ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΤΥΛ.ΚΑΛΑΙΤΖΑΚΗΣ

 

 

 

ΚΡΗΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΙΣ

                                                                                                Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 1965

 

ΠΑΝΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΗ ΕΓΕΝΕΤΟ ΠΡΟΧΘΕΣ Η ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΤΟΥ ΚΑΙ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΜΑΣ  ΙΩΑΝ. ΚΑΛΑΪΤΖΑΚΗ

Η Ρεθυμνιακή Κοινωνία εν καταφανή συγκινήσει και με ειλικρινείς εκδηλώσεις θλίψεως, συνόδευσε την παρ. Κυριακήν εις την τελευταίαν κατοικίαν του, τον αξέχαστον Ιδρυτή και Ιδιοκτήτην της Εφημερίδος μας, Ιωαννην Στυλ. Καλαϊτζάκιν.

Η κηδεία του πάνδημος και επιβλητική εγένετο την 3μ.μ. με συμμετοχήν ολόκληρου του Ιερού Κλήρου της πόλεως με επι κεφαλής τον Πρωτοσύγγελον της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου Πανοσιολογιώτατον Αρχιμανδρίτη κ. Χρυσόστομον Μακρυγιαννάκην του Νομάρχου κ. Γ. Καμπάνη, του Διοικητού Χωροφυλακής κ. Παπαδουλάκη και των λοιπών Αρχών ως και του Αντιδημάρχου Ρεθύμνης κ. Στ. Μοσχάκη και του Προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Ρεθύμνης  κ. Ιωαννου Χαλκιαδάκη του Προέδρου της κοινότητος Σπηλίου κ. Μιχ. Προκοπάκη και μεγάλου πλήθους κόσμου.

Η άφιξις και η συμμετοχή εις την κηδεία του Υπουργού κ. Π.Βαρδινογιάννη και των βουλευτών του Νομού μας κ.κ. Ιωάννου Τσουδερού και Κωνστ. Στεφανάκη δεν κατέστη δυνατή παρά την εκφρασθείσαν επιθυμίαν των λόγω ελλείψεως χρόνου και της ακαταλληλότητος του καιρού.

Δια τον ίδιον λόγον δεν κατέστη δυνατή η άφιξις εξ Αθηνών των συγγενών και φίλων του μεταστάντος ο οποίοι θα παραστούν εις το τελεσθησόμενον 40 ημερον μνημόσυνον του .

Η σχηματισθείσα νεκρώσιμος πομπή με επικεφαλής την Μουσική του Δήμου τα Εξαπτέρυγα, τα Στέφανα και τον Ιερόν Κλήρον, δια της λεωφόρου Π. Κουντουριώτου, διήλθε την Πλατείαν Ηρώων και δια της οδού Αρκαδίου κατηυθήνθει εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν  που εψάλη η νεκρώσιμος ακολουθία.

ΟΙ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΙ

 

Μετά το πέρας αυτής τον νεκρόν αποχαιρέτισαν δι’εμπνευσμέων λογων ο κ. Χάρης Σαριδάκης Διευθυντής του Εθνικού Ορφανοτροφείου Ρεθύμνης εκ των στενοτέρων συνεργατών του εκλιπόντος και ο κ. Ιωαννης Χαλκιαδάκης Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου ο οποίος και κατέθεσε στέφανον εκ μέρους του Δήμου Ρεθύμνης . Στεφάνους κατέθεσαν εις την σορόν του εκλιπόντος πλην του Δήμου Ρεθύμνης οι βουλευταί κ.κ. Κ. Στεφανάκης και Ιωαν. Τσουδερός ως και η κοινότης Καστέλου.

Ακολούθως εν μέσω συγκινητικών εκδηλώσεων εδόθη ο τελευταίος ασπασμός προς τον νεκρόν και η υποβολή συλλυπητηρίων προς τους οικείας του, εν συνεχεία δεν το πλήθος συνόδευσε την εκφοράν του μέχρι του Νεκροταφείου όπου εγένετο ο ενταφιασμό του. Πληθώρα συλλυπητηρίων τηλεγραφημάτων εξακολουθεί να καταφθάνη εις τα Γραφεία μας εξ’ όλης της Ελλάδος.

Συνεχίζεται επίσης η κατάθεσις πολλών δωρεών εις μνήμην και αντιστεφάνου του εκλιπόντος.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΚΕΙΝΟΥ

 

 

Ο Καλός Πατέρας μας έπαψε να ζη. Η ψυχή της «Κρητικής Επιθεωρήσεως» έπαψε να πάλλη.

Με σπαραγμό, τα τρία παιδιά του κλαίμε το θάνατο του Γεννήτορά μας.

Τρεις! Οι γιοί του και η πνευματική θυγατέρα, η εφημερίδα.

Μεγάλη η οδύνη εμάς των δύο φυσικών παιδιών του, γιατί στερηθήκαμε τόσο γρήγορα τη θερμή προστασία του. Μα δεν είναι μακρότερη και της θυγατέρας του που τον χάρηκε και την προστάτευσε 54 ολόκληρα χρόνια. Κλαίει τον Πατέρα της που τη δημιούργησε, τη μεγάλωσε, την έσωσε από τους κινδύνους, που αγωνιούσε και φρόντιζε γι’αυτή, ακόμη κι απ’το κρεββάτι του πόνου του. Κλαίει και φοβάται κοιτάζοντας εμάς του δυο, γιατί αναλογίζεται πόσο αγωνίσθηκε. Εκείνος κι αναρωτιέται αν αντέξουμε εμείς. Δειλιά η Επιθεώρηση η Μάννα μας πώς θα μπορέση να μας ζήση. Αμφιβάλλει η Επιθεώρηση η αδελφή μας αν μπορέσουμε χωρίς τον Πατέρα να την κρατήσουμε χωρίς τον Πατέρα να στην ζωή.

Κλαίει η «Κρητική Επιθεώρησις» κι ορφανεμένοι και οι άλλοι δύο θρηνούμε και διστάζουμε να την παρουσιάσουμε στα μάτια του Ρεθέμνου, άψυχη χωρίς την πνοή της : τον Γιάννη Σ. Καλαϊτζάκη.

Έτσι στον πόνο μας προστίθεται κι αγωνία. Αγωνία και φόβος πως δε θα μπορέσουμε να κρατήσουμε το βάρος της κληρονομιάς που μας άφησε ο Πατέρας φεύγοντας. Μια κληρονομιά πολύτιμη. Τίμιο όνομα και την Εφημερίδα του. Αυτά εδημιούργησε και σ’ολη του τη ζωή αυτά αγωνίστηκε να διαφυλάξη. Και νομίζομεν πως το κατόρθωσε . αυτό αποδείκνυαν οι εκδηλώσεις της Ρεθυμνιακής Κοινωνίας για το θάνατό του.

