Βιογραφικό
Του Αλκιβιάδη Μαυράκη με αναφορές σε Ιστορικά Στοιχεία της Εποχής
Το βιογραφικό αυτό, είναι γραμμένο σε πρώτο ενικό πρόσωπο, που σημαίνει ότι έχει την προσωπική μου σφραγίδα και τα όσα σε αυτό αναφέρονται είναι αυθεντικά, χωρίς να υπεισέρχονται άλλων κρίσεις – αναμνήσεις ή παρατηρήσεις ουδενός.
Γεννήθηκα στα Περιβόλια Ρεθύμνου τον Ιούλιο του 1935. Τα χρόνια εκείνα στην Ελλάδα υπήρχε πολιτική αναρχία και κοινωνική εξαθλίωση, λόγω των συνεχών πολέμων και της αστάθειας του πολιτικού συστήματος. Δικτατορία Μεταξά κλπ. Οι προσωπικές μου αναμνήσεις στην πρώτη πενταετία της ζωής μου, ως είναι φυσικό, είναι Μηδενικές.
Η πρώτη μου ιστορική ανάμνηση ξεκινά από το τέλος του 1940, όπου στη γειτονιά μου έφθασε η είδηση του θανάτου ενός στρατιώτη –του Δημήτρη Αντ. Λαγουδάκη- που πολεμούσε στην Αλβανία. Θυμάμαι την απέραντη θλίψη και την οδύνη της οικογένειας του Νεκρού και όλων εμάς των γειτόνων του.
Στις αρχές του 1941 θυμάμαι τους Ιταλούς αιχμαλώτους, που τους είχαν φέρει στην Κρήτη και «πεζοί» τους οδηγούσαν, έφιπποι Έλληνες στρατιώτες στους χώρους ελεύθερης αιχμαλωσίας, δηλαδή στην περιοχή των Ασωμάτων και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσαράς.
Οι Ιταλοί αυτοί, έμειναν αιχμάλωτοι πολέμου μέχρι τον Μάιο του 1941, όπου οι Γερμανοί κατέλαβαν την Κρήτη, οπότε οι Ιταλοί έμειναν ελεύθεροι και μάλιστα ενεργούσαν ως στρατός κατοχής. Τότε, οι ίδιοι πειναλέοι, όπως ήταν λεηλάτησαν τις περιοχές του Ρεθύμνου αλλά και του Ηρακλείου. Σε αυτήν την λεηλασία συγχρόνως ή και ολίγον μεταγενέστερα, βοήθησαν και Έλληνες «πλιατσικολόγοι», οι οποίοι αποτελείωσαν με τη ληστρική επιδρομή τους ό,τι είχε μείνει όρθιο από τη λαίλαπα του πολέμου και τους βομβαρδισμούς των Γερμανών.
Την ίδια εποχή, δηλαδή μέχρι και τον Απρίλη του 1941 τακτικά έφθανε στο χωριό μας, μια θλιβερή είδηση που αφορούσε το θάνατο ή τον τραυματισμό κάποιου συγχωριανού και που πολεμούσε στου βουνά της Βορ. Ηπείρου δηλαδή της Αλβανίας. Συγκεκριμένα γρήγορα έφθασε η είδηση του θανάτου του Περβολιανού γιατρού Μάρκου Μπριλλάκη και του στρατιώτη Μανώλη Γιακουμιδάκη, καθώς και ο τραυματισμός του Δημήτρη Τσορβά. Έτσι σιγά – σιγά φτάνομε στον Μάιο του 1941.
Όλο εκείνο το σκηνικό της Μάχης της Κρήτης το θυμάμαι έντονα με κάθε λεπτομέρεια και τίποτε δεν ημπορεί να ξεφύγει από το μυαλό μου όσα είδα και έζησα εκείνες τις τρεις πρώτες ημέρες της επικής Μάχης.
Θυμάμαι τον βόμβο των αεροπλάνων, που προερχόμενα από Χανιά, βομβάρδιζαν συνεχώς και ανηλεώς την περιοχή. Από την Βιό μέχρι τα Μυσσίρια σε μια μόνο ημέρα την πρώτη ημέρα της εισβολής οι Γερμανοί έρριξαν τρεις χιλιάδες βόμβες. Βλέπε ιστορία Γ. Μουρέλλου σελίδα 107.
