ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝ ΤΗΣ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

 

Η ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Εγώ λέω πως ήμουνε παντοτε ασθενικό. Μετά από λίγο καιρό, πάλι άρρωστος κι αντε παλι στο νοσοκομείο. . αμα έμενες εκεί δύο εβδομάδες και δεν γινόσουνα καλα σε στέλναμε στο θάλαμο των ετοιμοθάνατων. Με βγάζουνε λοιπον από εκεί και με πάνε στο θάλαμο των ετοιμοθάνατων. Εκεί είναι μαζί μου ο Μιλτιάδης Αλεξανδρής..ειανι πανω από 100 κρατούμενοι όλοι ετοιμοθάνατοι ή βαριά άρρωστοι. Α, σημειωτέον ότι μπαινουμε γυμνοί μόνο με ένα πουκάμισο τίποτα άλλο κανέα άλλο ρούχο..και το φαί μισό..και κάθε δύο τρεις φορές το εικοσιτετράωρο θελα μπει ενας αξιωματικός του στρατοπέδου.. να φωνάξει : «Κανείς νεκρός»;

Εδώ ένας εδώ ένας άλλος..τους βάζαμε σε μια σειρά, ας πουμε 8-10 νεκροί χάμω.. σε λιγάκι κι άλλοι νεκροι. Αυτους του βάζαμε από την άλλη μπαντα, τα κεφάλια προς τα έξω τα κεφάλια προς τα μέσα. Πολλές φορές από αυτούς που ηταν στιβαγμένοι, μερικοί αναπνέανε ακόμα. Τους βλέπαμε και λεω:

-«Αυτός μωρε ο κακομοίρης είναι ακόμα ζωντανός».

-«Ετσι θα πεθάνεις κι εσυ σε λιγάκι δε βαριέσαι».

Εκεί που ήμουν εγώ δίπλα μου ήταν κι ένας Κριάρης από τα Χανιά εφαίνετο καλός  άνθρωπος και ήτονε βαριά άρρωστος. ΄Βλεπε λοιπον ότι ήτανε δίπλα του αυτοί ουι παεθαμένοι και μου λεει; «Σε παρακαλώ κ. Ξεξάκη αμα πεθάνω να παρακολουθήσεις να μη με βάλουνε με τσι πεθαμένους , όταν ειμαι ακόμα ζωντανός»..πράγμα το οποίο κι έγινε.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΡΕΘΕΜΝΟΣ

Σαββατο 1 Νοεμβρίου 2008.

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση