ΒΑΣΙΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ: “Λιγότερος λόγος περισσότερη προσευχή…”

 

Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση του Λαογραφικού Ομίλου “Χοροκρήτες” για την επέτειο της Μάχης της Κρήτης, που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα Παντελής Πρεβελάκης του Ελληνικού Ωδείου (παράρτημα Ρεθύμνης), την Τρίτη 14 Μαίου 2024 , ο κ. Βασίλης Αποστολάκης ,Ανώτερος Αξιωματικός ΕΛΑΣ εα είπε τα εξής:

 

 

Προσερχόμενος στο βήμα, και συναισθανόμενος την τιμή και την ευθύνη, που απορρέουν, από τη θέση, στην οποία ευρίσκομαι, αυτή τη στιγμή, συμμετέχοντας στο φιλολογικό Μνημόσυνο των μαρτύρων της Μάχης της Κρήτης, επιθυμώ να σας ευχαριστήσω, από καρδιάς και για την εξαιρετική τιμή, που μου έγινε, από τον Λαογραφικό Όμιλο «Χοροκρήτες»,να είμαι ομιλητής και για την ευγενική σας παρουσία.

Τιμητικά και με σεβασμό αφιερώνονται τα παρακάτω λιτά και απέριττα λόγια, στις ιερές  μορφές του ’41, όπως και σε όλους εκείνους, που πότισαν, με το τίμιο αίμα τους, την ιερή μας γη και φύτρωσε το ευγενέστερο προϊόν της ανθρώπινης σκέψης, το δένδρο της ελευθερίας, “ης ουδέν μείζον έστιν ανθρώποις Έλλησιν”.Ηιστορική μνήμη είναι Εθνική Επιταγή. Οι ζωντανοί αναβαφτίζονται και οι νεκροί μας ανακουφίζονται.

Δέος με κατέχει, τούτη τη στιγμή, που εκφωνώ τον πανηγυρικό της ημέρας.

Ψελλίζει η ταπεινότητά μου θνητά λόγια, εκεί όπου φωνάζουν αθάνατα έργα.

Από τη χαραυγή της Εθνικής μας Ιστορίας, η Κρήτη δίδει το παρόν και μάλιστα έντονα, σε όλους τους αγώνες, για λευτεριά και ανεξαρτησία.

Στο χώρο αυτό, στο ΩΔΕΙΟΝ Ρεθύμνου, συναχθήκαμε, σήμερα, με πρωτοβουλία του Λαογραφικού Ομίλου «Χοροκρήτες», για να προσκυνήσουμε, νοερά, τους τάφους των Μαρτύρων της λευτεριάς, των μαχητών της Μεγαλονήσου.

Γι’ αυτό, ό,τι ειπωθεί σήμερα, είναι λιγότερο λόγος και περισσότερο προσευχή.

Η σκέψη μας, σαν γοργόφτερο πουλί, τρέχει στα περασμένα.Μια ιστορική αναδρομή, θα συνδέσει το παρελθόν, με το τελευταίο δεκαήμερο του Μαΐου 1941, με τη Μάχη της Κρήτης, με την παραδοξότερημάχη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, όπως έχει χαρακτηρισθεί, από έγκριτους Στρατιωτικούς αναλυτές, διεθνούς κύρους.

Το επίλεκτο Σώμα των Αλεξιπτωτιστών του,τότε,πανίσχυρου Γερμανικού Στρατού, εισβάλλει, από τον αέρα, να καταλάβει την Κρήτη. Το σχέδιο ΕΡΜΗΣ προβλέπει την κατάληψη της Νήσου, σε δύο ημέρες. Όμως, η αυθόρμητη αντίσταση των Κρητών, αυτή η Λαϊκή νεροσυρμή, ανατρέπει τα σχέδια του Χίτλερ, εξευτελίζει το Σώμα των Αλεξιπτωτιστών και λοξοδρομεί την πορεία του Β΄.Π.Π. Σαν αστραπή αλλάζουν τα πάντα. Ο βράχος, που τον θεωρούν πεθαμένο, ζωντανεύει ξαφνικά. Σείεται σύγκορμος. Ανοίγουν τα σπλάχνα του και ξεπηδούν οι εκδικητές. Έντεκα ημέρες θα κρατήσει ο άνισος αγώνας. Από τη μια, η τρομακτική πολεμική μηχανή των Γερμανών και από την άλλη, η ατσάλινη Κρητική ψυχή. Από τη μια, οι δυνάμεις του σκοταδισμού και της βαρβαρότητας και από την άλλη, οι αγγελόσχημοι υπερασπιστές της Μεγαλονήσου…

Ώρα 8 το πρωί. Ο καταγάλανος ουρανός της Μεγαλονήσου σκοτεινιάζει.

