Η φτώχεια της Κατοχής δεν λύγισε τη ζωή των ανθρώπων, αλλά άφησε πολλά σημάδια στα σώματα και στην ψυχή τους σε όσους είχαν την ατυχία να την ζήσουν. Όταν περάσανε καμιά δεκαριά χρόνια παρουσίασε λίγη βελτίωση και καλυτέρευση η ζωή των κατοίκων στα χωριά μας. Όταν τα παιδιά τους μεγαλώνανε, ένα – ένα έφευγε και πηγαίνανε να μάθουν τέχνες ή γράμματα για να σταδιοδρομήσουν. Ελάχιστα μένανε στο χωριό. Φεύγανε γιατί δεν βλέπανε μέλλον με την κτηνοτροφία και με την γεωργία.

Ο Γιάννης Τ. γιος μιας οικογένειας του χωριού Καπεδιανά μετά από το Γυμνάσιο ήθελε να γίνει δάσκαλος αλλά οι γονείς του αδυνατούσαν οικονομικά να πληρώνουν δωμάτιο στο Ηράκλειο που υπήρχε η μόνη σχολή στην Κρήτη. Έτσι διάλεξε να σταδιοδρομήσει στον στρατό. Έφυγε από το σπίτι του στις 13 Ιουλίου του 1954, αφού πρώτα πήρε την ευχή της μάνας του, λέγοντάς του καλή πρόοδο, παιδί μου, να σέβεσαι και να ακούς τους μεγαλύτερούς σου.

Στην Στρατιωτική Σχολή φοίτησε δυο χρόνια και μετά υπηρέτησε σε διάφορες πόλεις της χώρας μας και το 1961 βρέθηκε να υπηρετεί σε μονάδα των προαστίων της Αττικής. Εκεί αναγκάστηκε να ενοικιάσει σπίτι για τη διαμονή του. Με την πάροδο του χρόνου έκανε γνωριμία με νεαρή κοπέλα και μετά πήρανε την απόφαση να έρθουν σε αρραβώνα. Όμως είχανε δυσκολίες και οι δυο τους για να έρθουν σε γάμο καθότι τα χρήματα που έπαιρνε ο Γιάννης δεν επαρκούσαν και η κοπέλα ήτανε πτωχή, δεν είχε πατέρα και τα πολλά αδέλφια που είχε η μάνα της συναντούσε πολλές δυσκολίες για να τους βοηθήσει.

Με την πάροδο του χρόνου η εποχή έγινε καλύτερη και η ζωή των ανθρώπων σταδιακά καλυτέρευε. Έτσι του Γιάννη τα οικονομικά πήρανε άνοδο και η πεθερά του Δήμητρα Μ. τους παραχώρησε οικόπεδο να κτίσουν σπίτι για να κατοικήσουν μετά το γάμο τους που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1963.

Η πεθερά του Γιάννη θεωρούσε ότι μειονεκτούσε που δεν τους βοήθησε περισσότερο. Ήτανε συνέχεια σκεπτική, ήθελε να τους βοηθήσει και σε κάτι άλλο για να μπορούν πιο εύκολα να δημιουργήσουν οικογένεια.

Αφού έβλεπε ότι αδυνατούσε σκέφτηκε να τους δώσει την ευχή της και πίστευε ότι αυτή είναι η καλύτερη βοήθειά της και με την βοήθεια του Θεού θα αποκτήσουν πολλά αγαθά για το σπίτι τους. Αμέσως έβαλε το δεξί της χέρι στην τσέπη της ποδιάς που φορούσε και πήρε ένα κέρμα του ΟΤΕ που το είχε για να πάρει τηλέφωνο όταν χρειαστεί στα άλλα παιδιά της και είπε στον γαμπρό της: Γιάννη, πάρε αυτό το κέρμα και να το έχεις πάντα στην τσέπη σου, σαν γούρι με την ευχή μου πάντα οι τσέπες σου να είναι γεμάτες λεφτά γιατί άλλη βοήθεια δεν μπορώ να σας κάνω.

Πράγματι, το πήρε και το έβαλε μέσα στο μικρό πορτοφολάκι που έβαζε τα κέρματα της δραχμής.

