Αξιωματικοί- Δόκιμοι Αξιωματικοί- Υπαξιωματικοί- Αστυφύλακες
Συμπληρώνοντας φέτος 52 χρόνια από τη μέρα που έφερε την Κρήτη στα χείλη όλης της ανθρωπότητας και έκανε το μαρτυρικό και πολύπαθο νησί να ζωστεί από φλόγες και να φορέσει και πάλι το μαύρο κεφαλομάντηλο.
Τα χρόνια αυτά μπορεί να ξεθώριασαν τα επιμέρους γεγονότα μα καθιέρωσαν το νησί σαν το βιγλλάτορα της λευτεριάς και των πανανθρώπινων ιδανικών.
Ετσι σήμερα, η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ εξακολουθεί να διατηρεί άσβεστη την ιστορική της λάμψη και να προβάλει φάρος και ιερό προσκύνημα. Κι εμείς τι περισσότερο μπορούμε να κάνουμε από το να σταθούμε ευλαβικά σ’ αυτό το προσκυνητάρι και να θυμηθούμε το θαύμα της Κρητικής Ψυχής;
Ηταν Μάης όπως και τώρα. Μάης του 1941.
Η ηπειρώτικη Ελλάδα έχει πέσει. Στράγγισε και η τελευταία ρανίδα από το αίμα της στον αγώνα ενάντια σε δύο αυτοκρατορίες . Μα η ψυχή της, που δεν θέλει αν παραδεχτεί την ήττα, έχεςι συγκεντρωθεί τώρα στην Κρήτη, που ζωσμένη ξανά από φλόγες έχει μεταβληθεί ολόκληρη σε ένα νέο Αρκάδι και ετοιμάζεται για το καινούριο ολοκαύτωμα.
Κι όταν ξαφνικά σμήνη από αεροπλάνα ήρθαν να σκιάσουν τον ήλιο, να χαλάσουν το ανοιξιάτικο γιορτάσι εκείνου του Μάη και να διώξουν τα πουλιά της αγάπης και του έρωτα, καλύπτοντας, το άρωμα των λουλουδιών με τα τελευταία ευρήματα της επιστήμης, φανατισμένος από μια αλλοτριωτική ιδεολογία, τυφλό όργανο στα χέρια μιας παρανοϊκής ηγεσίας, έπεσε από τον ουρανό απλώνοντας τα μαύρα φτερά του σαν Αρχάγγελος Θανάτου, βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Κρητικό λαό που δεν ζύγιασε με τη ζυγαριά της φρόνησης και δεν μέτρησε τον αντίπαλο. Μέτρησε μόνο την ευθύνη του μπροστά στην Ιστορία.
Γιατι πραγματικά η ιστορική εκείνη μάχη δόθηκε στη μεγαλύτερή της έκταση από τούτον τον περήφανο λαό. Από τους γέρους , τους νέους, τις γυναίκες, τα παιδιά , τους παπάδες, τους καλόγερους, τους βοσκούς και τους γεωργούς, που κάνοντας τις αξίνες και τα δρεπάνια όπλα, τις πέτρες βλήματα, τους φράχτες κάστρα και τους καρπούς της γής χειροβομβίδες, τσάκισα τον ουρανοκατέβατο κουρσάρο, γιατι τόλμησε να πατήσει τα’ γιασμένα χώματά του, να κουρσέψει το νησί του, και να ατιμάσει τον τόπο του, αφού τον βρήκε ανυπεράσπιστο.
Πλάι στον Κρητικό λαό , τον υπέροχο αυτό εραστή της ελευθερίας και του πολέμου, είχαν την τύχη να σταθούν οι λίγοι μα αποφασιστικοί Στρατιώτες έλληνες και ΄Αγγλοι , Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί, και ανάμεσα σ’αυτούς τους γενναίους υπερασπιστές της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ξεχωριστή θέση κατέχουν οι άδνρες του Παραρτήματος της Σχολής Οπλιτών Χωροφυλακής Κρήτης, που με Διοικητή τους τον ηρωικό Ταγματάρχη Ιάκωβο Χανιώτη έγραψαν στα ιερά χώματα της Κρητικής γης μερικές από τις ωραιότερες και ενδοξότερες σελίδες της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας.
Οι Γερμανοί ξαφνιάζονται από την απρόσμενη τούτη αντίσταση του Κρητικού λαού, γιατι φαίνεται δεν είχαν ακούσει οι αφελείς τίποτα για τη ρήγισσα της λευτεριάς.
Απ’ άκρη σ’ ακρη της Κρήτης, που αναμετρήθηκε η βία με το δίκαιο, οι σιδερόφρακτες ορδές με τη ψυχική δύναμη, οι αγριεμένοι αλεξιπτωτιστές με τους σεμνούς αγωνιστές, οι άνανδροι και ύπουλοι Γερμανοί με τους γενναίους μαχητές μας, παντού η αδάμαστη Κρητική ψυχή αποδείχτηκε υπέρτατη από την τέλεια εξοπλισμένη πολεμική μηχανή.