Όλον αυτόν τον τιτάνιο αγώνα εγώ και η οικογένειά μου τον παρακολουθήσαμε από τον πρόχειρο κρυψώνα που είχε ετοίμασε ο πατέρας μου ανάμεσα στα αγριοκυπάρισσα στο όριο του περιβολιού μας με την αμμώδη παραλία. Όλο το σκηνικό του πολέμου τουλάχιστον την πρώτη ημέρα της εισβολής το παρατηρήσαμε από τον συγκεκριμένο κρυψώνα μας. Πρώτα είδαμε τις βόμβες να πέφτουν στην περιοχή, με ρυθμική αντιστοιχία κάθε 20 έως 30 μέτρα και μια βόμβα. Θυμάμαι τη βόμβα που έπεσε στο πλησιέστερο σημείο από εμάς που δεν ξεπερνούσε την απόσταση των 10μ.! Μετά τον γενικό βομβαρδισμό ακολούθησε η ρίψη των αλεξιπτωτιστών. Όλη η εικόνα ήταν ένα όμορφο αλλά κα φοβερό θέαμα. Αμέτρητα αεροπλάνα διέσχιζαν τον αέρα και έριχναν τις τεράστιες μεταξένιες ομπρέλες που στην κατάληξή τους είχαν το Γερμανό στρατιώτη ή κάποιο κιβώτιο με πολεμικό υλικό.
Από εκεί είδαμε και τη γερμανική περίπολο που γυρνούσε στα σπίτια και στις γειτονιές και μάζευε όποιο ζωντανό εύρισκε μπροστά της άνδρα ή γυναίκα ή παιδί, τους οποίους τους οδηγούσαν στα κέντρα συγκεντρώσεως που είχαν στα Μυσσίρια, όπου την επομένη ημέρα προέβησαν στην εκατόμβη των Νεκρών, στην περιοχή της Άμμου Μυσσιρίων.
Όλα αυτά τα έχω καταγράψει στο πρώτο μου βιβλίο «Περιβόλια Ρεθύμνου το Συναξάρι του τόπου». Ασφαλώς όλα αυτά όσα αναφέρω, δεν είναι ένα απλό βιογραφικό, αλλά είναι η σύγχρονη ιστορία του τόπου μας, όπου όσες φορές και αν την επαναλαμβάνω, νομίζω ότι ποτέ δεν είναι πλεονασμός. Είναι τα αληθινά κι πραγματικά βιώματα ενός ανθρώπου που είχα και έχω την τιμή να είμαι ίσως ο τελευταίος επιζών από όσους έζησαν εκείνη την εποχή και καταπιάστηκαν στο να αναφέρουν γραπτά τις αναμνήσεις τους για να γίνουν ιστορία και διδαχή στις νεότερες γενεές.
Μετά τον πόλεμο του 40 ήρθε η απελευθέρωση. Εγώ πήγα στον Δημοτικό Σχολείο το σχολικό έτος 1942-43. Το σχολικό έτος 1941-42 δεν λειτούργησε κανένα σχολείο στην Κρήτη. Την πρώτη μου τάξη την έκανα στο Ναό του Αγίου Νικολάου, γιατί οι Γερμανοί είχαν επιτάξει την μεγάλη αίθουσα του Σχολείου για δική τους εξυπηρέτηση. Το σχολικό έτος 1947-48, ενώ είχα τελειώσει την Τετάρτη τάξη του Δημοτικού, μεταγράφτηκα στο 14ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου, δηλαδή στο επονομαζόμενο «Τούρκικο». Εκεί φοίτησα στην Ε’ και Στ’ τάξη του Δημοτικού.
Μετά με γραπτές και προφορικές εξετάσεις «μπήκα» στο Γυμνάσιο Ρεθύμνου. Τελείωσα το Γυμνάσιο το 1954 και έδωσα εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου. Τελείωσα το 1956. Ακολούθησαν 4 χρόνια δύσκολης ζωής. Μεροκάματο σε κάθε είδους εργασία και ενδιάμεσα ο στρατός για δύο χρόνια.
Διορίστηκα δάσκαλος τον Μάρτιο του 1960. Από τότε άρχισα δειλά-δειλά να δημοσιογραφώ ευκαιριακά προβάλλοντας και υποστηρίζοντας τα δίκαια και τις ομορφιές των Περιβολίων.
Ο Δήμος Ρεθύμνου στον οποίο ανέκαθεν υπαγόμαστε ήταν φτωχός και με τόσες ανάγκες που είχε το Ρέθυμνο δεν περίσσευε τίποτε για κάποιο έργο ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια για τα Περιβόλια.