Μα οσο κι αν αισθανόμαστε υπερηφάνεια γιαυτή δεν μπορούμε ν’ αποκρύψουμε το δέος που μας προκαλεί . Γιατί είναι βαριά.

Νοιώθουμε πως είναι βαρύ το χρέος που απόθεσε στους ώμους μας. Ο πατέρας, αφού το κράτησε ο ίδιος άξια και γενναία 60 τόσα χρόνια. Επωμιζόμεθα σήμερα μια δημοσιογραφική παράδοση 100 και πλέον ετών. Μια ιστορία αγώνων που ξεκινά από τον Εμμανουήλ Βιβιλάκη και φθάνει στον χθεσινό νεκρό πατέρα μας.

Είναι μεγάλη για μας τιμή. Αλλά βαριά και η ευθύνη. Θ’ αντέξουμε το βάρος της ή θα λυγίσουμε;

Αυτό δεν το γνωρίζουμε. Αλλά μπορούμε να υποσχεθούμε πως πιστοί στη Μνήμη του θ’ αγωνιστούμε μ’ όλες τις δυνάμεις μας να διαφυλάξουμε ό,τι μας παρέδωσε και θα τηρήσουμε μ’ ευλάβεια τις παρακαταθήκες του.

Και την ώρα αυτή της σκληρής δοκιμασίας μας στρέφουμε ικέτιδα τη σκέψη προς τον Θεόν και ατενίζουμε μ’ ελπίδα την Κοινήν Γνώμην της Ρεθύμνης.

Από τον Θεόν ζητούμε βοήθεια. Από το Ρέθυμνο ζητούμε  συμπαράσταση. Ζητούμε να μας περιβάλη κι εμάς με την εμπιστοσύνη του. Όπως έκανε 100 χρόνια για την οικογένειά μας.  Σε ανταπόδοση αυτής της αγάπης και της συμπαράστασης του Ρεθύμνου, δεν θα δώσουμε σήμερα υποσχέσεις.

Θέτοντας μόνο το χέρι πάνω στη πλάκα του νιοσκαμμένου τάφου του Πατερά μας, επαναλαμβάνουμε σαν όρκο προς εκείνον και σαν υπόσχεση προς το Ρέθυμνο, τα λόγια που ήταν η μόνιμη συμβουλή του.

«Μη ζήσετε μόνο ΑΠΟ το Ρέθυμνο. Ζήσετε και αγωνισθήτε ΓΙΑ το Ρέθυμνο».

Και μ’ αυτά τα λόγια εγκαινιάζουμε τη νέα, την Τρίτη περίοδο της εκδόσεώς της, αφού έκλεισε χθες η δεύτερη με το θάνατο του Γιάννη Καλαϊτζακη, που αποτελεί ένα ακόμη ορόσημο εις την δημοσιογραφική παράδοση της οικογενείας μας.

Με το πνεύμα του Πατέρα μας με συναίσθηση του Χρέους απέναντι στη δημοσιογραφική ιστορία μας και την ιστορία της «Κρητικής Επιθεωρήσεως», συνεχίζομε την έκδοση μας, ακλόνητοι στις επάλξεις του καθήκοντός μας, έτοιμοι για κάθε ωραίο.

Και με την ελπίδα ότι το Ρέθυμνο θα συνεχίση να στέκεται στο πλευρό της εφημερίδος ανοίγουμε τις στήλες της ύστερα από μικρή πένθιμη παρένθεση και τις θέτουμε στην υπηρεσία του τόπου μας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΙ ΜΑΝΩΛΗΣ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΛΑΊΤΖΑΚΗ.

 

 

 

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ Κ. ΧΑΡΗ ΣΑΡΙΔΑΚΗ

Προπέμπει σήμερον σύμπασα η ευγενής κοινωνία της Ρεθύμνης με αφατον λύπην, έναν ακάματον εργάτην της προόδου της, έναν τίμιο αγωνιστή των δικαίων της, έναν στοργικόν ζηλωτήν παντός έργου αγαθού το οποίον ενεπνεύσθη το Ρέθυμνο, εθεμελιώθη  διά το Ρέθυμνον και ηνδρώθει δια το Ρέθυμνον από τα αρχάς του αιώνος μας εως και της προχθές ακόμη. Ούτως υπήρξεν  ο προκείμενος νεκρός φίλος. Ο Ιωάννης Στυλιανού Καλαϊτζάκης όστις εγεννήθη εις την πολιν μας το έτος 1892, ηνδρώθηκεν,  εδημιούργησεν εις τον χώρον της και απέθανε χθες 17 Ιανουαρίου 1965, ως δίκαιος ανήρ.

Αγαθή Μοίρα της Πνευματικότητος της Ρεθύμνης εδημιούργησεν εις την πολιν το πρώτον συγκροτήμενον Τυπογραφείον της Κρήτης με την πρωτοβουλίαν του Πατρός Στυλιανού Καλαϊτζάκη, ει σε τα ωτα και την καρδίαν του σημερινού  πεφιλημένου νεκρού οι ήχοι του «Γουτεμβέργιου» ήλθον ως πνευματική κλήσις και προτροπή και έναυσμα δημιουργίας οίτινες δεν έσβησαν ποτέ από την θερμήν του καρδίαν διότι το Τυπογραφείον του δεν έπαυσε ποτέ να εργάζεται και να δημιουργή.

Με το πολυαγαπημένον του αδελφόν, τον ομοίως γλυκύτατον και καλόκαρδο Βασίλειον Στυλ. Καλαιτζάκη ίδρυσαν το  1911 την αρχαιοτέραν Κρητικήν Εφημερίδα. Την Κρητικήν Επιθεώρησιν, ήτις από της πρώτης εκδόσεως της εως και της χθεσινής, ένα είχεν σκοπόν την εξυπηρέτησιν των Συμφερόντων της πόλεως Ρεθύμνης , της Κρητης και του Εθνους, μιαν δεν εφερεν προσωπική σφραγίδα την της εύστοχου και δημιουργικής Κρίσεως του Ιωάννου Καλαϊτζάκη.

