ΕΘΝΙΚΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ- ΤΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

AΡΚΑΔΙ -ΠΡΕΒΕΛΗΣ

«’Α! τι νύχτα ήταν εκείνη,

Που την τρέμει ο λογισμός.

Άλλος ύπνος δεν εγίνη

Πάρεξ θάνατου πικρός.

ΣΟΛΩΜΟΣ

AΡΚΑΔΙ -ΠΡΕΒΕΛΗΣ

Μια Λάμψη. Κι έπειτα; Βόγγοι και γόοι κάτω από τους γκρεμισμένους τοίχους! Γέλιο σαρκαστικό της καρτερίας, της συνειδήσεως, της αντοχής, της τιμής, που ένοιωσε απάνω της να ακουμπά για μια στιγμή, βαρύ το χέρι του νικητού! Γιγάντιον, όχι! Μεγαλειώδες!

Αγάπες ζευγαρωτές στα γλυκύτερα όνειρα, δειλινά γαληνά την ώρα που τα συννεφάκια ροδοβάφονται, αυγούλες που σέρνουν αργά τον πέπλο της πλάσης, βρυσούλες που τραγουδούν τον έρωτα, μάτια ογρά, ανατριχίλες σύγκορμες, τραγούδια και δάκρυα πόθου, παλμοί ιεροί, κι ακόμα, πεποίθηση θρησκευτική ποτισμένη κάτω από της χλωμής της Παναγιάς του κόνισμα και το τρεμουλόφως του καντυλιού της, όλα, όλα μαζί, που κάνουν την γλυκιά ζωή, βρήκαν κεροδοσιά υπέρθεη την ώρα που ο Μουσταφά Πασάς είχεν αγκαλιάσει την παρθενιά του Μοναστηριού για ν’ ακουμπήση τα μολυσμένα του χείλη!…

Είναι ανάγκη, στην άμμετρη ζωή της φτωχής αυτής πλάσης, διδάγματα τέτοια σαν του Αρκαδιού να σταματούν το ανθρώπινο πνεύμα και κάτω απ’ τα χαλάσματα και τα αγκωνάρια, πάνω στ’ αποκάουδα και τα καύκαλα, επίμονα, προσεκτικά, με δέος να αντλούν τα σεμνά της καρτερίας διδάγματα και να σημειώνουν στην Ιστορία με χονδρές μολυβιές, ότι: ο έντιμος άνθρωπος, έχει τον πλατύτερο δρόμο της αθανασίας μπροστά του, τον γελαστό, τον παλμώδη, τον ανθόσπαρτο… τον γλυκύτατο θάνατο!

Είπαν πως τα βράδια ακούονται κάτω από τα χαλάσματα βόγγοι.

Είπαν πως στα σκοτάδια της βαρυχειμωνιάς η κουκουβάγια βογγά και κλαίει παράξενα.

Είπαν πως κάτι σαν ίσκοι πλανιένται ολόγυρα, κάτι τουφέκια μπροβάλλουν και σημαδεύουν μα δεν ανάβουν και πως ένας παπάς διασκελά τα κορμιά, και βλογά βιαστικά και φεύγει και πάει και ξανάρχεται και λέει και λέει σαν ορμήνειες σαν προσευχές, σαν κάλεσες…

Ω λάμψη! Ω γέλοιο σαρκαστικό κάτω από τον γκιλοτίνα της ανάγκης! Θεία βρυσιά και θείον δίδαγμα! Περιφρόνησι στα αστραφτερά μάτια του τύραννου! Φως διαπεραστικό στα πυκνά σκοτάδια της ασυνειδησίας των Μεγάλων!…

Ευλαβικά, εμείς που κρατάμε ψηλά τον πυρσό της έρευνας, που στριφογυρίζουμε το καθετί, που ψάχνουμε τα αίτια, όσοι με το φως της αλήθειας και της εντιμότητος βρίσκουμε τις πληγές της ανθρωπότητος, που τρέχουν από το κνούτο των ποικίλων Πασάδων, ευλαβικά λέω, στο κατώφλι του Αρκαδιού, από δίκαιο σεβασμό, από ανθρώπινη υπερηφάνεια, από μεγαλοπρέπεια, κλίνουμε το γόνυ και φιλούμε τη πλάκα που εσκέπασε μια βραδιά –σαν την αποψινή- όνειρα γλυκά μάτια ογρά, όρκους ερώτων, παλμούς ιερούς, πεποιθήσεις θρησκευτικές, θερμές αγκάλες, και επάνω της έγραψεν η Ιστορία με άσβυστα γράμματα ΑΡΚΑΔΙ!…

Γ. Ε. ΓΕΩΡΒΑΣΑΚΗΣ

Αφήστε μια απάντηση