Από τις αρχόντισσες του Ρεθύμνου και η Ειρήνη Γρηγοριάδου. Μια επιβλητική γυναίκα που ζήσαμε σε πολλούς τομείς δράσης της κι έφυγε σε βαθιά γεράματα, αφού είχε προσφέρει πολυσήμαντο έργο στο Ρέθυμνο.
Γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1907. Γονείς της ήταν ο Νίκος και η Άννα Σταυρουλάκη.
Ήταν αδελφή μιας ακόμα εκλεκτής μορφής της διαπρεπούς φιλολόγου Δανάης Φιλιώτου.
Τέλειωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στο Ρέθυμνο, σπουδάζοντας παράλληλα βιολί, γαλλικά και ζωγραφική. Αυτή η αγάπη της για τη μουσική μας έδωσε πολλά, σπάνιας αξίας δημοσιογραφικά σημειώματα, μετά από κάθε συναυλία επιπέδου, ιδιαίτερα των «Μουσικών Νιάτων». Ήταν μια γνήσια μουσικοκριτικός με άποψη και θέσεις.
Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Συμφωνικής Ορχήστρας που δημιούργησε ο Μπάμπης Πραματευτάκης το 1955, ενώ υπηρέτησε για 40 και πλέον χρόνια το Ωδείο Ρεθύμνου.
Από τη μητέρα της είχε κληρονομήσει τη μεγάλη αγάπη για τα κοινά στα οποία η αξέχαστη «Κυρία Ειρήνη» πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες.
Μας λέει συγκινημένος ο κ. Πραματευτάκης.
«Θυμάμαι με πόσο δισταγμό, είχα μιλήσει στην κ. Ειρήνη για το μεγαλεπίβολο αυτό σχέδιο. Ήταν η πρώτη που το άκουγε. Κι εκείνη με ενθάρρυνε γεμάτη ενθουσιασμό, λέγοντας πως πετυχαίνουμε πάντα το στόχο αν πιστέψουμε στον εαυτό μας. Και φυσικά πλαισίωσε και η ίδια την μικρή μας τότε ορχήστρα παίζοντας βιολί…».
Σαν δημόσιος λειτουργός η Ειρήνη Γρηγοριάδου, άφησε εποχή. Υπηρέτησε στη Νομαρχία Ρεθύμνου όπου με τη μεθοδικότητα και την τάξη που τη χαρακτήριζε ήταν πολύτιμη συνεργάτις κάθε νομάρχη.
Δεν χάριζε όμως σε κανέναν όποτε επιχειρήθηκε αδικία σε βάρος της. Μου έλεγε ότι κάποτε κέρδισε με την αξία της μια υπόθεση, που αφορούσε την εξέλιξή της, πηγαίνοντας προσωπικά στην Αθήνα στην κεντρική υπηρεσία και χωρίς διάθεση να φύγει, αν δεν έπαιρνε την επίμαχη απόφαση χέρι με χέρι. Ποτέ δεν ξεχνούσε εκείνους που την ευεργέτησαν και φρόντιζε να ανταποδίδει την ευεργεσία στο πολλαπλάσιο.
Άξιζε κάθε τιμής
Ήταν η γυναίκα που κέρδιζε με την αξία της και την τιμή και την καταξίωση σε όλους τους τομείς που ασχολήθηκε. Και πάνω από όλα περήφανη, δίκαιη και αξιοπρεπής.
Ανήκει κι εκείνη, αναμφισβήτητα, στην πρώτη σειρά των γυναικών με μεγάλη δράση, όπως η Μαρία Παπαϊωάννου, η Ελένη Παπαδογιάννη, η Σοφία Ηλιάκη, η Μαρία Τσιριμονάκη, η Ιωάννα Βαλαρή για να θυμηθούμε μερικές από τις Κυρίες που μας έδωσαν φώτα πορείας στη ζωή και μαθήματα κοινωνικής προσφοράς.
Και πού δεν συμμετείχε η πολύτιμη Κυρία Ειρήνη: Φανέλλα Στρατιώτη, Παιδική Εστία, Κέντρο Νεότητας, Κέντρο Εργαζομένου Κοριτσιού, Λύκειο Ελληνίδων από το 1958 μέχρι το 1994, Σχολή Γονέων.
Σημαντικές προσωπικότητες επιδίωκαν τη φιλία τους όπως η Βιργινία Τσουδερού με την οποία συμπορεύτηκαν σε πολλούς αγώνες για ποιότητα ζωής και φροντίδα των νέων που δεν είχαν από την οικογένειά τους καμιά προοπτική εξέλιξης γιατί τα χρόνια ήταν δύσκολα.
Το 1938 παντρεύτηκε με τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη για το περίφημο ζαχαροπλαστείο, του οποίου θα γράψουμε σε επόμενο φύλλο μας.
Από το γάμο της η Ειρήνη Γρηγοριάδου απέκτησε την Μαρίτα της μια έξοχη συμπολίτισσα, μουσικό και την Άννα της φυσικό.
Η Ειρήνη Γρηγοριάδου αν και στάθηκε τυχερή σαν σύζυγος και μητέρα απολαμβάνοντας την απόλυτη ευτυχία, ήπιε κι ένα πικρό ποτήρι χάνοντας πολυαγαπημένο πρόσωπο, απώλεια που δεν ξεπέρασε ποτέ. Στάθηκε όμως βράχος όπως πάντα.
Προσφορά με καλή διάθεση
Κάθε φορά που τη συναντούσαμε γινόμαστε πλουσιότεροι σε γνώσεις. Κι αυτό που δίδασκε πάντα με τη στάση και το έργο της ήταν να προσφέρουμε με κάθε καλή διάθεση χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση. Κι η προσφορά μας να έχει πάντα αποτέλεσμα.
Ακόμα και στα τελευταία χρόνια της ζωής της προσπαθούσε να παρακολουθεί την πολιτιστική ζωή, αν και το βάρος της ηλικίας την εμπόδιζε πολλές φορές. Κι είχε έναν καλό λόγο πάντα για όσους υπηρετούσαν την συνέπεια και την ποιότητα στον τομέα που τους ενδιέφερε.
Κάθε φορά που θα βρεθούμε στο Ωδείο Ρεθύμνου νομίζουμε πως θα τη δούμε σε μια γωνιά να παρακολουθεί τις πρόβες της χορωδίας πλάι στο πιάνο που καθόταν πότε η Ρίτσα Καρνιωτάκη και πότε η αξέχαστη Δανάη Μαραγκουδάκη. Και να μας διορθώνει με τη γνωστή της ευγένεια και λεπτότητα.
Γυναίκες σαν την Ειρήνη Γρηγοριάδου μας έκαναν να νοιώθουμε περήφανοι για την πόλη μας. Και μας έμαθαν να αναζητάμε την ποιότητα στις πιο ψηλές κορφές και αξίες. Κρίμα που δεν προλάβαμε να πούμε ένα ευχαριστώ για όσα μας πρόσφεραν, με τη θέρμη που προκαλεί η συνειδητοποίηση σήμερα της μεγάλης τους προσφοράς.
Εύα Λαδιά