Είναι χαρακτηριστικόν απολύτως το γεγονός ότι ο Ιωάννης Καλαϊτζάκης ακόμη και εις την πρώτην Γραμμήν του πυρός ευρισκόμενος εις στο Μπιζάνι κατά την εθνικήν εξόρμισην του 1912-1913  και αργότερον εις το Μακεδονικόν Μέτωπον εως το 1918,  σκέπτεται  και προσφέρει εις την Αγαπημένη του Πνευματικήν θυγατέρα   την «Κρητική Επιθεώρησιν» τους παλμούς της καρδιάς του ως γενναίου Μαχητού, Κρητός- Ρεθυμνίου μαχητού ,εις τα ωραία ελληνικά και Χριστιανικά ιδεώδη.

Αφήνει το όπλον και παίρνει εις τα χέρια του  την πέννα και γράφει δια την εφημερίδα του και στέλνει την συνεργασία του πάντοτε, χωρίς ουδεμίαν παράλλειψιν.

Το ίδιο ήτο  πεπρωμένον να κάνη πάντοτε εως της τελευταίας ημέρας της υγείας του, με μόνην την διαφοράν , ότι ήλλαξεν το όπλον του πολέμου, με το όπλον του Δουλευτή το μαλιγχερ του Μπιζανίου με το συνθετήριο και τα στοιχεία του τυπογράφου. Διοτι ο Ιωαννης Καλαϊτζάκης έγραφεν και το γράψιμο του, αδρό, χαρισματικό, ειλικρινές, ευγενικό και απερίφραστον, το εγνώριζαν μονον εκείνοι οι οποίοι ειχον την υψίστην τιμήν να είναι έμπιστοι και δοκιμασμένοι του συνεργάται. Αι στιγμαί της περισυλλογής του και της δημιουργία του ήσαν αυτόχρημα ιεραί δι’ εκείνον και εσήμαιναν ότι επεθύμει εκάστοτε να θέση την προσωπικήν του σφραγίδα εις ένα θέμα πάντοτε ζωτικόν και φλέγον.

Η μελέτη επίσης ήτο μια πολυαγαπημένη του ασχολία κυριολεκτικώς δεν κατέπλησσεν τον  συνομιλητήν του με την ευρυμάθειαν και την επίκαιρον και άκρως έγκαιρον ενημέρωσιν του επι του περιεχομένου των σύγχρονων εκδόσεων  οίτινες περιήρχοντο εις τας χείρας του.

Η μελέτη του ήτο σταθερά και εμβριθής, αδιάλειπτος και τακτική, όταν η όλη του προσπάθεια δια την έκδοσιν της Εφημερίδος και του ετελείωνεν αργά κάθε βράδυ.

Δυσεύρετον αλλα και χαρακτηριστικόν γνώρισμα του Ιωάννη Καλαϊτζάκη  ήτο η ικανότητα να εκτελή άπασας τας εργασίας και λειτουργίας οίτινες απαιτούνται δια  την έκδοση της εφημερίδος, από της συντάξεως εως της εκτυπώσεως αυτής. Την ικανότητα αυτήν ουδείς άλλος εκδότης εφημερίδος είχε ή έχει.

Αυτό τον έκανε να πονή το έργον του, να το αισθάνεται ως λειτούργημα και μακράν αποστολήν, ιδια τούτο και το εκράτησαν υψηλά από του 1911 έως τώρα.

Αι Ελληνοχριστιανικαί  Αρχαί και πεποιθήσεις του υπήρξαν η  σταθερά γραμμή της Εφημερίδος του, την οποία ουδέποτε  εγκατέλειψεν, ουτε εδέχθη συμβιβασμούς παρά των αντίξοων  περιστάσεων τας οποίας συνήντησεν κατά το διάστημα της πολυχρονίου δράσεως του.

Ουτε όταν μετασχών του κινήματος 1935 εφυλακίσθη, εγκατέλειψεν την πίστιν του εις τας Αρχάς του, ούτε όταν κατά την κατοχήν επιέσθη και επεδιώχθη αρνούμενος εις τους Χιτλερικούς  να εκδόση την εφημερίδα του, εκάμφθη. Απ’ εναντίας διέλυσεν και ανέμειξεν τα τυπογραφικά στοιχεία εις ένα κιβώτιον δια να αχρηστευθώσι και το πιεστήριο το έλυσεν εις αμορφον μάζαν σιδηρικών αποκρύψας βασικά τούτου εξαρτήματα ώστε να μην είναι χρησιμοποιήσιμον και ηρνήθη ακόμη και να συζητήσει προτάσεις των κατακτητών.

Με την οικογένειά του εζησεν μυρίας στερήσεις εις το Σπήλι που κατέφυγεν τότε, αντι να συμβιβασθή, όπως έκαμαν άλλοι δημοσιογράφοι και να κερδίσει καλυτέραν διαβίωσιν συνεργαζόμενος με τους φίλους του.

Τας διηγήσεις των περιστατικών εκείνων έκαμνεν ευκαιρίας δοθείσης εκάστοτε με την μετριοπάθεια του αγνού αγωνιστού οστις ενώ προσέφερον το παν εις τον τομέα του  εφαίνετο ότι απλώς επράξεν το στοιχειώδες καθήκον του προς την φιλτάτην Πατρίδα.

Μετά την απελευθέρωσιν της Ρεθύμνης κατά τον Νόεμβριον του 1944, ήλθεν από το Σπήλι με την οικογένειάν του και εφρόντισεν εργασθείς υπερανθρώπως, λόγω των αντιξοοτήτων των ημερών εκείνων και της καταστάσεως του τυπογραφείου του, να επιτύχη την ανασυγκρότησιν της εφημερίδος και τη επανέκδοσιν της Κρητικής Επιθεωρήσεως, ως οργάνου του Εθνους και των Ιδανικών του, προς εμπέδωσιν της τάξεως και της ομαλότητος εις τον τοπον αυτόν τον οποίον τόσον είχεν πλήξει η απάρατος φασιστική και Χιτλερική κατοχή.

Βράχος ακλόνητος εις τα πεποιθήσεις του ο Ιωάννης Στυλιανού Καλαϊτζάκης εκράτησεν την θέσιν του εις την Εθνικήν παράταξιν, είπεν τιμέως και ευθαρσώς την γνώμην του εναντι γενικών και ειδικών θεμάτων  έγινεν ο πόλος έλξεως πάντων εκείνων οι οποίοι συνεφώνουν με τα συνθήματα της Ελλάδος. Γνώστης βαθύτατα της Μεγίστης δυνάμεως του τύπου ην είχεν εις χείρας του ουδέποτε έκαμεν κακήν χρήσιν αυτής, αλλα μόνον εποικοδομητικήν και ωφέλιμον δια τον τόπον.