Συνεχίζοντας την ζωή τους, όσο περνούσανε τα χρόνια, κτίσανε το σπίτι, αποκτήσανε τέσσερα παιδιά και στα οικονομικά τους είχανε καλές επιτυχίες.

Κάποια στιγμή το πορτοφολάκι πάλιωσε, δεν το πέταξε ο Γιάννης αλλά το έβαλε στο κομοδίνο του στην κρεβατοκάμαρά τους, έχοντας μέσα το κέρμα του ΟΤΕ και άλλα μικρά αντικείμενά του.

Όταν έγινε συνταξιούχος ο Γιάννης γύρισε στον τόπο καταγωγής του στην Κρήτη παίρνοντας μαζί τους την οικοσκευή και την οικογένειά του.

Μετά από χρόνια τα παιδιά τους φύγανε από το σπίτι δημιουργώντας δικές τους οικογένειες και οι γονείς τους μείνανε μόνοι τους.

Όμως εκεί που είχανε την χαρά να χαρούν τα εγγόνια τους μαζί, η μάνα τους τελείως ξαφνικά έφυγε από τη ζωή και ο πατέρας τους μόνος του συνέχισε τη ζωή.

Μια μέρα άνοιξε το κομοδίνο του να το καθαρίσει και το μάτι του καρφώθηκε στο παλιό πορτοφολάκι του, αλλά δεν θυμότανε μετά από χρόνια τι είχε μέσα, το πήρε, το άνοιξε και αντίκρισε το κέρμα του ΟΤΕ.

Αμέσως θυμήθηκε την πεθερά του και την ευχή που του είχε δώσει το 1963 και η συγκίνησή του ήτανε απερίγραπτη. Όντως ο Γιάννης απέδωσε την επιτυχία του στα οικονομικά του από την ευχή που είχε λάβει από την πεθερά του Δήμητρα Μ. και από την καλή του διαχείριση. Αμέσως χαρούμενος αυτό το γεγονός το έκανε γνωστό στα παιδιά του και σε όλους τους συγγενείς και φίλους λέγοντάς τους: σήμερα συμβαίνουν παρόμοιες συμπεριφορές; Και εάν ναι, θα είναι ελάχιστες.

Η αξία της ευχής των γονέων στα παιδιά τους ήταν πλούτος. Τα παλιά χρόνια είχανε καλύτερα την ευχή να τους δώσουν, παρά, πολλά χρήματα αρκεί να την δώσουν με πίστη και αγάπη, μέσα από την καρδιά τους. Λέγεται ακόμα ότι οι ευχές των γονέων στηρίζουν τα θεμέλια των οίκων τους.

Πολύ σωστά η κυρία Μαριάνθη είχε πει κάποτε στο χωριό της ότι η ευχή ορισμένων μανάδων είναι εικονική. Προσποιούνται ότι είναι καλές αλλά η ευχή θα πιάσει όταν βγαίνει μέσα από την καρδιά τους με αγάπη. Εάν είναι μόνο από το στόμα τους, τότε είναι ψεύτικη.

Τελειώνοντας και σήμερα οι γονείς συνηθίζουν να δίνουν ευχές στα παιδιά τους κατά τον ίδιο τρόπο και πιστεύουν ότι η επιτυχία τους επιτυγχάνεται από αυτήν και από τις προσπάθειες των παιδιών τους.

Και η εκκλησία μας συνέχεια εύχεται προς όλους και για όλα, για να έχει ο άνθρωπος πρόοδο όσο είναι στη γη και ακόμα για την ανάπαυσή του όταν κατοικεί αιώνια εις τους ουρανούς.

Και τέλος, αυτό το κείμενό μου το αφιερώνω στις νέες μητέρες και όταν θα γίνουν πεθερές να πράττουν το ίδιο όπως οι παλιές μητέρες συνήθιζαν.

Ειδικά τώρα που έχουμε την οικονομική κρίση που μας έφερε το κακό κουμάντο της πολιτείας μας, οι ευχές της εκκλησίας μας και οι δικές μας, πρέπει να είναι περισσότερες με περισσότερη πίστη και αγάπη για να μας βοηθήσουν ν’ απαλλαγούμε από την τελική καταστροφή. Άλλος τρόπος σωτηρίας δεν υπάρχει.