Γερμανικά αεροπλάνα σκεπάζουν τον Ήλιο και αρχίζουν ένα αδιάκοπο βομβαρδισμό.

Η γη τρέμει ολόκληρη και ο ορίζοντας δονείται, από βόμβες, που πέφτουν και πληγώνουν βαριά το «κορμί» του νησιού.

Σπιθαμή της αιματοβαμμένης αυτής γης δε μένει, που να μη δέχεται χαλάζι από σφαίρες και βόμβες, σκορπίζοντας, παντού, την καταστροφή και παραλύοντας τα νεύρα.

Κι ύστερα…..,ύστερα φαίνονται άλλα σιδερένια “τέρατα”, τα μεταγωγικά αεροπλάνα. Κατεβαίνουν χαμηλά κι αφήνουν να πέφτουν οι Αλεξιπτωτιστές, η πιο επίλεκτη μονάδα του πανίσχυρου Γερμανικού Στρατού.

Σωστή Κόλαση!

“Βροντά κι αστράφτει ο Ουρανός και σειέται ούλη η πλάση και χοχλακά η θάλασσα και ντουμανιούν τα δάση…

Και τότε γίνεται κάτι το πρωτάκουστο, κάτι που ο ερευνητής της παγκόσμιας Πολεμικής Ιστορίας, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, ουδέποτε, ή σπάνια συναντά  τέτοια γεγονότα.

Επικρατεί πολεμική ατμόσφαιρα, από τη μία ως την άλλη άκρη της Κρήτης, από τη Ζάκρο και το Παλαίκαστρο μέχρι τη Γραμβούσα, την Παλαιόχωρα και την ακριτική μας Γαύδο.

Αδερφωμένοι και πιασμένοι χέρι-χέρι, με θαυμαστή ομοψυχία, που προκαλεί, στους νεότερους ρίγη συγκίνη­σης“και τούτο είναι το μέγα μήνυμακαι το μέγα δίδαγμα της Μάχης της Κρήτης”, παίρνουν μέρος στο θανατερό “πανηγύρι”, όσοι άνδρες δεν έχουν επιστρατευθεί.

Στον τιτάνιο αγώνα στέκονται πλάι στους άνδρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά, κληρικοί οι τιμημένοι ρασοφόροι μας και Στρατιώτες, όσοι υπάρχουν, γιατί η 5ηΜεραρχία, –H θρυλική Μεραρχία Κρητών-, έχει μεταφερθεί στα βουνά της Βορείου Ηπείρου,όπου πολέμησετις σιδερόφρακτες Μεραρχίες του Αρχιφασίστα Μουσολίνι.

Συμμετέχουν επίσης,  Αυστραλοί,Νεοζηλανδοί, Χωροφύλακες και Ευέλπιδες, όπου θα παραμείνει, αιώνια, η αντίστασή τους στη Ναζιστική επίθεση.

Στη Μάχη της Κρήτης “αποκεφαλίζεται το φοβερότερο τέρας”. Η Κρήτη δίδει ελπίδα στις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης. Το τέρας δεν είναι αήττητο.

Οι Γερμανοί ξαφνιάζονται, από την απρόσμενη τούτη αντίσταση του Κρητικού Λαού, που από την πρώτη μέρα της εισβολής, παίρνει το τουφέκι και σέρνει το χορό του θανάτου, τραγουδώντας: «Η Κρήτη Αρκάδι γίνεται, στα σίδερα δε μπαίνει», δηλαδή, ολοκαύτωμα.

Σύσσωμος ο Λαός της Κρήτης ξαναζωντανεύει τις τιμημένες του παραδόσεις και βροντοφωνάζει ουσιαστικά και αυτοπρόσωπα το ΟΧΙ του, στο στυγνό Ναζί εισβολέα. Αυτός ο άξιος Λαός μπαίνει  στη δίνη του πιο φοβερού πολέμου και ορθώνεται υπερήφανα, με τονγνώριμο εκείνο ενθουσιασμό, που κυριεύει όλους τους  Έλληνες στις πιο μεγάλες ώρες του Έθνους.

