ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ
«Σ’ συνεπήρε σαν δεντρί και σ’ εγείρε στο χώμα»..
Συμπληρούται έτος από τότε που ο χάρος ανήρπασε από τον μάταιον
τούτον κοσμον μιαν εξέχουσαν φυσιογνωμίαν, μια υπέροχον
προσωπικότητα, μια μεγάλη στρατιωτική αξία, τον αείμνηστον ε. α
υποστράτηγον Γεώργιο Μ. Καραβίτην.
Γόνος στρατιωτικής οικογένειας με υψηλήν πατριωτικήν παράδοσιν,
ηκολούθησε το επάγγελμα του πατρός του.
Διεκρίθη εις τον στρατιωτικόν τον κοινωνικόν και ιδιωτικόν του βιον.
Ετελείωσε λιαν επιτυχώς την σχολήν Ευελπίδων , το Πολυτεχνείον, την
Ακαδημίαν πολέμου κ.α στρατιωτικάς Σχολάς.
Εχρημάτισε Γενικός Δ/ντής Υπουργείου Στρατιωτικών, στρατιωτικός
ακόλουθος εις την Ελληνική Πρεσβεία της Ουάσιγκτον, Στρατιωτικός
Διοικητής Κρήτης, μετά την απελευθέρωσιν, Διοικητής Μεραρχίας
Ηπείρου, απ’ όπου και απελύθει με τον βαθμόςν του υποστράτηγου.
Τον διέκρινε απέραντος καλοσύνη και υψηλός πατριωτισμός, δι’ ο και
ετιμήθει δια πολλών και μεγάλων ηθικών διακρίσεων.
Εις ουδένα προσκλητήριον της πατρίδος έλλειψε . Εις άπαντα έδωσε το
παρόν προθύμως και με ενθουσιασμόν. Ελαβε μέρος εις την
Μικρασιατική Εκστρατείαν και εις ολους τους μετέπειτα αγώνας του
«Έθνους, εκτελών πάντοτε με αυτοθυσίαν και αυταπάρνησιν το προς
την πατρίδα καθήκον.
Τον διέκρινε υψηλόν δημοκρατικόν φρόνημα και ηκολούθησεν ενεργώς
το κίνημα του Στρατηγού Πλαστήρα, καταδικασθείς αργότερον εις
ισόβια δεσμά.
Σεμνός, ευγενέστατος, με ήθος, ευθυκρισίαν και άψογον
συμπεριφοράν, είχεν αποσπάσει την συμπαθείαν πάντων των
προϊσταμένων και υφισταμένων του. Αυτός εν γενικαίς γραμμές ήτο ο
Στρατηγός Γεώργιος Μιχ. Καραβίτης!
Αλλα είναι μοιραίον εις την ζωήν το κάθε τι να επισφραγίζεται με το
τέλος. Και τέλος δια τους ανθρώπους είναι ο θάνατος. Τίποτε άλλο δε
μένει εις τον δρόμον, όπου διανύει οτ φθαρτόν σώμα, οι μη μονο το
έπαθλον. Αυτό το έπαθλον αφήσατε και σεις αείμνηστε Στρατηγέ εις
την εξαίρετον σύζυγόν σας και όλους τους μεταγενέστερους.
Έτσι τώρα που τα λόγια αυτά, σαν σκόρπια πνευματικά λουλούδια,
αντηχούν εις την γενέθλια γη των προγόνων Σου, εις την γη από την
οποία δεν αποσπάται ποτέ ο άνθρωπος, οσο μακριά και αν ζήσει και
όσο υψηλά και αν ανέβη, συ θα έχει ησυχάσει σ’ ένα υπήνεμο λιμάνι
που δεν το πιάνουν οι άνεμοι.
Οι ψυχές όλων των πνευματικών ξωμάχων εκεί κατασταλάζουν. Και
εμείς εδώ, πάνω εις τη γενέθλια γη, τελούμε το μνημόσυνο τούτο στη
μνήμη Σου και τα χείλη μας μουρμουρίζουν:
«Ας είναι αιώνια η μνήμη Σου και ελαφρό το χώμα της Αττικής γης που
σε σκεπάζει».
Εμμ. Στυλ. Δημητρακάκης
Διδάσκαλος
Εφημ. «Κρητική Επιθεώρισης» 1973