Λαίμαργος για πατρίδα και ελευθερία ο Κρητικός, πιστός στις παραδόσεις του, πιστός στις επιταγές της πανάρχαιας ιστορίας μας και της βαριάς μας κληρονομιάς, δίνει τη ζωή του και σ’αυτές τις δύσκολες μέρες της εισβολής. και το θαύμα έγινε… ο επιτιθέμενος στη ουσία νικήθηκε.
Πέρα από τις στρατιωτικές και πολεμικές συνέπειες που είχε η Μάχη της Κρήτης, που κατά γενική ομολογία έκρινε την τύχη του δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, αποτέλεσε ένα παγκόσμιο γεγονός υψίστης σημασίας για τις ανθρώπινες αξίες, τις οποίες ο Κρητικός λαός, με το φίλημα του θανάτου, υπεράσπισε, περιέσωσε και έστησε στο βάθρο της πανανθρώπινης συνείδησης.
Η μοίρα το θέλησε στην Κρήτη, το άπαρτο αυτό κάστρο του Ελληνισμού να δοθούν οι πιο σκληρές μάχες και για πρώτη φορά να συναντήσουν οι Ναζί τόσο σκληρή αντίσταση.
Κι ήταν της ίδιας μοίρας θέλημα, στον αγώνα αυτόν που δίνονταν για την τιμή και την ανθρωπιά, στην πρώτη γραμμή να σταθούν τ’ αμούστακα παλληκαρόπουλα της Σχολής μας και να γίνουν αιώνια σύμβολα για τις γενιές των επερχόμενων.
Η ευψυχία η αποφασιστικότητα και το θάρρος, με τα οποία τα απειροπόλεμα εκείνα παιδιά αγωνίστηκαν εναντίον άριστα εξοπλισμένου εχθρού, απέδειξαν ότι όχι μόνο δεν αιφνιδιάστηκαν, αλλα πολέμησαν σαν αληθινοί και άξιοι των Ελληνικών παραδόσεων Στρατιώτες.
Στερημένοι κάθε υποστηρίξεως από τον αέρα, με ανεπαρκέστατο οπλισμένο, μαχόμενοι άυπνοι, νηστικοί και διψασμένοι, απομονωμένοι και χωρίς καμιά επαφή με φιλικά τμήματα, έχοντας ως μόνη ενίσχυση τους πολίτες που συνέρεαν αυθόρμητα, αυτοί οι αγύμναστοι και απειροπόλεμοι νέοι ανέκοψαν την ορμή και πολλούς εξολόθρεψαν ή αιχμαλώτισαν από τους γενναιότερους, τους πλέον ασκημένους και με πλήρη εφοδιασμό πολεμιστές της Γερμανίας.
Στο σιδερένιο οπλισμό του κατακτητή αντέταξαν της ατσάλινης θέλησης τους, στη φωτιά των πυροβόλων του τη φωτιά της ψυχής τους, στη ρατσιστική ιδεολογία του την αγνή αγάπη της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Και αν η Κρήτη έπεσε, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει και να τεκμηριώσει ότι έπεσε εκεί όπου την προάσπιζε η χωροφυλακή, εδώ στο Ρέθυμνο δηλαδή, όπου αντιμετώπισε τη Γερμανική λαίλαπα σαν συνταγμένο στρατιωτικό Τμήμα, γιατι κράτησε τις θέσεις της μέχρι την τελευταία στιγμή. Γιατι το Ρέθυμνο έπεσε τελευταίο.
Ηταν το Ρέθυμνο αυτό που έτυχε να κερδίσει τον κλήρο της Ιστρίας και να περάσει στην αιωνιότητα ακουμπισμένο στις φτερούγες των ηρώων της Χωροφυλακής, που χάρισαν στην Πατρίδα, μαζί με τους Έλληνες και συμμάχους στρατιώτες και τους πολλούς ανθρώπους του Κρητικού λαού, την ασύγκριτη δόξα του Μαίου του 1941.
Ηταν το Ρεθυμνο αυτό που κράτησε καθηλωμένα πάνω του τα μάτια όλου του κόσμου. Κι ήταν οι ηρωικές μορφές του Χανιώτη, του Χλεμπογιάννη, του Παναγιωτακόπουλου και των άλλων ηρωικών μαχητών, ανωνύμων και επωνύμων, νεκρών και ζωντανών, αυτές που ύψωσαν το ανάστημα τους στον επιδρομέα και ψυχοφώναξαν. «οι Χωροφύλακες θα πολεμήσουν και θα πεθάνουν». Και οι χωροφύλακες πολέμησαν και πέθαναν, υπερασπιζόμενοι την πιο στερνή ελεύθερη γωνιά του Ελλαδικού Χώρου.
Ηταν το Ρέθυμνο το μαρμαρένιο αλώνι της πρόσφατης ιστορίας, αλώνι που πότισαν άνδρες της Σχολής μας με πολύ αίμα. ΄Αιμα ανθρώπων που το μόνο που θέλησαν ήταν να μείνουν ελεύθεροι. Ο φλογερός ενθουσιασμός των ανθρώπων αυτών προς υπεράσπιση του Πάτριου εδάφους αντί οποιασδήποτε θυσίας, το υψηλό πατριωτικό τους φρόνημα και η αντοχή τους κατέπληξαν τον κόσμο.