Στα 1965-66 συγκροτώ άτυπα μια επιτροπή για να δημιουργήσομε Πολιτιστικό Σύλλογο και να έχομε μια φωνή στην πόλη και μια σφραγίδα για επισημοποίηση των αιτημάτων μας… Στις 17-3-1966 επισημοποιείται η έγκριση του Συλλόγου με την επωνυμία «Εξωραϊστικός Σύλλογος Περιβολίων ο Άγιος Γεώργιος». Πρώτος πρόεδρος του Συλλόγου ο μακαρίτης σήμερα Γιάννης Τερζιδάκης και γραμματέας ο υπογραφόμενος.
Το 1972 με δική μου πρωτοβουλία ιδρύθηκε ο Σύλλογος Τουριστικών δωματίων «Ο Ξένιος Δίας», του οποίου υπήρξα ο πρώτος πρόεδρος.
Την ίδια χρονική περίοδο συμμετείχα στο Δ.Σ. του Αθλητικού Ομίλου Ρεθύμνης «Άρης». Την ίδια επίσης περίοδο υπήρξα μέλος του εκκλησιαστικού Συμβουλίου Περιβολίων 1975-78, όπου εθεμελιώθηκε ο νέος Ναός των Αγίων Αναργύρων.
Στα 1984-86 ορίζομαι πρόεδρος της επιτροπής Κοινωνικής Συμπαραστάσεως Προσκόπων Ρεθύμνου, ενώ συγχρόνως αναλαμβάνω και την προεδρεία του Αθλητικού Ομίλου OKIMAWA KARATE στο Ρέθυμνο.
Στις 16-12-1986 με τη βοήθεια του Μακαριστού Δημοσιογράφου Σπύρου Λούπη παρουσιάζομε μια εκπομπή από το Χανιώτικο Ραδιοφωνικό Σταθμό, που αφορούσε τα Περιβόλια. Η εκπομπή αυτή καταγράφτηκε σε κασέτα και ήταν ένας Ύμνος για τον τόπο και τις ομορφιές του.
Στη διετία 1986-88 ήμουν πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Περιβολίων και κατά τα έτη 1991-92 διορίζομαι εκπρόσωπος του Συλλόγου Δασκάλων-Νηπιαγωγών στη Δημοτική Επιτροπή Ρεθύμνου.
Από το 1986 έως το 1991 συμμετείχα ως μέλος της Παγκρήτιας Επιτροπής Κοινωνικής Συμπαραστάσεως Προσκόπων με έδρα το Ηράκλειο. Από το 1996 έως το 2001 υπήρξα πρόεδρος της ίδιας επιτροπής, ενώ το 1997-98 ήμουν και πάλι μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Πολιτικών Συνταξιούχων Ν. Ρεθύμνου.
Το συγγραφικό μου έργο
Το πρώτο μου βιβλίο κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Περιβόλια Ρεθύμνου, το Συναξάρι του τόπου». Εκδόθηκε το 1995 με 411 αριθμημένες σελίδες.
Το βιβλίο αυτό κάλυψε όλο το φάσμα των Περιβολίων σε ιστορικό – θρησκευτικό – κοινωνικό και πολιτιστικό περιεχόμενο.
Το Δεύτερο βιβλίο έχει τον τίτλο «Λεύκωμα Ιστορικής και Φωτογραφικής μνήμης Περιβολίων Μυσσιρίων Ρεθύμνου.
Γράφτηκε για λογαριασμό του Περβολιανού Συλλόγου της Αθήνας και κυκλοφόρησε το 2001 με 120 σελίδες.
Το Τρίτο βιβλίο έχει τον τίτλο «Τ’ απομεινάρια της λαϊκής μας παράδοσης» περιλαμβάνει 128 σελίδες με περιεχόμενο Δεισιδαιμονίες – Δοξασίες – Παρατηρήματα – Ευχές – Κατάρες – Όρκους, καθώς και ασθένειες ζώων και φυτών.
Το τέταρτο βιβλίο
Έχει και αυτό τον τίτλο «Λεύκωμα Ιστορικής και Φωτογραφικής Μνήμης Περιβολίων – Μυσσιρίων – Πλατανέ» εμπλουτισμένο με πολλά ιστορικά στοιχεία των αναφερομένων περιοχών. Έχει 374 σελ. μεγάλου μεγέθους.