Με δυο προσωπικότητες συνεδέθη εις την ζωήν του ο Ιωάννης Στυλιανού Καλαϊτζάκης και αυτών το κήρυγμα, τα Αρχάς, τα Διδάγματα και την προσωπικην φιλίαν είχε ως γνώμονα και αλάθητον πυξίδα εις την ζωήν του.

Την έκπαγλων μορφήν του Εθνάρχου Ελευθερίου Βενιζέλου και την σώφρονα προσωπικότητα του Προέδρου Εμμανουήλ Ι. Τσουδερού.

Με τον αείμνηστον Πρωθυπουργον της Μάχης της Κρήτης και της κατοχής εκτός των συγγενικών δεσμών, είχεν και μια βαθύτατην  απέραντον ανίδιοτελή αγνήν φιλία η οποία κραυγάζεται κρυσταλλινη εις την πλουσίαν αλληλογραφίαν των δύο ανδρών.

Επίστευεν εις την ορθότητα των σκέψεων και των αποφάσεων του αειμνήστου Προέδρου Εμμανουήλ Τσουδερού, ο Ιωάννης Καλαϊτζάκης  δίκην θρησκείας και ηκολουθήσεν απαρεγκλίτως πάντοτε και παντού την γραμμήν ήν εκείνος εχάραξεν προς το συμφέρον του Εθνους, της Κρήτης και του Νομού Ρεθύμνης.

Ο Ορθολογισμός του Ιωάννου Στυλιανού Καλαϊτζάκη τον οδηγεί πάντοτε, προκειμένου περι των Ρεθυμνιακών ζητημάτων, ουχι εις την προχειρόλογον και επιπολαίαν προβολήν, των, αλλα εις την βαθυτέραν και λυσιτελεστέραν παρουσίασιν αυτών, παρα το ότι το βάθος πολλάκις δεν φέρει μεθ’ εαυτού δημοτικότητα.

Ποτέ δεν ύβρισεν υβριζόμενος πάντοτε απήντησεν ευθέως και απεριφράστως ουχί δε σπανίως με το διακρίνον αυτόν πράον ύφος κατακεραύνωνεν τους αντιπάλους του.

Ο χαρακτήρ του πράος, ευθύς, μειλίχιος, στωικός, ευγενής αποφασιστικός και ανιδιοτελής έλαμπεν εις τον κύκλος των Ρεθυμνίων και εδημιουργεί εντίμους φίλους, αντιδιοτελείς συνεργάτας, πιστούς οπαδούς και ποτέ εχθρούς. Εθλίβετο βαθύτατα όταν ενίοτε ηναγκάζετο να μην συμφωνήση αλλά να διαφωνήση με συνεργάτας του και να περικόψη εκ των χειρογράφων των, απόψεις αι οποίαι δεν συνεφώνουν με τα εδικάς του.

Εθλίβετο και εξήτει ειλικρινώς αλλ’ ευθαρσώς συγγνώμην. Ιδού μια αληθώς Χριστιανική Αρετή, ενός κατά κυριολεξίαν Ορθοδόξου Χριστιανού ανδρός.

Ως οικογενειάρχης ο Ιωάννης Στυλιανού Καλαϊτζάκης έδωκεν τον ωραίον, τον προγονικόν της χώρας μας Χριστιανόν Γενάρχην. Εις του ώμους του εβάσταζε το βάρος της προστασίας της οικογένειας του και απεκατέστησεν τας αδελφάς του κατά το δόγμα του απολύτου συμπαραστάσεως ουχί ως αδελφού αλλά Πατρός.

Περιλάλητος υπήρξεν και πανθομολουμένη είναι και σήμερον η αδελφική αγάπη μεταξύ Βασιλείου και Ιωάννου Καλαϊτζάκη. Τοση συμφωνία, τοση έλξις, τοση αφοσίωσις δεν εχει ποτέ άλλοτε σημειωθεί μεταξύ αδελφών,. Δυο καρδίαι αλλά ένας νους μια ψυχή κοντά του η ευγενής και ενάρετος η ανεξίκακος και πιστή κόρη του Ιωάννου Τσουδερού, η Ευαγγελία ή Βαγγελίτσα του από του 1933 οτε έγινεν ο Γάμος του, ένοιωσε ολες τις χαρές μιας, πολυαγαπημένης ζωής την οποίαν χαρακτηρίζουν η λατρεία, η πίστις, η αφοσίωσις, η γλυκύτης και η αγάπη.

Ειργάσθη και ηυτύχησεν να δημιουργήση ζηλευτήν οικογένεια με δύο υιούς λεβέντες και εντίμους νέους τον άξιον διάδοχόν του εις την Διεύθυνσιν της Εφημερίδος του, τον Στέλιο που ολόκληρος η κοινωνία αγαπά και τιμά με την φιλίαν της και τον Εμμανουήλ, οστις αύριον ήδη αποδίδεται επιστήμων εις την κοινωνίαν μας δια να Υπηρετήση εντίμως ως και ο Πατήρ του.

Εάν δεν εγνώριζα καλώς τον διακαέστατον πόθον του πολυκλαύστου φίλου να ιδή τον Μανιό του με το Δίπλωμα και να χορέψη στα γόνατα του ένα εγγονάκι από τους μεμνηστευμένους υιούς, θα έλεγον ότι ιστάμενος ο Ιωάννης Στυλιανού Καλαϊτζάκης εις το μεταίχμιον ζωής και θανάτου θα ευρίσκετο εις την δύσκολον θέσιν επιλογής του χώρου της παραμονής του μεταξύ των προσφιλών του ζωντανών ή των πεφιλημένων Νεκρών του.

Το συμβάν του θανάτου ανεξερεύνητον και άδηλον από πλευράς βουλήσεως του θανόντος κρατεί την καρδίαν ολων εις θερμήν προσευχήν προς τον Πανάγαθον Θεόν, ινα μετα Αγίων και Δικαίων τάξη την αγαθήν ψυχήν του πολύκλαυτου φίλου Ιωαννου Στυλιανού Καλαϊτζακη και διατηρήση την Μνήμην αυτου Αιωνίαν.

 Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ  ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗ

Βαρειά η κληρονομιά η συγγένεια και ο αδελφικός δεσμός που ένωνε τον Στελιανό Καλαϊτζάκη με τον Εμμανουήλ Βιβυλάκη.

Ο 15χρονος επαναστάτης που ξεκίνησε από τον Κάστελλο Ρεθύμνης για να αναδειχθή σε λιγο πρωτοπαλήκαρο και σημαιοφόρος του Κολοκοτρώνη,στην επανάσταση του 1821 διάλεξε στο ποικιλόμορφο εργο του συνεργάτη και συνεχιστή τον άνθρωπο που ήξερε κ’ήταν βέβαιος πως δεν θα τον διαψέυση τον πατέρα του σημερινού νεκρού – τον χωριανό και συγγενή του -.

