Πέρασε το πρωί από τη Στέγη μας ο άξιος Ρεθεμνιώτης Κύριος Βογιατζάκης. Θέλω
να δω τη Στέγη λέγει, είχε μαζί του τον ξεχωριστό επίσης και πνευματικό Ρεθεμνιώτη
κ. Ανδρουλάκην. Την Στέγη θέλομε να δούμε.
Εμείς αλήθεια έπρεπε να νοιώσωμε από αυτήν την επίσκεψη το χτυποκάρδι που
νοιώθει εκείνος που χρωστάει, όταν τον επισκέπτεται ο δανειστής του και μάλιστα το
χτυποκάρδι, εκείνου που χρωστά πολλά και δεν ημπορεί να τα πληρώσει. 65.000
χρωστούμε στον Κύριο Βογιατζάκη, μας τα δάνεισε για την αγορά του Οικοπέδου,
νοιώθουμε ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπόν, μα και ντροπή τώρα που τον
αντικρύσαμε, την ντροπή που νοιώθει εκείνος που δεν φάνηκε συνεπής στις
υποχρεώσεις του, όταν…ένας λόγος, ένα χαμόγελό μας έβγαλε από την απορία,
έλυσε το μυστήριο. Μου χρωστάτε 65.000 σας τις χαρίζω. Αλήθεια μάντεψε όπως ο
Χριστός τις σκέψεις των μαθητών του «Τι διαλογίζεσθε εν ταις καρδίαις υμών;» τι
σκέπτεστε τα χρήματα; Εγώ σας τα χαρίζω και χωρίς εμείς να έχωμεν πει τίποτα
σχετικόν και συνεχίζει. Θα προσφέρω τόσο όσα χρειάζεται να γίνει το
Αναγνωστήριον της Στέγης σ’ένα από αυτά τα οικήματα του Οίκου νεότητος, εις
μνήμην των Γονέων μου και ο εγγονός μου κ. Ραφαήλ δραχ. 5.000- για τη λειτουργία
της Παιδικής Στέγης επισκέπτονται τον κ.Βογιατζάκη στο «Ξενία» και ένα κορίτσι
του προσφέρει μία ανθοδέσμη λέγοντας αυτά τα λόγια.
Σεβαστέ μας Κύριε Βογιατζάκη .
Με τη χαρά και τη συγκίνησι που νοιώθουμε στο πέρασμα σας από τον τόπο μας,
σας προσφέρουμε λίγα λουλούδια μαζί με την αγάπη μας.
Πάντοτε πρέπει με λουλούδια να στρώνωμε τον δρόμο σας και πρέπει η αγάπη μας
και η προσοχή μας να σας συνοδεύη παντού, είσθε διά μας και Πατέρας και
Προστάτης και αδελφός .
Θα σας ενθυμούμεθα στην αγάπη και στην προσευχή και ο καλός Θεός να σας
χαρίζει υγείαν και να κατευθύνη τα βήματά σας για το συμφέρον όλων μας. Σ’αυτόν
τον χαιρετισμόν και τα φτωχικά λουλούδια ο εργένης Ρεθεμνιώτης ενόιωσε πολύ
συγκίνηση, τα πήρε στα χέρια του με πραγματική ευλάβεια σαν κάτι που του το
προσφέρει η γή που τόσο αγάπησε, που το άρωμά της, η νοσταλγία της, δεν τον
αφίνει να ησυχάση.
Νοιώσαμε και μείς με τη σειρά μας τόση συγκίνησι, ποιόν να ευχαριστήσωμεν, τον
Θεόν πρώτον που έστειλεν τον ευγενή δωρητήν και τον κατευθύνη, ώστε να
προσφέρη στον τόπο του, που και τόση ανάγκη έχει και τόσο πόθο να θέλη να ζήση,
να σταθή ψηλά, να γίνει άξιος και της Ιστορίας του.
Φύγαμε από το Ξενία με τόση χαρά και αγάπη, θα θέλαμε μονάχα να μπορούσαμε
να προσφέραμε κάτι πιο πολύ από τα λουλούδια, πιο πάνω από τα δάκρυα, πιο πολύ
από τη καρδιά μας, κάτι να είναι ίσο με την ψυχή και με του Θεού την ευλογία και το
Άγιόν Του, θέλημα.
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΙΤΕΡΗΣ
Ιερεύς