Κτύπησαν νεκρικά οι καμπάνες στον Πρινέ Μυλοποτάμου την Παρασκευή 5 Απριλίου.

Αν και περίμεναν από μέρες στο χωριό το νεκροπούλι του θανάτου, για μια εκλεκτή τους, κανένας δεν ήταν έτοιμος να δεχθεί το θλιβερό μαντάτο. Κι όμως. Η αρχόντισσα Μαρία Κων. Παρασύρη είχε δεχθεί το κάλεσμα του Κυρίου και η άγια ψυχή της είχε κινήσει για το ατέλειωτο ταξίδι.

Μπορεί να ήταν λυτρωτική η απόφαση αυτή του παντοδύναμου διαχειριστή της πορείας κάθε εμβίου όντος, αλλά στην περίπτωση της ξεχωριστής αυτής γυναίκας ο αποχαιρετισμός ήταν επώδυνος. Γιατί στέρεψε μια πηγή ατέλειωτης αγάπης και προσφοράς.

Γεννήθηκε 29 Αυγούστου 1938. Ήταν πρωτότοκο παιδί του Κωνσταντίνου Βασιλείου και Μαρίας Αποστολάκη και της Φιλίας Ανδρέου και Ελένης Ξεξάκη.

Μια μάνα όπως η αξέχαστη Βασιλάκαινα, με το σπίτι πάντα ανοικτό για κάθε συνάνθρωπο σε κατάσταση ανάγκης, δεν μπορούσε παρά να μεγαλώσει και τη Μαρία της με τους άγραφους νόμους της Κρήτης που συνθέτουν την πρεπιά κάθε κατοίκου της ευλογημένης γης. Και ήταν πάντα το δεξί της χέρι, ιδιαίτερα όταν η οικογένεια αυξήθηκε με δυο ακόμα χαριτωμένα μέλη. Ήταν ο Βασίλης μετέπειτα ανώτατος αξιωματικός της ΕΛΑΣ εν αποστρατεία και η Άννα αργότερα σύζυγος του Αποστόλου Αλ Πετρίδου.

Καμάρι της οικογένειας ήταν και ο μοναχογιός ο Βασίλης, που σαν μεγαλύτερη η Μαρία φρόντιζε όταν οι γονείς έπρεπε να ασχοληθούν με τις αγροτικές δουλειές. Είχε μεγάλη αδυναμία και στο αδέλφι της αυτό. Και δεν το έκρυβε.

Η αξιοσύνη της στάθηκε αφορμή να βρεθεί γι’ αυτήν μια εξαιρετική ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης στην Αθήνα. Όλες οι κοπέλες θα τη ζήλευαν καθώς δεν βρισκόταν εύκολα τέτοιο «τυχερό». Κι όμως όταν ο «μικρός» δεν ήθελε να έρθει μόνος για γυμνασιακές σπουδές στην πόλη του Ρεθύμνου χωρίς τη Μαρία του, εκείνη δεν δίστασε ούτε στιγμή.

Άφησε τα πάντα και κατέβηκε για να φροντίζει το Βασίλη της. Μια κίνηση μεγαλοψυχίας και σπάνιας αδελφικής αγάπης που ο κ. Αποστολάκης δεν λησμόνησε ποτέ. Και ανταπέδωσε με φροντίδα στο πολλαπλάσιο όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν.

Η ζωή φάνηκε στην αρχή γενναιόδωρη με την Μαρία, αφού έφερε στο δρόμο της έναν εξαίρετο άνδρα από ιστορική οικογένεια τον Κωνσταντίνο Παρασύρη.

 Παντρεύτηκαν στις 9 Φεβρουαρίου 1964. Δυο παιδιά ο Κωστής που διαπρέπει σήμερα και στην τοπική αυτοδιοίκηση, εκτός από τις μεγάλες του προσφορές στον πολιτιστικό τομέα για την ανάδειξη του χωριού και η Βάλια της που αποτελεί πάντα μια λαμπρή παρουσία στο χωριό της με τη μακραίωνη ιστορική παράδοση της έδωσαν αμέτρητες χαρές. Τα τελευταία χρόνια η χαρισματική αυτή κοπέλα έδωσε συνέχεια στο ιστορικό καφενείο του χωριού «ΦΙΛΙΩ» με τον άνδρα της τον κ. Γιώργο Αργυρούδη δημιουργώντας νέα παράδοση πλάι σ’ αυτή που ξεκίνησε η κ. Όλγα Κ. Παρασύρη νύφη καλόγνωμη της αλησμόνητης αναχωρήτριας .