Ο Μεγάλος  πατριώτισμός η φλογερή Φιλελεύθερη ιδιοσυγκρασία του Εμμ. Βιβυλάκη το πολύμορφο έργο του βρήκαν αντάξιο συνεχιστή  στο πρόσωπο του Στυλιανού Καλαϊτζάκη σαν τον κάλεσε συνεργάτη στην πρωτεύουσα του νεοίδρυτου Ελληνικού Βασιλείου στη δημοσιογραφική καριέρα που είχε ξεκινήσει.

Μα δεν άργησαν να πιστέψουν σαν γνήσιοι Κρητικοί πως ο αγώνας τους για την απελευθέρωση του νησιού τους – όπως τον έκαναν από την πρωτεύουσα- ουτε αποτελεσματικός ουτε παλληκαρίσιος ήταν.

Πίστευαν πως δεν τους τιμούσε η έλλειψη του κινδύνου ουτε εξαντλείτο η φλογερή διάθεσή τους για την λευτεριά και την Ενωση της Κρήτης μακρυά από το νησί μόνο με την πέννα- μονο με το καριοφύλι ένοιωθαν τον αγώνα.

Συσκεύασαν τον Γουτεμβέργιο πουχαν στην Αθήνα σε ειδική για την περίσταση συσκευασία και πήρα οσα Τυπογραφικά στοιχεία τους χρειαζόταν και κατέβηκαν στην Κρήτη.

Πολύτιμη στάθηκε η συμβολή τους – Δυο παράνομες εφημερίδες Η ΕΝΩΣΗ και η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ και χιλιάδες προκηρύξεις τυπωθήκαν στα Κρητικά βουνά με συνέπεια την καταδίκη του Στελιανού Καλαϊτζάκη σε θάνατο και την εξορία του Βιβυλάκη μακριά απ την Κρήτη.

Όταν το 1882 τα λιγοστά προνόμια που δόθηκαν στην Κρήτη το επέτρεψαν ο ιστορικός Γουτεμβέργιος του βουνού κληρονομιά του Εμμ. Βιβιλάκη στον  Καλαιτζάκη που χε αμνηστευθή μεταφέρθηκε στο Ρέθεμνο κι έχομε έτσι το πρώτο Τυπογραφείο της Κρήτης να εκδίδη την εφημεριδα «ΝΕΟ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΝ» δικαστική και των ειδήσεων εφημερίδα που αλλάζει ύστερα από δύο χρόνια το 1884 τίτλο και γίνεται ΑΡΚΑΔΙΟΝ

Στο πρώτο φύλλο του ΑΡΚΑΔΙΟΥ που διαβάζουμε βλέπουμε τους σκοπούς της εκδόσεως του που δεν ήταν  άλλοι από την  ίδια την σκοπιμότητα που επέβαλε την Αρκαδική θυσία.

Τα ομορφα ιδανικά της Κρήτικης  Επανάστασης η πίκρα της ορφάνειας του νησιού μας, το αψύ θεργιακλίκι της Ενωσης  στην αρχή και ο όμορφος ιδεαλισμός των Φιλελευθέρων ιδεών του Ελευθερίου Βενιζέλου μεταγενέστερα.

Είχαν πιστό εθελοντή τον Στελιανό Καλαϊτζάκη κι αποτελούσαν τα ορόσημα που κατεύθυναν την πορεία του.

Κι αυτές τις ίδιες, με τον Γουτεμβέργιο  την μυρωδιά του αντιμονίου και πολλά χρέη άφησε στα     παιδιά τους ο φλογερός πατριώτης υποθήκη  της ζωής του με την τελευταία παράκληση να μην απομακρυνθούν ποτέ από τη δική του φιλελεύθερη παράδοση και τον Γουτεμβέργιο.

Και ο σημερινός νεκρός σήμερα πια που τα 73 χρόνια του διέγραψαν την τροχιά και το περιεχόμενο της ζωής του κράτησε με θρησκευτική ευλάβεια την υποθήκη του πατέρα του.

 Και είμαι σε θέση να ξέρω πως ο Γιάννης Καλαϊτζάκης αν εξαιρέσω με τον ιστορικό Γουτεμβέργιο που η πρόοδος της εποχής μας τον υποχρέωσε να αντικαταστήσει με έναν πιο σύγχρονο Τυπογραφικό μηχάνημα τίποτα περισσότερο δεν αφήνει κληρονομιά στα παιδιά του.

Κράτησε ο Γιάννης Καλαϊτζάκης ολάκαιρη την παράδοση του πατέρα του από το 1911 αρχίζει μυημένος στην τυπογραφική τέχνη μαζί με όλα τ’ αλλα αδέρφια του εκδίδει την εφημερίδα Κρητική Επιθεώρηση το αρχαιότερο από τα Κρητικά δημοσιογραφικά όργανα.

Μα δεν θα ναι υπερβολή να πούμε πως ο Γιάννης Καλαiτζάκης  δεν εξεδιδε ή δεν εξετύπωνε  την εφημερίδα – την δημιουργούσε ξεκινούσε από το γράψιμο άρχιζε την στοιχειοθέτηση και μονος του κατόπιν κρατούσε τον μοχλό του Γουτεμβέργιου για να δει τυπωμένο ένα φύλλο μιας εφημερίδος καταδίκης του .

Η αδύνατη της εφημερίδας οικονομική πλευρά τον υποχρέωνε όχι μονο να δουλεύη πάνω σ’αυτή ολόκληρο το 24ωρο μα και τα 4 ζευγάριαiα xέρια που χρειαζόταν για να  κινήσουν τον πρωτόγονο Γουτεμβέργιο να τα εξοικονομεί μέσα από το σπίτι του.

Οι παλιότεροι θυμούνται τον αξέχαστο Γιάννη να κρατά τον μοχλό την αδερφή του να βάζη το χαρτί και τον κουνιάδο του να το παίρνει .

Αχαρη δουλειά που όμως σεβάστηκε γιατι ήταν οικογενειακή  παράδοσή του.

Η έκδοση της εφημερίδας δεν ανακόπτεται πάρα με τη στράτευση του το 1912 με την φυλάκισή του για συμπαράσταση στο κίνημα του 1935 και στην κατοχή.