Αυτή η εκδικήτρα Λαϊκή νεροσυρμή ανατρέπει τους οραματισμούς και τα επιτελικά σχέδια του Γερμανού  «Αυτοκράτορα», λοξοδρομεί την πορεία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και εξευτελίζει το επίλεκτο Σώμα των Αλεξιπτωτιστών.

Γαλουχημένος ο Λαός μας, με τα ίδια ιδανικά, από τότε πουπρομάχησεηχώρα μας, για να στεριώσει, σε τούτο τον ξερόβραχο, κάνει, πάλι τη Γη, να υποκλιθεί μπροστά στη Γαλανόλευκη.

“Γέροντες, παιδιά, γυναίκες, πολέμησαν, με μαχαίρια, σανίδια και πανάρχαια όπλα, τα οποία πρέπει να είχαν χρησιμοποιήσει οι πρόγονοί τους κατά των Τούρκων”γράφει ο Άγγλος δημοσιογράφοςΚρίστοφερΜπάκλεϋ.

Ο επικεφαλής της άμυνας Νεοζηλανδός στρατηγός Φράϋμπεργκ, αναφέρει στην έκθεσή του: “Ολόκληρος ο πληθυσμός της Κρήτης ήθελε να πολεμήσει. Ουδεμίαν αμφιβολίαν έχω ότι, αν είχομεν καιρόν, θα ηδυνάμεθα να συγκεντρώσομεν και εκπαιδεύσομεν δύο πλήρεις Μεραρχίας”.

Και ο Ηλίας Βενέζης, μάς αφήνει σ’ ένα γραπτό του κείμενο:“Ήτο υπέροχον θέαμα, να βλέπει κανείς τους χωρικούς, όλων των ηλικιών να εκλιπαρούν, όπως τους δοθούν όπλα”.

Και πράγματι σ’ όλες τις μάχες που δίδονται, με τα Ναζιστικά στρατεύματα, είναι ολόψυχη η συμμετοχή του Κρητικού Λαού, πρόδρομος της Εθνικής μας Αντίστασης.

Τα σιδερένια τέρατα του Χίτλερ ξερνούν το θάνατο, αλλά σύσσωμος ο Λαός αντιστέκεται, πιστός στις παραδόσεις του, πιστός στις επιταγές της πανάρχαιας Ιστορίας του και της βαριάς του κληρονομιάς.

Λαίμαργος για Πατρίδα και ελευθερία ο Κρητικός, δίνει τη ζωή του και σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες της εισβολής, τραγουδώντας, με τη λύρα του, τη μαντινάδα:“Για μας ζωή και θάνατος συμπορπατούν ομάδι κι ετσά, θα το λαλούμενε, κι ας γίνει η Κρήτη Αρκάδι”, δηλαδή ολοκαύτωμα.

Όσο περνούν οι μέρες, η αντίσταση του Κρητικού Λαού φουντώνει και θεριεύει, περισσότερο, με αποτέλεσμα να πάρει ο αγώνας πρωτοφανή απερίγραπτη αγριότητα και να συνδεθεί το όνομα της Κρήτης”με πικράς αναμνήσεις”, για το Γερμανό ΠτέραρχοΣτούντεντ, όπως γράφει ο ίδιος.

Είναι τόση η παγκόσμια απήχηση, για τη γιγαντομαχία αυτή, που αναγκάζονται να το παραδεχθούν και αυτοί ακόμα του άξονα, όπως η εφημερίδα”Χρόνος” της Ιαπωνίας, που προτείνει τη δημιουργία τάγματος Ιπποτών Κρήτης και ειδικό παράσημο σ’ όλους εκείνους που έλαβαν μέρος στην παράδοξη αυτή Μάχη.

“Προτείνομε,ωςυπέρτατο καθήκον τιμής, να ιδρυθεί τάγμα”Ιπποτών της Κρήτης” για να τιμηθεί, με ειδικό παράσημο, κάθε πολίτης και στρατιωτικός, που έλαβανμέρος  στην παραδοξότερη  και ενδοξότερη μάχη της παγκοσμίου ιστορίας, στη Μάχη της Κρήτης. Οι στρατιώτες,οι άνδρες και οι γυναίκες της Κρήτης, που έλαβαν μέρος στη Θρυλική αυτή μάχη, πρέπει να καταταχθούν, ονομαστί, στο ειδικό αυτό Τάγμα των υπερανθρώπων”,έγραψε, μεταξύ των άλλων, η παραπάνω εφημερίδα.

