Επι τέλους, έπρεπε να περασουν εκατό και πλέον χρόνια από το τέλος της
Επαναστάσεως του 1821, για να ακουστεί μια φωνή για μας, και για τη
συμβολή της Κρήτης στην Επανάσταση εκεινη.
Η φωνή αυτή είναι του Ακαδημαϊκού Διονύσιου Κόκκινου. Εμείς οι
Κρήτες όταν ακούμε «ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως»
κουμπώνουμε το σακάκι μας.
Ξέρουμε ότι οι ελεύθεροι Έλληνες μετά το τελος της επανάστασης
«στρογγυλοκάθισαν» έγραψαν ιστορίες «ευλόγησαν τα γένια τους» και
μας αγνόησαν. Μας θυμούνται μόνο για να μας βρίσουν.
Πρώτος και καλύτερος ο νούμερο ένα Ιστορικός εχθρός μας, ο Σπυρίδων
Τρικούπης. Αυτός λόγω του κύρους του, γιατι ήταν ο πρώτος
πρωθυπουργός της ελεύθερης Ελλάδας υποτίθεται ότι θα έγραφε την
αλήθεια. Μα δεν την έγραψε . Μονο ψέματα και ανοησίες. Π.χ. «Εμείς οι
Κρητικοί πήγαμε και καταστρέψαμε την Χιο»! που από τότε ως σήμερα
λεμε για τις μεγαλύτερες καταστροφές ήταν η Χιώτικη.
Μα δεν τους καταστρέψαμε εμείς τους δυστυχείς και συμπαθέστατους
Χιωτες! Τους κατέστρεψαν μεν Κρήτες, αλλα Τουρκοκρητες, τους
οποίους ο Σουλτάνος έστειλε να επιβάλλουν την τάξη όπως εκείνοι
ήξεραν, και δεν αφήσαν πέτρα για πέτρα, ούτε ζώσα ψυχή.
Τον Τρικουπη λοιπόν ακολουθούν οι ιστοριογράφοι γράφοντας ιστορίες
για τα Σχολεία οι οποίοι μας κάνουν τη «χάρη» και δε μας βρίζουν μα δε
γράφουν ούτε μια λέξη για την Κρήτη. Γιατι κανείς απολύτως, από τους
συγγραφείς μαθητικών βιβλίων δεν καταφεύγει στις «πηγές» και καθενας
αντιγράφει τους προηγουμένους.
Ο κ. Κόκκινος έχοντας υπόψη πηγές, έγγραφα, αγωνίζεται να
αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια και ανασκευάζει τον Τρικούπη.
Σημειώνω μερικά: Λέει λοιπον με ενθουσιασμό και αντικειμενικότητά:
«Η επανάσταση της Κρήτης του 1821 υπήρξε πραγματική και αυθόρμητη
επανάσταση του Λαού.. χωρίς οργάνωση, χωρίς επαναστατική
προπαρασκευή, χωρίς τα κηρύγματα των Φιλικών, οι οποίοι διέσχιζαν
ολη την Ελλάδα για μια τριετία χωρίς όπλα εκτός εκείνων που είχαν
αποκρύψει οι Κρυπτοχριστιανοί με τις δικές τους μόνες δυνάμεις και με
τη συνείδηση της Ελευθερίας ή του Θανάτου..».
Το φαινόμενο της Επαναστάσεως της Κρήτης είναι μοναδικό σε ολη την
Ιστορία του Ελληνικού αγώνα. Με μόνη δύναμη τη συνείδηση , τη
ζωτικότητα, τη φιλοτιμία και την οργή του. Και αυτή ηταν αρκετή όχι
μονο για να αρχίσει η επανάσταση αυτή αλλα και για να συνεχιστεί
ακατάβλητη, σε ολη την εποποιΐα, σχεδόν άγρια από τα ανεκδιήγητα
μαρτύρια.
ΧΑΙΝΗΔΕΣ
Ιδιαίτερο κεφάλαιο αφιερώνει για του «Χαϊνηδες», τους οποίους
θαυμάζει. Ήταν «Κλέφτες» της άλλης Ελλάδος μα το «κλέφτης» ήταν
εύκολη δουλειά, γιατι όταν εξορίζονταν γινόντουσαν «αρματολοί» από
κει που ήταν καταδιωκόμενοι, κακοποιοί όπως τους έλεγαν οι Τούρκοι
μεταβλήθηκαν σε κυνηγούς χωροφύλακες.
Μα οι Χαϊνηδες; «δεν ήταν ληστές ή αντάρτες όπως τους έλεγαν οι
Τούρκοι, αλλα «Έλληνες Επαναστάτες» και πολεμούσαν κατά των
Τούρκων, έκαιγαν, άρπαζαν, σκότωναν, και μεταχειριζόντουσαν εκείνους
που συλλάμβαναν με σκληρότητα.
Οι Κλέφτες της άλλης Ελλάδος συμβιβαζόντουσαν και γινόντουσαν
αρματολοί, οι Χαίνηδες όμως ηταν χαμένοι. Δεν υπάρχει παράδειγμα,
για να σωθεί κανείς λειτουργούσε για εκείνους μηχάνημα διαμελισμού.
Η Ιστορία των ανθρώπων αυτών των Λευκών ο Ορέων, δεν είναι ιστορία
προσώπων είναι η ιστορία αντίδρασης της ζωτικότητας του Κρητικού
λαού κατά της Τουρκικής βίας, η ιστορία του Πνεύματος της Ελευθερία,
που δεν έπαψε σε καμία εποχή.
ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ
Σε τουτο αντιπαρατίθεται με τον Τρικούπη, αναφέροντας ότι
εκδηλώθηκαν χίλιοι τριακόσιοι και τον ρωτά «Σαν λες πως οι χίλιοι
τριακόσιοι κρυφοί χριστιανοί εκδηλώθηκαν και παράτησαν τους Τούρκους
και πήγαν με τους επαναστάτες πώς λες ότι η Κρήτη δεν έδειξε διάθεση να
κινηθεί όταν άρχησε η επανάσταση στην άλλη Ελλάδα;»
Η ομολογία αυτή ήταν μια υπέροχη απόδειξη όχι μόνο του αντιθέτου
αλλα και της ανάγκης απολύτρωσης του Έθνους από τη δουλεία που
υπήρξε μεγαλύτερη των ατομικών συμφερόντων.
Και κατι άλλο η ιστορία δε γράφεται από τους σύγχρονους. Εκείνοι
γράφουν συμβολή όχι ιστορία.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΕΛΑΪΔΗΣ
Εφημ «Βημα» 10-7-1957