Θιασώτης  από την αρχήν των Φιλελευθέρων ιδεών του Ελευθερίου Βενιζέλου τις υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση. Στωικός ταπεινός πράος ο Γιάννης Καλαιτζάκης ένοιωθε υπέρτατη ικανοποιήση να προσφέρει-δεν πρόσφερε ποτέ την με την προσδοκία της αναταπόδοσης.

Στενοί δεσμοί τον συνέδεσαν με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Το ίδιο συνέβη αργότερα  και με τον Εμμανουήλ Τσουδερό με τον οποιον μεταγενέστερα συνεδέθη και συγγενικώς το 1934 με το γάμο του με την εκλεκτή σύζυγό του Ευαγγελία κόρη του Ιωάννου Τσουδερού.

Μα δεν τον ειδε ποτέ Ρεθεμνιώτης να διεκδική την ζηλευτή που του διδαν θέση οι μεγάλες γνωριμίες.

Τουφτανε που ξερε πως τον αγαπούσαν – του φτανε που ήξερε πως είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους- ο Γιαννης Καλαϊτζάκης  από πεποίθηση απέχθανετο την επίδειξη , απόφευγε με κάθε τρόπο κάθε θόρυβο γύρω από το όνομα του.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος που ξερε αυτή την αρετή του πήγαινε και τον έβρισκε – σαν περνούσε από το Ρέθεμνο- στο Τυπογραφείο του για να τον χαιρετήση, κι έβρισκε τον καλό φίλο του με μουζουρωμένα τα χέρια πάνω από τις κάσες του Τυπογραφείου μα με βρεγμένα μάτια από τη συγκίνηση που δοκίμαζε σαν έβλεπε το είδωλο του.

Πραγματικότητα χωρίς αμφισβήτηση ειναι ότι ο τύπος είναι μια μεγάλη εξουσία που συχνά βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των εξουσιών- αδιαφιλονίκητο ακόμα παραμένει ότι ο τύπος  έχει μια υπέρτατη δύναμη.

Η σεμνότητα του Γιάννη Καλαϊτζάκη ανέτρεπε τον κανόνα – δεν θέλησε ποτέ εξουσία- δεν αξιοποίησε ποτέ μια δύναμη.

Στενούς δεσμούς με τους δυνατούς της κάθε εποχής δημιούργησε δεν εξεμεταλλεύθη όμως ποτέ καμιά από τις υψηλές φιλίες και γνωριμίες του.

Αποτελούσε γι αυτον τίτλο τιμής και ο μόχθος και η φτώχεια.

Το 1940 με την κατοχή ξαναδιακόπτει την εκδοση της Κρητικής Επιθεώρήσεως και τα Τυπογραφικά υλικά του σφραγίζονται από τους Γερμανούς για να ξαναρχίσει  με την απελευθέρωση τον ίδιο όμορφο αγώνα του- πράο- ταπεινό- αντικειμενικό – όπως ήταν και ο καλοσυνάτος  χαρακτήρας του.

Με πολύ εκτίμηση στην αρχοντιά της Κοινωνίας που ζούσε φρόντιζε ποτέ να μη πικράνη κανένα και ετσι εξηγείται η υποτονικότητά που συχνά διέκρινε την εφημερίδα του. Δεν χρησιμοποιήσε ποτέ μια φορά στη ζωή του την δύναμη που του’δινε το δημοσιογραφικό όργανο που εξέδιδε και είναι αμφίβολο αν ποτέ εκανε κακή χρήση της αποστολής που είχε τάξει στη ζωή του.

Αγκάλιαζε κάθε νέο με πατρικό ενδιαφέρον και τις στήλες της εφημερίδας του είχαν ξεχωρισε τη θέση τα πρωτόλεια που εκκόλαψαν κατόπιν αρκετές Ρεθεμνιώτικες προσωπικότητες.

Διέγραψε μια τόσο σημαντική τροχιά στον άχαρο της εφημεριδογραφίας επάγγελμα που κάθε λέξη είναι και σκόπελος χωρίς να δημιουργήσει εχθρούς – κι αυτό είναι η καλλίτερη απόδειξη των μεγάλων αρετών που τον κοσμούσαν  μα η σεμνότητα του Γιάννη Καλαϊτζάκη δεν εξεκινούσε από τη Κοινωνική του  συναναστροφή και την επαγγελματική του δραστηριότητα και δεν  μεταφέρεται πάνω απ’ όλα  στο σπίτι του. Στο κατώφλι του σπιτιού του εκανε  ακόμα ενα πρόσθετο ραφινάρισμα για να δίνεται στη οικογένεια του πιο πλουσιοπάροχος και σε αισθήματα και σε εκδηλώσεις.

Άφηνε τις σκοτούρες της δουλειάς το στο Τυπογραφείο, το ανύπαρκτο πολλές φορές Σαββατιάτικο του προσωπικού κι ανέβαινε στο σπίτι του στοργικός πατέρας και σύζυγος.

Με το ταιριαστό γάμο του με μια από  τις πιο εξαίρετες οικογένειες του Ρεθέμνου την κόρη του Γιάννη Τσουδερού δεν πραγματοποίησε μονο μια θαυμάσια οικογένεια – έκανε ένα πρότυπο Κρητικής οικογένειας.

Συνηθισμένο στα τελευταία μας λόγια μπροστά στο νεκρό επισημαίνουμε τα προτερήματα του και αποσιωπούμε τις αδυναμίες του

Μα για τον Γιάννη Καλαϊτζάκη δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι τέτοιο –  εξωτερίκευσα ό,τι γνώρισα.

Έναν παλιό ακόμα Ρεθεμνιώτη, αποχαιρετούμε σήμερα, εναν  ακόμα από τους εκλεκτούς της παλιάς του Ρεθύμνου φρουράς μας αφήνει μια υπέροχη παράδοση πάνω από την πλάκα που θα τον σκεπάσει  για να εξαφανίσει την φθαρτή ύπαρξή του, θα παραμείνη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που συναρμολογούσε τον αλησμόνητο Γιάννη Καλαϊτζάκι πετυχεμένο    κομμάτι μωσαϊκού η ταπεινή και αθόρυβη ανθρωπιά του.

Ο Δήμος Ρεθύμνης δι’εμου καταθέτει στέφανον εις ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης των αγώνων για την πόλη και σου εύχεται ελαφρό το Ρεθεμνιώτικο χώμα που θα σε σκεπάσει.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ Κ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗ

Βαρειά η κληρονομιά η συννένεια και ο αδελφικός δεσμός που ένωνε τον Στελιανό Καλαϊτζάκη με τον Εμμανουήλ Βιβυλάκη.

