη. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του ήταν δύσκολα. Για μια περίοδο κρυμμένος στο Σπηλιάρι του Αγίου Αντωνίου επέζησε από το βομβαρδισμό του Ρεθύμνου στη Μάχη της Κρήτης, όπως και στα παιδικά του χρόνια επέζησε από νάρκη που τυχαία πατήθηκε και έσκασε στα πόδια του αφήνοντας όμως νεκρό τον αγαπημένο του αδελφό Ξενοφώντα. Καθώς τα χρόνια περνούσαν το μεράκι του για το ποδόσφαιρο, στα τέλη της δεκαετίας του ’40 τον έκανε να ξεκινήσει την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής στην γειτονική ομάδα της ΑΕΚ Καλλιθέας η οποία είχε ιδρυθεί προς τιμήν της ΑΕΚ Κωνσταντινουπόλεως, είχε ως σήμα το Δικέφαλο Αετό και χρώματα τα βυζαντινά κιτρινόμαυρα. Ο χώρος που χρησιμοποιούσε η ΑΕΚ για γήπεδο ήταν η αλάνα της ΒΙΟ όπου είχε έδρα ο άλλοτε κραταιός Κεραυνός του Τάκη Σιμιτζή. Ο τελευταίος διακρίνει το ταλέντο του Σταγάκη, του προτείνει μεταγραφή στον Κεραυνό, ο Σταγάκης δέχεται και για αρκετά χρόνια καθιερώνεται ως δεξιός οπισθοφύλακας στην ομάδα του Σιμιτζή. Παράλληλα ο Σταγάκης εργάζεται και βγάζει σκληρά το ψωμί του τόσο στο φούρνο του πατέρα του, όσο και σαν αγρότης και βοσκός. Η λαϊκή του φύση δεν τον άφησε ποτέ και δεν ξέχασε ποτέ από που ξεκίνησε κάτι που αποδεικνύει το επαναστατικό του πνεύμα το οποίο τον οδήγησε σε ριζοσπαστικές δράσεις, σε όλη του τη ζωή και κυρίως την περίοδο της χούντας.
Η πολιτική του δράση υπέρ της δημοκρατίας είναι κάτι που όλοι του αναγνωρίζουν. Επιστρέφοντας στα ποδοσφαιρικά επόμενος αθλητικός σταθμός της ζωής του ήταν η οικογένεια του Άρη Περιβολίων. Μαζί με τους κολλητούς του τον Σκανδάλη, τον Κόλλια, τον Παρασχάκη, τον Γιάντζο, τον Βασιλεδάκη κ.ά. έγραψε τη δική του ιστορία στον περβολιανό σύλλογο τόσο ως ποδοσφαιριστής όσο και ως παράγοντας. Από την ενεργό δράση αποσύρθηκε το 1966 και μετέπειτα ανέλαβε παράγοντας στον Άρη και στην ΕΠΣΡ πριν τον παύσει η χούντα. Κατά την μεταπολίτευση και με τον ερχομό της δημοκρατίας ο Σταγάκης επανεντάσσεται στην ΕΠΣΡ. Για 5 χρόνια αποτελεί τον αντιπρόεδρο της Ένωσης και από το 1979 έως το 2001 τίμησε με την παρουσία του τον προεδρικό θώκο της Ένωσης. Πρόκειται για ένα φαινόμενο στην ποδοσφαιρική ιστορία του Ρεθύμνου καθώς ουδέποτε άλλος πρόεδρος έμεινε 22 χρόνια στη θέση αυτή. Δίπλα του πιστοί συνεργάτες όπως ο Σταύρος Παπαδάκης, ο Αντώνης Ρούλιος, ο Νίκος Φουρναράκης, ο Αντώνης Δασκαλάκης, ο Γιάννης Παρασχάκης, ο Λευτέρης Κοτσαρίδης και ο Μπάμπης Χατζηδάκης. Σκαπανέας της προσπάθειας αύξησης των ομάδων του τοπικού ποδοσφαίρου, ακούραστος εργάτης της αγοράς ιδιόκτητων γραφείων της ΕΠΣΡ και μεγάλο του κατόρθωμα η εν τέλει αγορά αυτών.
Επί προεδρίας του επίσης και με προπονητή τον αγαπημένο του Γιώργο Κτιστάκη, η Μικτή Ρεθύμνου Παίδων κατακτά τον τίτλο της πρωταθλήτριας Κρήτης και αγωνίζεται στα τελικά του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος στο Άργος. Δυστυχώς το όνειρό του για μια αμιγώς Ρεθυμνιώτικη ομάδα που θα αγωνιζόταν σε επαγγελματική κατηγορία δεν ευοδώθηκε. Άλλη μια μεγάλη στιγμή κατά την προεδρία του Σταγάκη στην Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Ρεθύμνου ήταν και πάλι η νίκη της Μικτής Παίδων επί της αντίστοιχης της Αθήνας με σκορ 0-1. Άλλες μεγάλες στιγμές του ήταν η εκπροσώπηση την πόλη μας στο Μουντιάλ της Αμερικής το 1994, παρέστη ως παρατηρητής σε ματς Εθνικών κατηγοριών, ενώ παραβρέθηκε πολλάκις σε μεγάλα αθλητικά γεγονότα όπως και σε αρκετές Γενικές Συνελεύσεις της ΕΠΟ. Οι σχέσεις του με προσωπικότητες του αθλητισμού όπως ο Γιώργος Λυσσαρίδης, ο Σγουρός, ο Δημήτρης Μουρίκης κ.ά. δείχνουν τη δημοφιλία του κάτι που πιστοποιεί και η αγάπη που του έδειχνε ο απλός λαός αλλά και οι τοπικοί παράγοντες με την ψήφο τους.
Τα τελευταία χρόνια ο Μιχάλης Σταγάκης είχε αποσυρθεί στην οικία του με πολλαπλά προβλήματα υγείας έχοντας στο πλευρό του την επί 57 χρόνια σύντροφο του Άννα, το γιο του Δημήτρη μεταπτυχιακό φοιτητή Φιλοσοφίας την μέλλουσα νύφη του Μαρία επίσης μεταπτυχιακή φοιτήτρια Φιλοσοφίας, καθώς επίσης και τα αδέλφια του, τους συγγενείς και τους φίλους του. Έφυγε από τη ζωή την 1η Ιουλίου, αλλά το έργο του στο Ρεθεμνιώτικο ποδόσφαιρο, στα κοινά της πόλης και στο γήπεδο Γάλλου όπου διετέλεσε πρόεδρος, θα μας θυμίζουν την αγέρωχη και περήφανη ζωή του. Η αγάπη που έδωσε και πήρε τον καθιστούν αθάνατο.
Γιώργος Λινοξυλάκης
Ευχαριστώ θερμά τον ξάδελφό μου Δημήτρη Σταγάκη για τις πληροφορίες και τη συμβολή του στη συγγραφή του άρθρου
Οι φωτογραφίες είναι από το βιβλίο του Λευτέρη Κρυοβρυσανάκη Ρεθεμνιώτικο Ποδόσφαιρο 20ος αιώνας καθώς και από το αρχείο της οικογένειας Σταγάκη.