Μάχονται λοιπόν, για τα ιδανικά της Φυλής, μονιασμένοι οι υπερασπιστές του νησιού, αλλά η ανδρεία, χωρίς τα απαραίτητα μέσα, δε φτάνει για να αποκρουσθούν οι βαριά εξοπλισμένες και πολυάριθμες Μεραρχίες του πιο τρομερού Στρατού της εποχής.

Μια ολόκληρη εβδομάδα, η Κρήτη καίγεται, από την μια ως την άλλη της άκρη. Οι γενναίοι λυγούν……, τα τιμημένα τους σώματα σκεπάζει, μαζί με τόσα άλλα, η ματωμένη Γη της Κρήτης.

31 Μαΐου 1941. Οι Γερμανοί κατορθώνουν, με πολλές απώλειες, να κυριαρχήσουν, φαινομενικά βέβαια, στη Μεγαλόνησο. Οι Χιτλερικοί εκδικούνται τον Κρητικό Λαό για την αντίστασή του και, εφαρμόζοντας τη φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης – όπως πράττουν όλοι οι κατακτητές –  εκτελούν, ομαδικά, δεκάδες πολίτες. Μα και πάλι το φρόνημα στέκεται ψηλά.

Η βία περνά και ίσως δουλώνει τον τόπο, μα ποτέ το πνεύμα και τις ψυχές των υπερήφανων ανθρώπων, που τον κατοικούν. Η Κρήτη θα δοκιμασθεί σκληρά, θα πεινάσει, θα υποφέρει τα πάνδεινα, θα υπομείνει τη μαύρη σκλαβιά, θα θάψει τα παιδιά της, στο αγιασμένο της χώμα, θα μαυροφορεθεί, θα βάλει πένθιμα το μαύρο της κεφαλομάντηλο, αλλά δε θα λυγίσει, δε θα σκύψει την κεφαλή, δε θα βαρυγγωμήσει, όσο κι αν οι χρόνοι είναι δίσεκτοι και δεν θα  αφομοιωθεί από τους βάρβαρους καταχτητές, όπως δεν αφομοιώθηκε χρόνια πριν, όταν ζούσε μέσα στην άχαρη και πικρή σκλαβιά.

Θα τραγουδήξει το τιμημένο τραγούδι”Πότε θα κάνει ξαστεριά….” και θα πολεμήσει, όσο μπορεί τους Ναζί, σ’ όλη τη μαύρη νύχτα της κατοχής.

Από την Ιουνίου 1941, αρχίζει η αντίσταση του Κρητικού Λαού ενάντια στον ξένο δυνάστη. Τα βουνά της Κρήτης, θα δουν πάλι στις πλαγιές τους, να ξαναζωντανεύει το αρματολίκι. Και δε μπορεί να γίνει διαφορετικά, γιατί ο Κρητικός Λαός γαλουχημένος με τα νάματα του Δασκαλογιάννη, του Μελιδονίου, της Μιλάτου,του Φραγκοκάστελλου, του Αρκαδίου,της Χαλέπας, του Ακρωτηρίου, του Θερίσσου και τόσα άλλα, θεωρεί πως θα “τρίζουν” τα κόκκαλα των προγόνων του, αν συνεργασθεί με το Στρατό κατοχής.

Στα τέσσερα μαύρα χρόνια της κατοχής, ο Βενιζελισμός, η μεγάλη αυτή ιδέα, ενώνει τους Κρητικούς, αλλά και μετέπειτα, με τα γνωστά ευεργετικά αποτελέσματα της ενότητας και της ομοψυχίας.

Τα Λασιθιώτικα βουνά, ο Ψηλορείτης και τα Λευκά Όρη θα φιλοξενήσουν αντάρτες, που, με μια φωνή, θα βροντοφωνάξουν και θα τραγουδήξουν:

“Δε μας τρομάζουν των Γερμανών τα βόλια

των φασιστάδων τ’ άδοξα σπαθιά….”

Όλοι γνωρίζουν, και μάλιστα πολύ καλά, πως ανταμοιβή της προσφοράς τους, στον αγώνα, είναι ο θάνατος. Και όμως δε λιποψυχούν. Περιφρονούν το θάνατο.

Η αντίσταση, παρά τις δύσκολες συνθήκες, θεριεύει, φουντώνει και χτυπά ο Κρητικός Λαός, αλύπητα το Ναζισμό, ώσπου το Μάιο 1945 έρχεται η χιλιάκριβη η Λευτεριά και εξαφανίζεται και ο τελευταίος ΝΑΖΙ, από τα άγια χώματα της Κρήτης.

