Γνώριμος ο χώρος κι αγαπημένος.
Δεμένη με πολλές κοινές καλλιτεχνικές προσπάθειες και η αφορμή της παρουσίας μου εκεί το βράδυ της π.Δευτέρας. .
Η κατάμεστη ωστόσο αίθουσα συναυλιών του Ελληνικού Ωδείου,που αντίκρισα , με γέμισε ενοχές ότι είχα καθυστερήσει. Αλλά πότε μια συναυλία της Φέφης μας δεν είχε εξασφαλισμένη την μεγάλη προσέλευση κόσμου;
Όπως συμβαίνει σε κάθε προικισμένο από τη φύση καλλιτέχνη και η Φερενίκη Βαλαρή έχει το δικό της κοινό.
Ένα κοινό αφοσιωμένο που δεν χάνει εκδήλωση της και που δείχνει την αριθμητική υπεροχή του ακόμα και στη Φορτέτζα ,όπου ο χώρος υπογραμμίζει, αμείλικτος, την ανταπόκριση του κόσμου στο συγκεκριμένο καλλιτεχνικό γεγονός .
Αυτό που με ικανοποίησε και σ’ αυτή τη συναυλία, καθώς στην αίθουσα αυτή υπάρχει ένα κομμάτι από τη ζωή μου, είναι η προσπάθεια και της νέας διοίκησης να βαδίζει στα χνάρια των προκατόχων της .Αυτών που είχαν την ιδέα .Αυτών που εκπλήρωσαν τις προσδοκίες των ιδρυτών. Όλων εκείνων τελικά που έδωσαν στο Σύνδεσμο για τη Διάδοση των Καλών Τεχνών το κύρος και τη φήμη του σημαντικού πολιτιστικού φορέα ,με αποκορύφωμα την ύψιστη διάκριση της Ακαδημίας Αθηνών για την μεγάλη του προσφορά στο πνευματικό Ρέθυμνο.
Η σκηνοθέτις Μαρία Σακαδάκη ,σεμνή αλλά δημιουργική παρουσία στο πολιτιστικό μας γίγνεσθαι , είχε δημιουργήσει την ανάλογη ατμόσφαιρα για την συναυλία που θ’ ακολουθούσε.
Η ποίηση με τις ερμηνευτικές ικανότητες του Κωστή Ανδρουλιδάκη , συνεργάτη κι αυτού από παλιά και της Αγάπης Λαχνιδάκη Βαλαρή βρήκε τους ιδανικούς εκφραστές της . Νομίζω πάντως ότι και ο Μίκης Θεοδωράκης αν βρισκόταν στην αίθουσα θα ζούσε τη χαρά του δημιουργού, ακούγοντας τα τραγούδια του ν’ αποδίδονται με κείνες τις ιδιαίτερες πινελιές που σηματοδοτούν την έμπνευσή του. Αυτή τη χαρά που έχει προσφέρει τόσες φορές και στην ταπεινότητά μου η αγαπητή μας Φέφη και με την ευκαιρία θα ήθελα ακόμα μια φορά να την ευχαριστήσω γι’ αυτό.
Η αρετή της Φερενίκης Βαλαρή να παρασύρει το κοινό της σε μια ονειρική απόδραση αναδείχτηκε και στην συναυλία της το βράδυ της π. Δευτέρας , ξεπερνώντας τις δυσκολίες ενός αρκετά μεγάλου προγράμματος που επωμίστηκε με αξιοσύνη και μια συνετή διαχείριση δυνάμεων.
Ήταν ένας άθλος πραγματικά αν σκεφτούμε ότι μια ερμηνεία τόσης διάρκειας αντιμετωπίζει αρκετά λεπτά σημεία ,που απειλούν τον ερμηνευτή όπως η τονικότητα, η έκφραση, η πιστή απόδωση του πνεύματος ενός συνθέτη όπως ο Μίκης Θεοδωράκης ,τα τραγούδια του οποίου έχουν και ιδιαίτερες απαιτήσεις στην εκτέλεση.
Η Φέφη απέδειξε ακόμα μια φορά ότι έχει από τη φύση τα χαρίσματα για την τέχνη που υπηρετεί και αξιοποιώντας τα με την τεχνική που της υπαγορεύει η ευθύνη που αισθάνεται , επιτυγχάνει πάντα την καλύτερη δυνατή απόδωση. Αυτήν που ένα δύσκολο ακροατήριο πάντα απαιτεί.
Καμαρώσαμε και τον Μανόλη Ανδρουλιδάκη ,που σεμνύνεται το Ρέθυμνο, ότι έθρεψε τα πρώτα του καλλιτεχνικά όνειρα και του έδωσε τα πρώτα εφόδια μουσικής κατάρτισης. Διαπιστώνουμε ευχαρίστως την λαμπρή του εξέλιξη στο μουσικό χώρο που δικαιώνει και τις προσπάθειές του .
Η αισθητή καλλιτεχνική του παρουσία στην εκδήλωση δικαίωσε ένα σχόλιο που έκανα πριν από χρόνια στο Δημοτικό Κήπο παρουσιάζοντας τους συνεργάτες μου μουσικούς, όταν είπα "κάποτε θα μιλήσουμε πολύ για το Μανόλη"
Δίπλα του στην καλλιτεχνική προσπάθεια στάθηκε με πολλές ικανότητες και ο Στάθης Σαββίδης
Ένοιωσα την ανάγκη να σημειώσω μερικές σκέψεις μου,για τη θαυμάσια αυτή συναυλία, μαζί με τις ευχαριστίες και τα εύσημα προς όλους τους συντελεστές για τη μουσική πανδαισία που μας χάρισαν. Και πλήρης συναισθημάτων θυμήθηκα εκείνη την περίφημη φράση του Λούθηρου που έρχεται στο νου κάθε φορά που ένα μουσικό γεγονός με συγκινεί με την ποιότητά του " Μετά των θηρευόντων την μουσικήν συναναστρέφου αφόβως Οι κακοί δεν έχουν άσματα. "
Mπάμπης Πραματευτάκης