ΡΙΝΙΣΜΑΤΑ Του ΚΩΣΤΑ ΠΕΤΡΙΔΗ
Πρωτομαγιά σήμερα. Ο απόηχος από τις εργατικές εκδηλώσεις
σ’ όλον τον κόσμο συγκεχυμένος. Η νέα εποχή βλέπετε δεν
σηκώνει διεκδικήσεις για βελτίωση των όρων διαβίωσης των
εργαζομένων και μαχητικούς αγώνες που προωθούν τα
δικαιώματά τους.
Ούτε βέβαια σηκώνει μαχητικούς αγώνες, που προωθούν τη
διαδικασία ανατροπής του συστήματος εκμετάλλευσης
ανθρώπου από άνθρωπο και την προβολή μιας παγκόσμιας
κοινότητας χωρίς πολέμους και ιμπεριαλισμούς.
Βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2000 μ.Χ. και πρέπει να
δεχτούμε μοιραία τις συνέπειες της ανατροπής των
κεκτημένων, σαν μοχλό… προόδου, ή στην καλύτερη
περίπτωση διατήρησης κάποιων κατ’ επίφαση κοινωνικών
μέτρων, ώστε να εμποδιστούν πιθανές αντιδράσεις από τις
υπό περιθωριοποίηση κοινωνικές ομάδες.
Σε μια εποχή που η αφθονία των αγαθών είναι πρωτοφανής
και τα μέσα επίσης, το επίπεδο ζωής των λαών υποβιβάζεται
για να αποφευχθούν καταλυτικές κρίσεις στο σύστημα, να
βελτιωθούν οι όροι ανταγωνιστικότητας στις επιμέρους
κοινότητες των πολυεθνικών συσπειρώσεων.
Μια ουτοπία δηλαδή στην πραγματικότητα ανέφικτη, χάριν
της οποίας όλοι εμείς καλούμαστε να θυσιάζουμε συνεχώς, ότι
κατακτήσαμε με ποτάμια αίματος και σισυφικού μαρτυρίου.
Μια ουτοπία που τη μόνη πιθανή εκδοχή που έχει μπροστά
της είναι η συνεχής πτώχευση, οι συγκρούσεις οι αιματηρές
για την εδραίωση της νέας τάξης πραγμάτων στον πλανήτη, ο
περιβαλλοντικός όλεθρος, και ίσως ένα νέο γενικό
ολοκαύτωμα, αφού πρώτα προηγηθεί μια άνευ προηγουμένου
οπισθοδρόμηση στις μεθόδους επιβολής του κράτους ή των
κρατών τέτοια ώστε να μην κουνιέται φύλλο…
Κιόλα αυτά με αδιάντροπα προσχήματα περί τάξεως,
ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ηθικοποίησης της κοινωνίας,
πάταξης της εγκληματικότητας, ελευθέρας οικονομίας,
φιλανθρωπικής σκοπιμότητας, διεύρυνσης της δημοκρατίας
και ισχυροποίησης της διεθνούς λεγεώνος με τρομακτική
πολεμική μηχανή ώστε να επιβάλλει την… ειρήνη όπου χαλάει
η μανέστρα.
Πρωτομαγιά σήμερα, μέρα των εργατών και των λουλουδιών.
Κάποτε οι εργάτες και τα λουλούδια σε αντιδικία διεκδικούσαν
τη γιορτή.
Η άρχουσα τάξη, όταν στένευε τα λουριά με σωτήριες
ανακλήσεις του κοινοβουλευτισμού, πρόβαλε τη μέρα σαν
ανθεστήρια γιορτή. Οι εργάτες πάλι και οι κοινωνικές και
πολιτικές τους οργανώσεις, κοκκίνιζαν τους δρόμους με τα
λάβαρά τους και βροντοφωνούσαν τα συνθήματά τους.
Σήμερα νομίζω και η Εργατική Τάξη στην πλατειά έννοια του
όρου, και τα λουλούδια, κινδυνεύουν να αφανιστούν από τις
ίδιες δυνάμεις, αν δεν γίνει κάτι άλλο στο μεταξύ.
Αυτή η δομή της κοινωνίας, είναι βέβαιο πια ότι
αντιστρατεύεται ακόμα και τη φύση. Τόσο πολύ προχώρησε η
αντιφατική της ύπαρξη, που η διατήρησή της εγκυμονεί
καταστροφές μη αναστρέψιμες.
Καταστροφές που θα εκπλήξουν οι ρυθμοί ταχύτητας και
αλληλουχίας των φαινομένων και των κοινωνικών και των
φυσικών.
Καλημέρα Μάη.
Ρεθεμνιώτικα Νέα 1 Μαΐου 1997