Ανιση και παράδοξη μα καθόλου άσκοπη η μάχη της Κρήτης. Μια ακόμη θυσία στο βωμό της λευτεριάς.
Άλλο ένα ΟΧΙ στις σελίδες της Ιστορίας μας .
Μια αντρείκια φωνή που ενώνεται με όσες ξεπηδούν από τα βάθη των αιώνων και συνθέτουν , όλες μαζί, τη φωνή του Εθνους.
Η φωνή αυτή ξαναζωντανεύει κάθε Μάϊο. Εδώ και στις άλλες περιοχές τα προσκλητήρια των νεκρών συγκεντρώνουν τις μνήμες στους ήρωες εκείνης της εποχής, θυμίζοντας στις επερχόμενες γενιές τον προορισμό τους.
Οι προσκυνητές, ΄Ελληνες και ξένοι, γονατίζουν μπροστά στη μεγάλη εκείνη θυσία ευγνωμονούντες. Οι ήρωες που δημιούργησαν εκείνη την εποποιϊα φαντάζουν μέσα στο δειλινό σαν υπεράνθρωπα όντα και είναι έτοιμος να πιστέψει κανείς ότι τους βλέπει να τρέχουν καταπάνω στο μαντρότοιχο της ΒΙΟ και στις πληγές του Αη- Γιώργη, να αμύνονται στο Σεληνιώτικο φαράγγι, να θυσιάζονται στις παρυφές του Ηρακλείου και στα βράχια του Ψηλορείτη.
Αξιωματικοί – Δόκιμοι Αξιωματικοί Υπαξιωματικοί – Αστυφύλακες. Σήμερα, ύστερα από την κατασίγαση των δονήσεων και της μανίας της φωτιάς, που και αυτοί οι Γερμανοί στέκονται σε στάση προσοχής χαιρετώντας ευλαβικά τις δαφνοστεφανωμένες κεφαλές των γενναίων μαχητών της ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ, τις κεφαλές εκείνες που και αιμόφυρτες ακόμη κρατήθηκαν ψηλά και δεν έπεσαν , δεν απομένει σε μας παρά να διαβεβαιώσουμε τους ήρωες μας πως η θυσία τους, πέρα από την προσωπική ανδρεία, αποδεικνύει την ιδέα και τη φλόγα της λευτεριάς που εμψυχώνει όλους τους Ελληνες και καθοδηγεί σ’ ολες τους τις πράξεις τους άνδρες της Ελληνικής Αστυνομίας στο δρόμο του καθήκοντος και της τιμής είτε στην Κρήτη τους τάσσει η Πατρίδα να πεθάνουν, είτε οπουδήποτε αλλού.
Σε λίγο, κάτω από τον ήχο των τιμητικών βόλων, θα ξυπνήσουν οι νεκροί συναδέλφοι όλοι της Κρήτης.
Οι 107 Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί, Χωροφύλακες και Δοκιμοί Χωροφύλακες που έπεσαν στο Ρεθυμνο, μαζί με τριάντα συναδέλφους τους που έπεσαν σε διάφορα άλλα σημεία του νησιού, και οι πολλές εκατοντάδες τραυματίες θα στήσουν χορό με τους ζωντανούς συμπολεμιστές τους, τραγουδώντας πως κι εδώ πολέμησε η Χωροφυλακή, δίνοντας το μέτρο συμμετοχής του Σώματος στους δύσκολους αγώνες του Εθνους, και καλώντας εμάς τους νεότερους να προβληματισθούμε και να αναβαπτισθούμε μέσα στις δέλτους της ιστορικής εκείνης μάχης που είναι μεστές από ηρωισμούς, αυτοθυσίες και ολοκαυτώματα πράξεις.
Το κάλεσμα αυτό ας το δεχτούμε κι εμείς σήμερα που αναπόδραστος ιστορικής ανάγκη μας επιβάλλει να διατηρήσουμε ακλόνητη την πίστη μας στο αιώνιο περιεχόμενο του Ελληνισμού, το οποίο αποτελεί τον μόνο αμετάθετο κυματοθραύστη πάντως στον οποίο θα συντρίβονται και θα εκμηδενίζονται πάντοτε τα μανιασμένα κύματα κάθε μορφής βίας και ολοκληρωτισμού.
Και σεμνοί προσκυνητές των ηρώων μας, ας τους υποσχεθούμε πως το παράδειγμά τους θα μας φωτίζει σ’ολη μας τη ζωή , και αν ποτέ χρειαστεί θα μας βρουν αντάξιους μιμητές τους. Θ αναι γι’αυτους η καλύτερη προσφορά.
Ο
Διοικητής του Παραρτήματος
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΑΛΑΦΟΥΤΗΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΟΣ Α΄.