Η”Νίκη” του Χίτλερ, το 1941, ποτέ δεν  αναγνωρίζεται από την παγκόσμια Ιστορία.

Η μαυροφορεμένη Κρήτη, κλαίει τα παιδιά της, κάθεται στους τάφους και τραγουδεί μ’ ένα ριζίτικο τραγούδι τη μεγάλη εποποιία του Λαού της, δίνοντας ταυτόχρονα απάντηση στο Χίτλερ για τη “Νίκη” του στο Νησί.

“Χίτλερ να μη το καυχηθείς, πως πάτησες στην Κρήτη

ξαρμάτωτη την εύρηκες και λείπαν τα παιδιά της,

στα ξένα επολεμούσανε πάνω στην Αλβανία,

να διώξουνε τον τύραννο απ’ τη γλυκιά Πατρίδα,

μα πάλι επολεμήσανε”.

Πάλι επολεμήσανε, όσοι είχαν απομείνει και ολόκληρη η Κρήτη, παίρνει μέρος στη  μεγάλη αναμέτρηση.

Αυτά υποχρέωσαν τον αιμοσταγή και παρανοϊκό Χίτλερ, αυτό το ανθρωπόμορφο κτήνος, να δηλώσει, διαρκούσης της μάχης:“Η λύσσα και η αγριότης, με την οποίαν ο πληθυσμός της Κρήτης πολεμά τους στρατιώτας του Ράϊχ, μόνον εις τον Πολωνικόνπόλεμονπαρετηρήθη. Έδωσα διαταγάς,εις τα εκεί Γερμανικά στρατεύματα να διεξάγουν ιπποτικόνπόλεμον. Αλλά οι ένοχοι, εκ των κατοίκων, θα τιμωρηθούν σκληρώς και οι υπεύθυνοι στρατιωτικοί θα παραπεμφθούν ενώπιον των γερμανικών στρατοδικείων”.

Και ο μεγάλος στοχαστής Νίκος Καζαντζάκης, γράφει:

“Στο… βάθος κάθε μεγάλης και κρίσιμης ανθρώπινης ενέργειας δεν υπάρχει το οικονομικό ή ηθικό συμφέρον, υπάρχει το πάθος. Δηλαδή ένας στρόβιλος πανανθρώπινος, πέρα από τη λογική και το συμφέρον….”

Και από τα ιστορικά παραδείγματα, που δικαιώνουν το μήνυμα του μεγάλου Κρητικού, αυτό το συγκλονιστικό της Μάχης της Κρήτης, είναι κορυφαίο.

Από τη Ζάκρο και το Παλαίκαστρο μέχρι τη Γραμβούσα, την Παλαιόχωρα και την ακριτική μας Γαύδο, κάθε χωριό, κάθε πόλη έχουν το δικό τους μερτικό στη μεγάλη αναμέτρηση του ’41.

Από τη Σητεία ως τα Χανιά,όπου κι αν πας αξίζει,μα ποιό κλαδί βασιλικούκόβεις και δε μυρίζει“, αντλούμε, από την αστείρευτη δεξαμενή της λαϊκής σοφίας.

Η Μάχη της Κρήτης είναι ένα σύμβολο, ένα σημείο αναφοράς, ένας κώδικας ηθικής συμπεριφοράς, για τους νεότερους Έλληνες.

Γι’ αυτό και αποπνέει μια ιερότητα, που πρέπει να σεβόμαστε όλοι, με θρησκευτική ευλάβεια.Όταν κάποιοι άνθρωποι, προσφέρουν τη ζωή τους,ολοκαύτωμα, και μάλιστα εθελοντικά, στο βωμό της ανεξαρτησίας και της εθνικής υπερηφάνειας και, με το τίμιοαίμα τους, ποτίζουν το πολυτίμητο δένδρο της ελευθερίας, όποιος δεν τους σκέπτεται και δεν επισκέπτεται τον ιερό χώρο της θυσίας τους, με τον απαιτούμενο σεβασμό, είναι σαν να τους ξανασκοτώνει και το έγκλημα, τούτη τη φορά είναι ειδεχθέστερο και ταπεινότερο.

Με τη σημερινή εκδήλωση, καταδεικνύεται εναργέστατα ότι ο Λαογραφικός Όμιλος «Χοροκρήτες»τιμά, με ευλάβεια και σεβασμό, τη μνήμη των Ηρώων προγόνων μας. Γι’ αυτό και σας αξίζουν έπαινοι κύριε ΕμμανουήλΒενιζέλου Καπαρέ, Πρόεδρε του Ομίλου και άξια μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.