Το πέμπτο βιβλίο
Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο στην ιστορία του Ναού Αγίου Γεωργίου Περιβολίων και αναφέρεται σε ό,τι ιστορικό στοιχείο υπάρχει γύρω από τη ζωή του Ναού, από της κτήσεώς του μέχρι σήμερα.
Το Δεύτερο μέρος του βιβλίου αναφέρεται στην Ανακομιδή των Λειψάνων των Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων, με τεκμηριωμένα τα γεγονότα της Ανακομιδής με πλήθος φωτογραφικού υλικού, που αποτελούν το κυριότερο δείγμα της Ιστορικής αλήθειας του σχετικού περιεχομένου. Περιλαμβάνει 255 σελίδες.
Δημοσιογραφικές Δραστηριότητες
Όλα τα χρόνια από το 1960 έως και σήμερα, δημοσιογραφώ ευκαιριακά στον τοπικό ημερήσιο και περιοδικό τύπο του Ρεθύμνου και των Χανίων και κάνω νέες προτάσεις ή προτείνω λύσεις σε θέματα κυρίως πολιτιστικού ή ιστορικού περιεχομένου.
Σε αρκετές εκατοντάδες ανέρχονται τα κατά καιρούς δημοσιεύματα που έχουν καταχωρηθεί στις στήλες Ρεθεμνιώτικων και Χανιώτικων εφημερίδων.
Σαν πιο χαρακτηριστικά αναφέρω τα παρακάτω.
Στις 5-11-1986 Η αναζήτησης της Χαμένης Μπουμπάρδας τ’ Αρκαδιού.
Στις 7-11-1986 πρόταση για τη δημιουργία Μουσείου Κέρινων ομοιωμάτων στο Αρκάδι.
Στις 30-11-1986 πρόταση για την πλακόστρωση των δρόμων της παλιάς πόλης.
Στις 20-8-1988 τ’ Αρκάδι είναι μια φωτιά κι όποιος τ’ αγγίζει καίει.
Στις 1-11-1998 Αρκάδι «Εν βία Μεγίστη».
Στις 4-11-1998 Θέσεις και προτάσεις για το Αρκάδι.
Στις 4-8-2000 Η ετυμολογική ανάλυση των λέξεων Ψηλορείτης – Γεροπόταμος (Η χώρα των Κωφών).
Ψηλορείτης= υψηλόν όρος
Γεροπόταμος= Ιερός-γέρος-ποταμός
Στις 4-9-2001. Όχι Επίδαυρος της Κρήτης το Αρκάδι.
Στις 15-5-2002 Αποκαλύφτηκαν οι τάφοι των τεσσάρων Μαρτύρων στα Περιβόλια.
Στις 14-10-2003 Ιστορικός Βιασμός – Μνημείο Ε. ΠΑΧΛΑ.
Στις 4-11-2003 Οι τάφοι των Αγ. Τεσσάρων Μαρτύρων.
Στις 21-1-2004 Ηρώον Εμ. Παχλά – Ανοιχτή επιστολή στον Εισαγγελέα Ρεθύμνου.
Στις 22-8-2004 Το σπίτι του Παχλά – Είναι Ντροπή- ποίημα.
Στις 20-6-2008 Ο Κλήδονας.
Από 22-5-2008 επί εικοσαήμερο. Πίνακας εκτελεσθέντων από τους Γερμανούς στους Νομούς Χανίων – Ρεθύμνου.
Εφημερίδα «Αγώνας Κρήτης – Χανιά.
Στις 18-8-2008 Μικρό Χρονικό του Ε.Α.Ο. Άρης Ρεθύμνου.
Στις 23-9-2008 Η κοινωνική δικαιοσύνη των ΚΑΠΗ.
Στις 17-1-2009 Η Μπουμπάρδα Αρκαδιού και τα κανόνια της Φορτέτζας. Εφ. Ρέθεμνος.
Στις 24-1-2009 Να στηθεί ομοίωμα της Μπουμπάρδας στο Αρκάδι (Δύο Προτάσεις, εφημ. Ρέθεμνος).
Στις 18-3-2007 Ερείπια και χαλάσματα κατάντησαν τα Πυροβολεία Κρήτης.
Στις 7-11-2008 Η τέταρτη χαμένη κάρα των Τεσσάρων Μαρτύρων (κατά καιρούς).
Αυτά και πολλά άλλα είναι μερικά από τα δημοσιεύματά μου που είδαν το φως της δημοσιότητας.
Με τιμή
4-2-2009
Αλκιβ. Μαυράκης