Ο 15οχρονος επαναστάτης που ξεκίνησε από τον Κάστελλο Ρεθύμνης για να αναδειχθή σε λιγο πρωτοπαλήκαρο και σημαιοφόρος του Κολοκοτρώνη,στην επανάσταση του 1821 διάλεξε στο ποικιλόμορφο εργο του συνεργάτη και συνεχιστή τον άνθρωπο που ήξερε κ’ήταν βέβαιος πως δεν θα τον διαψέυση τον πατέρα του σημερινού νεκρού – τον χωριανό και συγγενή του -.

Ο Μεγάλος  πατριώτισμός η φλογερή Φιλελεύθερη ιδιοσυγκρασία του Εμμ. Βιβυλάκη το πολύμορφο έργο του βρήκαν αντάξιο συνεχιστή  στο πρόσωπο του Στυλιανού Καλαϊτζάκη σαν τον κάλεσε συνεργάτη στην πρωτεύουσα του νεοίδρυτου Ελληνικού Βασιλείου στη δημοσιογραφική καριέρα που είχε ξεκινήσει.

Μα δεν άργησαν να πιστέψουν σαν γνήσιοι Κρητικοί πως ο αγώνας τους για την απελευθέρωση του νησιού τους – όπως τον έκαναν από την πρωτεύουσα- ουτε αποτελεσματικός ουτε παλληκαρίσιος ήταν.

Πίστευαν πως δεν τους τιμούσε η έλλειψη του κινδύνου ουτε εξαντλείτο η φλογερή διάθεσή τους για την λευτεριά και την Ενωση της Κρήτης μακρυά από το νησί μόνο με την πέννα- μονο με το καριοφύλι ένοιωθαν τον αγώνα.

Συσκεύασαν τον Γουτεμβέριο πουχαν στην Αθήνα σε ειδική για την περίσταση συσκευασία και πήρα οσα Τυπογραφικά στοιχεία τους χρειαζόταν και κατέβηκαν στην Κρήτη.

Πολύτιμη στάθηκε η συμβολή τους – Δυο παράνομες εφημερίδες Η ΕΝΩΣΗ και η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ και χιλιάδες προκηρύξεις τυπωθήκαν στα Κρητικά βουνά με συνέπεια την καταδίκη του Στελιανού Καλαϊτζάκη σε θάνατο και την εξορία του Βιβυλάκη μακριά απ την Κρήτη.

Όταν το 1882 τα λιγοστά προνόμια που δόθηκαν στην Κρήτη το επέτρεψαν ο ιστορικός Γουτεμβέργιος του βουνού κληρονομιά του Εμμ. Βιβιλάκη στον  Καλαιτζάκη που χε αμνηστευθή μεταφέρθηκε στο Ρέθεμνο κι έχομε έτσι το πρώτο Τυπογραφείο της Κρήτης να εκδίδη την εφημεριδα «ΝΕΟ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΝ» δικαστική και των ειδήσεων εφημερίδα που αλλάζει ύστερα από δύο χρόνια το 1884 τίτλο και γίνεται ΑΡΚΑΔΙΟΝ 0 Στο πρώτο φύλλο του ΑΡΚΑΔΙΟΥ που διαβάζουμε βλέπουμε τους σκοπούς της εκδόσεως του που δεν ήταν  άλλοι από την  ίδια την σκοπιμότητα που επέβαλε την Αρκαδική θυσία.

Τα ομορφα ιδανικά της Κρήτικης  Επανάστασης η πίκρα της ορφάνειας του νησιού μας, το αψύ θεργιακλίκι της Ενωσης  στην αρχή και ο όμορφος ιδεαλισμός των Φιλελευθέρων ιδεών του Ελευθερίου Βενιζέλου μεταγενέστερα.

ΕΪχαν πιστό εθελοντή τον Στελιανό Καλαϊτζάκη κι αποτελούσαν τα ορόσημα που κατεύθυναν την πορεία του.

Κι αυτές τις ίδιες, με τον Γουτεμβέργιο  την μυρωδιά του αντιμονίου και πολλά χρέη άφησε στα     παιδιά τους ο φλογερός πατριώτης υποθήκη  της ζωής του με την τελευταία παράκληση να μην απομακρυνθούν ποτέ από τη δική του φιλελεύθερη παράδοση και τον Γουτεμβέργιο.

Και ο σημερινός νεκρός σήμερα πια που τα 73 χρόνια του διέγραψαν την τροχιά και το περιεχόμενο της ζωής του κράτησε με θρησκευτική ευλάβεια την υποθήκη του πατέρα του.

 Και είμαι σε θέση να ξέρω πως ο Γιάννης Καλαϊτζάκης αν εξαιρέσω με τον ιστορικό Γουτεμβέργιο που η πρόοδος της εποχής μας τον υποχρέωσε να αντικαταστήσει με έναν πιο σύγχρονο Τυπογραφικό μηχάνημα τίποτα περισσότερο δεν αφήνει κληρονομιά στα παιδιά του.

Κράτησε ο Γιάννης Καλαϊτζάκης ολάκαιρη την παράδοση του πατέρα του.. από το 1911 αρχίζει μυημένος στην τυπογραφική τέχνη μαζί με όλα τ’αλλα αδέρφια του εκδίδει την εφημερίδα Κρητική Επιθεώρηση το αρχαιότερο από τα Κρητικά δημοσιογραφικά οργανα.

Μα δεν θα ναι υπερβολή να πούμε πως ο Γιάννης Καλαiτζάκης  δεν εξεδιδε ή δεν εξετύπωνε  την εφημερίδα – την δημιουργούσε ξεκινούσε από το γράψιμο άρχιζε την στοιχειοθέτηση και μονος του κατόπιν κρατούσε τον μοχλό του Γουτεμβέργιου για να δει τυπομένο ένα φύλλο μιας εφημερίδος καταδίκης του .

Η αδύνατη της εφημερίδας οικονομική πλευρά τον υποχρέωνε όχι μονο να δουλεύη πάνω σ’αυτή ολόκληρο το 24ωρο μα και τα 4 ζευγάριαiα xέρια που χρειαζόταν για να  κινήσουν τον πρωτόγονο Γουτεμβέργιο να τα εξοικονομεί μέσα από το σπίτι του.

Οι παλιότεροι θυμούνται τον αξέχαστο Γιάννη να κρατά τον μοχλό την αδερφή του να βάζη το χαρτί και τον κουνιάδο του να το παίρνει .

Αχαρη δουλειά που όμως σεβάστηκε γιατι ήταν οιογενειακή  παράδοσή του.

Η έκδοση της εφημερίδας δεν ανακόπτεται πάρα με τη στράτευση του το 1912 με την φυλάκισή του για συμπαράσταση στο κίνημα του 1935 και στην κατοχή.

