Αμήχανος προσπαθώ να ανταποκριθώ στο θλιβερό καθήκον του αποχαιρετισμού μιας εκλεκτής συναδέλφου, που μύησε στο γοητευτικό κόσμο της μουσικής εκατοντάδες παιδιά .
Και η αμηχανία μου εκπορεύεται από το γεγονός, ότι σήμερα απευθύνομε το ύστατο χαίρε, σε μια από τις σημαντικότερες συνεργάτιδες του Ελληνικού Ωδείου , ώστε δεν μπορεί ο λόγος να περιορίζεται στα τυπικά πλαίσια ,αλλά να είναι έκφραση ψυχής και ευγνωμοσύνης.
Αγαπητή Κοκό
Σήμερα σε αποχαιρετά το Ωδείο μας ,αλλά καθένας από μας έχει να θυμηθεί και κάτι ξεχωριστό από την πολύτιμη προσφορά σου. Σαν να ναι τώρα που μοιραζόμαστε σκέψεις και οράματα για την πρόοδο του Ωδείου μας και των παιδιών που φοιτούν σ’ αυτό.
Και σε μια από τις τόσες συνεργασίες μας μου ζητάς να γράψω κάτι που θα εκτελέσεις στο πιάνο. Η πίστη σου στις ταπεινές μου ικανότητες ήταν πάντα κάτι που μετρούσε στην εκτίμησή μου για σένα.
Αυτό που οφείλουν να σου αναγνωρίσουν ,όμως, όσοι σε αποχαιρετούν σήμερα με οδύνη είναι η πολυσήμαντη ενεργός συμμετοχή σου στα κοινά και μάλιστα σε εποχές που έλειπαν και οι ευκαιρίες και οι προοπτικές για την ανάπτυξη της πόλης.
Είναι γεγονός ότι προπορευόσουν Κοκό στον καιρό εκείνο. Έβλεπες πέρα από τη μιζέρια της σκέψης και την ανέχεια των καιρών. Ήσουν κι εσύ μια από τις φωτισμένες συμπολίτισσες που προσπαθούσαν να κάνουν το όραμα πράξη και μας γέμιζαν ελπίδα. Κάτι που λείπει ιδιαίτερα στις μέρες μας όπου κυριαρχεί η κατήφεια και η απόγνωση.
Σαν άνθρωπος ήσουν επίσης χαρισματικός απόδειξη ότι οι μαθητές σου σε λάτρευαν και συνέχιζαν να σε περιβάλλουν με στοργή και αγάπη ακόμα κι όταν έφευγαν από κοντά σου.
Ακόμα και το πέρασμα από το στενό που έμενες και δίδασκες προκαλούσε μια ιδιαίτερη αναφορά στο πρόσωπό σου. Για όλους μας ήσουν η ξεχωριστή, η ταλαντούχος , η δυναμική και πολύτιμη Κοκό Λιονή.
Αυτό θάπρεπε να στο επαναλαμβάνουμε συχνότερα. Αλλά η ανάλγητη καθημερινότητα δεν το επέτρεπε παρά μόνο σε ξεχωριστές περιπτώσεις .
Σήμερα που ξεκινάς το ταξίδι σου στη γειτονιά των Αγγέλων, είναι φυσικό να κάνουμε τον απολογισμό των χρόνων που γέμισες με την παρουσία και την προσφορά σου, τόσο στο Ρέθυμνο όσο και στην Αθήνα.
Και για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ανεπαρκής ο χρόνος και αδύναμος ο λογισμός να καλύψει όλο το εύρος της δημιουργικής σου επίγειας ζωής.
Η μνήμη όμως στην οποία θα καίει άσβεστη η θύμησή σου μπορεί να καλύπτει αυτό το κενό.
Μας παρηγορεί η σκέψη ότι πέρα από αυτά που έχουμε να καταθέσουμε εμείς οι παλιοί σου συνεργάτες θα δίνουν συνέχεια οι μαρτυρίες των μαθητών σου και των συμπολιτών που σε είχαν πάντα περιβάλλει με αγάπη και σεβασμό όπως σου άξιζε.
Από σήμερα το Ωδείο μας είναι φτωχότερο. Αλλά είναι φαντάζομαι μεγάλη στιγμή για τους ακριβούς μας αναχωρητές που θα συναντήσεις. Ιδιαίτερα για το Μανό μας και τη Δανάη .
Είναι σκληρή αυτή η μοίρα του ανθρώπου να αποχαιρετά ακριβούς φίλους. Αλλά για σένα Κοκό είναι μια απόδειξη της πολύτιμης παρουσίας σου η οδύνη που μας διακατέχει αυτή την ώρα του θλιβερού καθήκοντος.
Βεβαίως δημιουργείται το ερώτημα πως προσμετράται το μεγαλείο της ώρας αυτής Με το πριν ή το μετά άραγε..
Είθισται να μας παρηγορεί η σκέψη της αιώνιας ζωής. Γιατί έτσι μετατοπίζεται και απαλύνει το βάρος της απώλειας.
Γι αυτό Κοκό δεν μένει παρά αποχαιρετώντας σε να περιοριστούμε σ’ αυτά τα νεκρολούλουδα της ψυχής που ευωδιάζουν από τις μνήμες που μας συνδέουν και να ευχόμαστε η μνήμη σου να μένει πάντα αιώνια στον τόπο που με τόση αγάπη υπηρέτησες.
Μπάμπης Πραματευτάκης