ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΜΗΛΙΑΣ ΜΟΥΖΟΥ-ΡΑΚΗ αφηγείται …

«Πατέρας σε γιο έλεγε τα πάθη της γιαγιάς κι έ-τρεχαν τα μάτια του»
Θυμάμαι τον πατέρα μου να διηγείται το δράμα της Λαμπινής και να κλαίει απαρηγόρητα. Είχε κι αυτός ακούσει την ιστορία από τον παππού του κι έτσι από γενιά σε γενιά κρατάμε την εθνική μνήμη.
Δεν πρόκειται για ένθερμο υποστηρικτή της το-πικής ιστορίας ούτε για λάτρη της παράδοσης.
Είναι απευθείας απόγονος της Αιμιλίας Μουζου-ράκη, της γυναίκας που με τα δυο της παιδιά σώ-θηκαν σαν από θαύμα από το χαλασμό του χωριού και λίγο αργότερα από τη σκλαβιά.
Ο κ. Νίκος Καραγιαννάκης, που ζει με παιδιά κι εγγόνια σήμερα στην Παντάνασσα, ανιστορεί με αφορμή την επέτειο τα γεγονότα, όπως τα κληρο-δότησε η οικογενειακή παράδοση.
Εκείνο το πρωινό, 20 του Γενάρη 1827, κι αφού έγινε το μακελειό στην εκκλησία της Λαμπινής η Μηλιά Καραγιαννάκη το πρώτο που σκέφτηκε ήταν πώς να σώσει τα παιδιά της. Ευτυχώς δεν καταλάβαιναν για να νοιώσουν τη φρίκη όταν μπροστά στα μάτια τους σκοτώθηκε ο πατέρας τους ο Μανώλης Καραγιαννάκης, την ώρα που οι ηρωικοί έγκλειστοι αποφάσισαν να κάνουν ηρωική έξοδο κι ενώ οι Τούρκοι του Αλμπάν μπέη έριχναν από την οροφή στο εσωτερικό της εκκλησίας στουπιά που άχνιζαν για να υποχρεώσουν τους Λαμπιθιανούς να παραδοθούν.
Όσοι διασώθηκαν από τη φωτιά και από το μα-χαίρι, καμιά ογδονταριά, τους μάζεψαν οι Τούρκοι και τους έφεραν στο Ρέθυμνο. Από όπου τους περνούσαν Τούρκοι και Τουρκάλες που είχαν συ-γκεντρωθεί τους έριχναν λασπόνερα και σάπια φρούτα και όπου βόλευε τους χτυπούσαν και τους έφτυναν.
Κάπου εκεί στης Άμμος την Πόρτα βρισκόταν και μια Αράπισσα σκλάβα σε αρχοντόσπιτο κάποιου Τούρκου προύχοντα.
Μόλις η Μηλιά με τα δυο της παιδιά το Στέλιο, σχεδόν πέντε χρόνων και τη Δέσποινα κοντά 30 μηνών, πέρασαν από δίπλα της ρακένδυτοι και ταλαιπωρημένοι τους λυπήθηκε. Τράβηξε βιαστικά μάνα και παιδιά στην αυλή του σπιτιού και τους έκρυψε μερικές μέρες στα υπόγεια. Όταν συνήλθαν πήρε τη Μηλιά και τα παιδιά, της έδωσε μερικά χρήματα και ένα καλάμι.
«Πάρε το δρόμο από τη θάλασσα της είπε. Προ-χώρα στο νερό, όπου πατώνει το καλάμι κι ο Αλλάχ να σε βοηθήσει».
Έκανε η άμοιρη μάνα ότι της υπέδειξε η Αρά-πισσα. Δεν είχε κι άλλη επιλογή. Όταν έφτανε στου Κόρακα την Καμάρα, έπεσε πάνω στον οπλαρχηγό Νικόλαο Πορτάλιο, που κατέβηκε από την Παντάνασσα, με την αντάρτικη ομάδα του να σώσει τους Λαμπιθιανούς που υπολόγιζε ότι από κει θα τους περνούσαν οι Τούρκοι οδεύοντας προς Χάνδακα για να τους πουλήσουν στο σκλαβοπάζα-ρο.
Ο Πορτάλιος είδε τη Μηλιά και τη συμπάθησε. Σκέφτηκε να τη στείλει στο Όρος για να σωθεί αλλά φοβήθηκε μήπως πέσει στα χέρια των Τούρ-κων ξανά. Προτίμησε να τη στείλει στο σπίτι του στην Παντάνασσα. Όπως κι έγινε. Όταν αργότερα γύρισε στο χωριό έπρεπε να πάρει πιο σοβαρές αποφάσεις γιατί δεν ήθελε να την διώξει.
«Χήρος κι εγώ της είπε έλα να ενώσουμε τις τύχες μας ν’ χουν ένα στήριγμα και τα παιδιά σου».
Παντρεύτηκαν και ζούσαν ευτυχισμένοι στην Παντάνασσα.
Από το γάμο της με τον Νικόλαο Πορτάλιο η Μηλιά Μουζουράκη απέκτησε ένα ακόμα γιο το Μανόλη τον μετέπειτα Γενικό Αρχηγό του 1866 που διεδέχθη το Διογένη Μοσχοβίτη.
Με τα χρήματα που της έδωσε η Αράπισσα αγό-ρασε ένα περβόλι στην Παντάνασσα που είχε και δυο ροδιές.
Στο μεταξύ μεγάλωσαν και τα παιδιά κι έκαναν τη δική τους οικογένεια. Η Δέσποινα παντρεύτηκε κάποιον Παπαδογιωργάκη από την Παντάνασσα, ενώ ο Στέλιος γύρισε στο χωριό του τη Λαμπινή, παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιο τον Μανόλη παππού του κ. Καραγιαννάκη που μας διηγείται την ιστορία και τρία κορίτσια.
Από τις ροδιές σώζεται ακόμα και σήμερα μια και από τον καρπό παίρνουν πάντα μερίδιο οι Πορτάλιοι, οι Παπαδογιωργάκηδες και οι Καραγι-αννάκηδες στους οποίους ανήκει και το περβόλι.
Διηγείται ο κ. Καραγιαννάκης και δακρύζει. Δεν είναι και μικρό πράγμα να μνημονεύει μια τέτοια μέρα επετείου τη γιαγιά, που από καλή τύχη σώ-θηκε από θάνατο και σκλαβιά χάρις στην ευσπλα-χνία μιας υπηρέτριας. Είναι από τις περιπτώσεις που θριαμβεύει η Αγάπη ατόφια και απαλλαγμένη από όσα οι άνθρωποι θέλουν να της επιβάλλουν. Μια αγάπη χωρίς διακριτικά θρησκείας κι εθνικότητας. Μια αγάπη που πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους γιατί αυτοί οι ίδιοι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα.
ΕΥΑ ΛΑΔΙΑ

Αφήστε μια απάντηση