Θιασωτης  από την αρχήν των Φιλελευθέρων ιδεών του Ελευθερίου Βενιζέλου τις υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση. Στωικός ταπεινός πράος ο Γιάννης Καλαιτζάκης ένοιωθε υπέρτατη ικανοποιήση να προσφέρει-δεν πρόσφερε ποτέ την με την προσδοκία της αναταπόδοσης.

Στενοί δεσμοί τον συνέδεσαν με τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Το ίδιο συνέβη αργότερα  και με τον Εμμανουήλ Τσουδερό με τον οποιον μεταγενέστερα συνεδέθη και συγγενικώς το 1934 με το γάμο του με την εκλεκτή σύζυγό του Ευαγγελία κόρη του Ιωάννου Τσουδερού.

Μα δεν τον ειδε ποτέ Ρεθεμνιώτης να διεκδική την ζηλευτή που του διαν θέση οι μεγάλες γνωριμίες.

Τουφτανε που ξερε πως τον αγαπούσαν – του φτανε που ήξερε πως είχε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τους- ο Γιαννης ¨Καλαϊτζάκης  από πεποίθηση επέχθανετο την επίδειξη , απόφευγε με κάθε τρόπο κάθε θόρυβο γύρω από το όνομα του.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος που ξερε αυτή την αρετή του πήγαινε και τον έβρισκε – σαν περνούσε από το Ρέθεμνο- στο Τυπογραφείο του για να τον χαιρετήση, κι έβρισκε τον καλό φίλο του με μουζουρωμένα τα χέρια πάνω από τις κάσες του Τυπογραφίου μα με βρεγμένα μάτια από τη συγκίνηση που δοκίμαζε σαν έβλεπε το είδωλο του.

Πραγματικότητα χωρίς αμφισβήτηση εινα ότι ο τύπς είναι μια μεγάλη εξουσία που συχνά βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των εξουσιών- αδιαφιλονίκητο ακόμα παραμένει ότι ο τύπος  εχει μια υπέρτατη δύναμη.

Η σεμνότητα του Γιάννη Καλαϊτζάκη ανέτρεπε τον κανόνα – δεν θέλησε ποτέ εξουσία- δεν αξιοποίησε ποτέ μια δύναμη.

Στενούς δεσμούς με τους δυνατούς της κάθε εποχής δημιουργησε δεν εξεμεταλλέυθη όμως ποτέ καμιά από τις υψηλές φιλιες και γνωριμίες του.

Αποτελούσε γι αυτον τίτλο τιμής και ο μόχθος και η φτώχεια.

Το 1940 με την κατοχή ξαναδιακόπτει την εκδοση της Κρητικής Επιθεώρήσεως και τα Τυπογραφικά υλικά του σφραγίζονται από τους Γερμανούς για να ξαναρχίσει  με την απελευθέρωση τον ίδιο όμορφο αγώνα του- πράο- ταπεινό- αντικειμενικό – όπως ήταν και ο καλοσυνάτος  χαρακτήρας του.

Με πολύ εκτίμηση στην αρχοντιά της Κοινωνίας που ζούσε φρόντιζε ποτέ να μη πικράνη κανένα και ετσι εξηγείται η υποτονικότητά που συχνά διέκρινε την εφημερίδα του. Δεν χρησιμοποιήσε ποτέ μια φορά στη ζωή του την δύναμη που του’δινε το δημοσιογραφικό όργανο που εξέδιδε και είναι αμφίβολο αν ποτέ εκανε κακή χρήση της αποστολής που είχε τάξει στη ζωή του.

Αγκάλιαζε κάθε νέο με πατρικό ενδιαφέρον καις τις στήλες της εφημερίδας του είχαν ξεχωρισε τη θέση τα πρωτόλεια που εκκόλαψαν κατόπιν αρκετές Ρεθεμνιώτικες προσωπικότητες.

Διέγραψε μια τόσο σηαντική τροχιά στον άχαρο της εφημεριδογραφίας επάγγελμα που κάθε λέξη είναι και σκόπελος χωρίς να δημιουργήσει εχθρούς – κι αυτό είναι η καλλίτερη απόδειξη των μεγάλων αρετών που τον κοσμούσαν . μα η σεμνότητα του Γιάννη Καλαϊτζάκη δεν εξεκινούσε από τη Κοινωνική του  συναναστροφή και την επαγγελματική του δραστηριότητα και αν μεταφέρεται απολα στο σπίτι του. Στο κατώφλι του σπιτιού του εκανε δ ακόμα εα προσθετο ραφινάρισμα για να δίνεται στη οικογένεια του ποιο πλουσιοπαροχος και σε αισθήματα και σε εκδηλώσεις.

Άφηνε τις σκοτούρες της δουλειάς το στο Τυπογραφείο, το ανύπαρκτο πολλές φορές Σαββατιάτικο του προσωπικού κι ανέβαινε στο σπίτι του στοργικός πατέρας και σύζυγος.

Με το ταιριαστό γάμο του με μια από  τις πιο εξαίρετες οικογένειες του Ρεθέμνου την Κόρη του Γιάννη Τσουδερού δεν πραγματοποίησε μονο μια θαυμάσια οικογένεια – έκανε ένα πρότυπο Κρητικής οικογένειας.

Συνηθισμένο στα τελευταία μας λόγια μπροστά στο νεκρό επισημαίνουμε τα προτερήματα του και αποσιωπούμε τις αδυναμίες του

Μά για τον Γιάννη Καλαϊτζάκη δεν χρειάστηκε να κάνω κάτι τέτοιο –  εξωτερίκευσα ό,τι γνώρισα.

Έναν παλιό ακόμα Ρεθεμνιώτη, αποχαιρετούμε σήμερα, ενός ακομά από τους εκλεκτούς της παλιάς του Ρεθύμνου Φρουράς μας αφήνει μια υπέροχη παράδοση πάνω από την Πλάκα που θα τον σκεπάσει  για να εξαφανίσει την φθαρτή υπαρξή του, θα παραμείνη ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που συναρμολογούσε τον αλησμόνητο Γιάννη Καλαϊτζάκι πετυχεμένου    κομμάτι μωσαικου η ταπεινή και αθόρυβη ανθρωπιά του.

Ο Δήμος Ρεθύμνης δι’εμου καταθέτει στέφανον εις ένδειξη εκτίμησης και ευγνωμοσύνης των αγώνων για την πόλη και σου εύχεται ελαφρό το Ρεθεμνιώτικο χώμα που θα σε σκεπάσει. .