Σεβαστό και εκλεκτό ακροατήριο,

Ιέρεια η μνήμη βαστά τα άχραντα μυστήρια και μας επιβάλλει να κρατήσουμε κι εμείς άσβεστη τη λαμπάδα του ’41 και να μη σβήσει ποτέ, από τη σκέψη μας, τους αγωνιστές, ο ανελέητος χρόνος.

Και πάλι το κάλεσμά μας το σημερινό για την πνευματική συμμετοχή μας στο μυσταγωγικό λιτάνεμα των θείων μορφών, που έπεσαν στη Μάχη της Κρήτης.

Και πάλι στο προσκλητήριο του «Δεύτε λάβετε φως».

Και πάλι στα μνήματα της αθανασίας τους, μεταφερόμαστε νοερά, ταπεινοί προσκυνητές, για να καταθέσουμε τα μύρα της ευγνωμοσύνης μας.

Στις ηρωικές μορφές του ’41, που ενσαρκώνουν το αγωνιστικό πνεύμα του Νησιού μας, αιώνια η ευλάβειά μας.

Περηφάνειά μας η προσφορά τους. Καύχημα της Κρήτης ο θάνατός τους. Τίμημα της λευτεριάς η θυσία τους. Οι τάφοι τους προσκύνημα. Η ανάμνησή τους μοιρολόι, έστω κι αν δεν δικαιώθηκαν όλες οι πτυχές του αγώνα τους.

Με τις κλάψες, με τις επαιτείες, με τις παρακλήσεις, με τη διακονιά, με τις υποκλίσεις, με τα διαβούλια, δεν δημιουργείται Ιστορία, δεν αποκτάται ό,τι χάθηκε και ό,τι αποζητάται δικαιωματικά.

“Η λευτεριά κερδίζεται με το σπαθί του σκλάβου“, βροντοφώναξαν από τα παλιά οι παππούδες μας και είναι πάντα επίκαιρο.

Το μυριόστομο ΟΧΙ, του Κρητικού Λαού και η αντίστασή του στη Ναζιστική θηριωδία βρίσκονται, πάντα, στο προσκήνιο, για τη θολή και ξεθωριασμένη εποχή, που περνά το ανθρώπινο γένος, από την απειλή ενός θερμοπυρηνικού αφανισμού, που τον κλωθογυρίζουν, στο νου τους και για τα δικά τους οφέλη οι λογής – λογής πολεμοκάπηλοι, έμποροι του πολέμου και ισχυροί της γης.

Οι πύρινες γλώσσες, που ξεπηδούν, ανά τον κόσμο και ιδιαίτερα στη γειτονιά μας, τροφοδοτούνται, έντεχνα, από τους ιδιοτελείς υποκριτές του παγκόσμιου Φαρισαϊσμού.

Γι’ αυτό η συνείδηση πρέπει να αγρυπνά ακούραστα και προσεχτικά.

Μέσα από τους καπνούς και την αντάρα της Μάχης της Κρήτης, ξεπετάται μέγα μήνυμα και μέγα δίδαγμα:Μονιασμένοι, πειθαρχημένοι, συντονισμένοι σε μία ενιαία, πανεθνική, παλλαϊκή προσπάθεια, με το νου μας και τα μάτια μας στραμμένα στην ιερή μας γη, στα σύνορά μας, στους ακρίτες μας, Μακεδονία και Θράκη, στα Νησιά μας, στην ομογάλακτη αδερφή μας τη μαρτυρική και πολύπαθηΚύπρο, ιδιαίτερα τούτα τα δίσεκτα χρόνια, που οι καιροί “ου μενετοί” και οι ηθικές αξίες, δυστυχώς διαβρώνονται.

Η ατέλειωτη στρατιά, η τιμημένη στρατιά των αγωνιστών μας, θα νιώθει ικανοποίηση και ξεκούραση με τα”Μολώνλαβέ”, αλλά και με τους αδιάκοπους αγώνες μας, για την ειρήνη, για την ειρήνη που θωρακίζει τη ζωή μας.

Ανεξάντλητος αλήθεια, ο τόπος μας, σε διδάγματα λευτεριάς, ειρήνης και Δημοκρατίας και κορυφαίος Δάσκαλος ο Εθνάρχης,που… κοιμάται… στο Ακρωτήρι.

 

 

Αφήστε μια απάντηση