Κι εκεί που η Μαρία απολάμβανε τη χαρά της γυναίκας σε κάθε ευλογημένο τομέα της ύπαρξής της, ήρθε ύπουλα μια ανίατη ασθένεια να την καθηλώσει.

Για 25 ολόκληρα χρόνια η άτυχη Μαρία ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δεν μπόρεσε να χαρεί ούτε την ελάχιστη απόλαυση που είχε δικαίωμα να νοιώσει με τα παιδιά της και τα εγγόνια της στην καθημερινότητά τους.

Κι όμως λόγος πικρός δεν βγήκε από τα χείλη της ούτε κι όταν από τον περιορισμό στο σπίτι, βρέθηκε στο αναπηρικό καροτσάκι. Δεν βαρυγκώμησε ποτέ. Τα στερνά της βυθίστηκαν σε μια ατέλειωτη σιωπή. Έτσι τη βρήκε ο θάνατος.

Η κηδεία της έγινε με πάνδημη συμμετοχή. Με συγκινητικά λόγια την αποχαιρέτισε πρώτα η δασκάλα κ. Μαρία Στ. Αποστολάκη που εκφράζοντας όλους αναφέρθηκε στις αρετές της εκλεκτής αυτής γυναίκας και στη δοκιμασία που της είχε στερήσει 25 χρόνια από την γεμάτη δημιουργία ζωή της.

Η κ. Αποστολάκη εξήρε τις χάρες μιας γυναίκας που είχε πάντα για τον καθένα και μια καλή κουβέντα. Σε μια σπάνια μορφή, ωραία, καλόκαρδη, χαμογελαστή, φιλόξενη, έτοιμη να μοιραστεί τον πόνο και τη χαρά όχι μόνο των δικών της ανθρώπων αλλά και των ξένων που κατέφευγαν σ’ αυτή, αναζητώντας ένα λιμανάκι κατανόησης, ν’ απαλύνουν την ψυχή τους από τα βάρη της καθημερινότητας.

Ακολούθησε ο αποχαιρετισμός της ανιψιάς της επίσης δασκάλας κ. Φιλίας Β Αποστολάκη που αναφέρθηκε με λόγια καρδιάς στη θεία την προσωποποίηση της ευπρέπειας, της αξιοπρέπειας, της καλοσύνης, της υπομονής. Ήταν, όπως εύστοχα τόνισε, το πρότυπο ζωής διδάσκοντας ανθρωπιά, πραότητα, καρτερικότητα, που της χάριζαν άλλωστε και την κοινωνική καταξίωση που ελάχιστοι απολαμβάνουν στο βαθμό αυτό.

Η κ. Αποστολάκη αναφέρθηκε επίσης και στα βαθειά αισθήματα αγάπης της Μαρίας στ’ ανίψια της τόσο του αδελφού της Βασίλη όσο και της αδελφής της Άννας.

Και τα δυο της αδέλφια όμως ανταπέδωσαν στο έπακρον αυτή την αγάπη με τη συνεχή παρουσία τους και την εναλλάξ παροχή κάθε βοήθειας με την παρουσία τους, χωρίς να την αφήσουν ούτε λεπτό με το παράπονο της λησμονημένης αδελφής.

Στο μικρό νεκροταφείο του χωριού γαληνεύει τώρα η αρχόντισσα Μαρία. Δεν πονά πια, δεν βασανίζεται. Σίγουρα ευλογεί, από εκεί που βρίσκεται, τους ανθρώπους που τόσο αγάπησε και δέχτηκε με το παραπάνω τη δική τους αγάπη.

Τώρα που γαληνεύει το βασανισμένο της σώμα, μπορεί η ψυχή της να νοιώσει τη δικαίωση κάθε ανθρώπου που μέχρι το τέλος αγωνίστηκε για το καλό και το αγαθό. Γι’ αυτό και άφησε μνήμη αγαθή που τη θωρακίζει με πληθώρα πράξεων προς μίμηση, από την αμείλικτη φθορά του χρόνου.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους της αείμνηστης δέσποινας του Πρινέ Μυλοποτάμου και ευχόμαστε να είναι ελαφρό το χώμα που τη σκεπάζει.